Οι περισσότεροι εστίασαν, έκαναν “ζουμ” θα έλεγα, στη χειραψία του τ. Πρωθυπουργού Α. Σαμαρά με τον δήμαρχο Καλαμάτας Π. Νίκα, σε καφέ τη κεντρικής πλατείας, όπου έσπευσε για τη συνάντηση ο πρώτος πολίτης της μεσσηνιακής πρωτεύουσας, ξεπερνώντας όλα τα υπόλοιπα. Πέραν όμως του πώς “οδηγηθήκαμε” στη χειραψία και ποιοι λόγοι την επέβαλαν, υπάρχουν σπουδαία και σημαντικά που έμειναν στο περιθώριο. Αυτά θα επιχειρήσουμε να αναδείξουμε, τι έγινε, αλλά κυρίως τι δεν έγινε κατά τη συνάντηση, τεκμηριώνοντας παράλληλα εκείνο που αναφέραμε στο ρεπορτάζ, ότι “Ο Α. Σαμαράς κράτησε τον Π. Νίκα σε απόσταση”.
Κι αυτό ανεξάρτητα αν η συγκεκριμένη συνάντηση ήταν σκηνοθετημένη ή όχι, αν έγινε μετά από επιθυμία ή συνεννόηση με τον Α. Σαμαρά για το χρίσμα κι αν αυτό του δόθηκε, ή όλα αυτά αποτελούν πρωτοβουλίες του κ. Νίκα να εξευμενίσει τον Μεσσήνιο βουλευτή.
Πέραν όλων αυτών, όμως, αν επρόκειτο περί… σκηνικού, κακώς το αποδέχθηκε ο κ. Νίκας -όχι ως φυσικό πρόσωπο (δικός του λογαριασμός αυτός), αλλά ως Δήμαρχος- όποιο κι αν είναι το τίμημα και εν προκειμένω η έγκριση του Α. Σαμαρά για τη στήριξη της υποψηφιότητάς του για Περιφερειάρχης Πελοποννήσου από τη “Νέα Δημοκρατία”.
Και θα εξηγήσω το γιατί.
- Σύμφωνα με το Πρωτόκολλο, όποιος πάει σε μια πόλη και θέλει να συναντήσει τον δήμαρχο, τον επισκέπτεται στο γραφείο του, στο Δημαρχείο, είτε (εν ενεργεία) Πρωθυπουργός, είτε υπουργός, είτε Πρόεδρος της Βουλής, είτε… Αυτός είναι ο κανόνας, αλλά δεν τηρήθηκε.
- Την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενος” ο δήμαρχος μια και δυο πάει και συναντάει τον τ. Πρωθυπουργό και βουλευτή, στον καφέ που καθόταν. Κάνουν λοιπόν τη χειραψία για να δείξουν -αν ήθελαν να δείξουν- ότι ήθελαν να δείξουν, αν ήταν (προ)συνεννοημένο σκηνικό και όχι αυτόβουλη κίνηση του δημάρχου για να “ρίξει γέφυρες” προς επίτευξη του σκοπού του.
Από κει και πέρα παρατηρούμε ότι:
- Ο Α. Σαμαράς δεν σηκώνεται καθόλου από το σκαπμό που καθόταν, όπως συνηθίζεται σε περιπτώσεις της χειραψίας ενός καθήμενου κι ενός ορθίου και το επιτάσσουν οι κανόνες ευγενείας.
- Μετά την χειραψία ο βουλευτής έχει όρθιο το Δήμαρχο να του λέει ό,τι του λέει, για το θεαθήναι, και δεν του προσφέρει κάθισμα, ούτε συγκινείται κανένας άλλος, η Πιπίνα και οι “άγνωστοι μεταξύ αγνώστων” που κάθονταν στο τραπέζι, να σηκωθούν, για λόγους ευγενείας, για να καθίσει.
- Η ενημέρωση – μονόλογος του ο Δημάρχου, διάρκειας ελαχίστων λεπτών, τελείωσε με το “εντάξει Δήμαρχε” του κ. Σαμαρά και τη χειραψία που ακολούθησε. Στη συνέχεια ο κ. Νίκας πήρε των ομματιών του και πήγε και κάθισε στο ακριβώς πίσω από τον κ. Σαμαρά τραπέζι, όπου του προσφέρθηκε κάθισμα ανάμεσα στην χωρική Αντιπεριφερειάρχη Μεσσηνίας Ελένη Αλειφέρη και τον Δημοτικό Σύμβουλο Παν. Γιαννόπουλο.
Δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι όλο αυτό ήταν ένα καψώνι στον Δήμαρχο Καλαμάτας και δεν έγινε από αμέλεια και συγκυριακούς λόγους.
Λίγο μετά ο κ. Νίκας αφού σηκώθηκε και κάτι ψιθύρισε στο αυτί του κ. Σαμαρά, ίσως θέλοντας να δείξει ότι αποκτά οικειότητα μαζί του, είτε γιατί, πράγματι, κάτι ήθελε να του πει, αναχώρησε για το δημαρχείο, όπου δήλωσε ότι όλα όσα έγιναν “ήταν φυσιολογικά”(!). Θεωρώντας “φυσιολογικό γεγονός” δηλαδή, να μην τον επισκέπτεται ο τ. πρωθυπουργός και βουλευτής Μεσσηνίας στο γραφείο του, αλλά να σπεύδει ο Δήμαρχος να τον συναντήσει σε κεντρικό καφέ και εκεί να συζητούν, στο πόδι (στην κυριολεξία), για ελάχιστα λεπτά “για την πόλη και για την πορεία της”!
Το απλό ερώτημα, μετά απ’ όλα όσα περιγράψαμε και που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν καθώς είναι καταγεγραμμένα σε εικόνα, είναι αν υπήρχε ανάγκη να μπει ο Δήμαρχος, ο πρώτος πολίτης της Καλαμάτας (τον παρόντα χρόνο), σε αυτήν την βάσανο; Δεν υπήρχαν άλλοι πιο “πολιτισμένοι” τρόποι γι’ αυτήν την πολυπόθητη (για τον κ. Νίκα) αποκατάσταση των σχέσεων του με τον κ. Σαμαρά;
Και αν δεν θίγεται και το θεωρεί “φυσιολογικό” όλο αυτό το σκηνικό ο Δήμαρχος, δεν αντιλαμβάνεται ότι προσβάλλονται στο πρόσωπό του όλοι οι δημότες της Καλαμάτας;
Κι ένα απλό επίσης ερώτημα: Ήταν αναγκαίο ο κ. Νίκας, λίγες ημέρες πριν, στις 30 Αυγούστου, μιλώντας στους δημοσιογράφους για τη συνάντησή του με τον Πρόεδρο της Ν.Δ. Κυριάκο Μητσοτάκη και το ενδεχόμενο υποψηφιότητάς του για Περιφερειάρχης, να πει γενικά, περιλαμβάνοντας στο πλάνο κατά κύριο λόγο τον Αντώνη Σαμαρά, ότι “δεν παρακαλώ κανέναν, δεν εκλιπαρώ κανέναν, είναι έξω από τον χαρακτήρα μου”.
Ζούμε, άραγε, το θέατρο του παραλόγου;
Γ. Ξιάρχος
