Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει θέσει στο περιθώριο τις δημοκρατικές διαδικασίες που χαρακτήριζαν τον χώρο της ανανεωτικής αριστεράς.
Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ
Τους τελευταίους μήνες υπάρχει διάχυτη η εντύπωση στην κοινή γνώμη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διαρκώς μεταλλάσσεται και μετατοπίζεται από τον χώρο της Αριστεράς, παρά τις διακηρύξεις του ότι παραμένει ένα αριστερό κόμμα. Ασφαλώς κάθε πολιτικός φορέας έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζεται. Εξάλλου, ζούμε στη χώρα που «είσαι ότι δηλώσεις», όπως πολύ εύστοχα έχει ειπωθεί. Στον τόπο όπου η διάσταση μεταξύ λόγων και έργων έχει γίνει κανόνας στην πολιτική ζωή, όπου το παιχνίδι ανάμεσα στο «φαίνεσθαι» και το «είναι» έγινε πια, δυστυχώς, συνήθεια.
Είμαστε σε μια εποχή ρευστή, στην οποία η Αριστερά έχει ηττηθεί πανευρωπαϊκά. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο στην οποία χρειάζεται από την αρχή να ορίσουμε τι είναι Αριστερά. Θα ήταν επικίνδυνο να μιλήσει κανείς για αριστερόμετρο που δείχνει σε ποιο βαθμό ένα κόμμα είναι αριστερό ή όχι. Παρ’ όλα αυτά, γνωρίζουμε πολύ καλά ποιες αντιλήψεις, ποιες συμπεριφορές, ποιες θέσεις είναι ασύμβατες με την έννοια της Αριστεράς.
Έτσι, δε θεωρείται καθόλου αριστερό να πληροφορεί κάποιος, σχεδόν καθημερινά, τους πολίτες για την προσωπική του ζωή, όπως κάνει ο κ. Κασσελάκης. Η υπερέκθεση στα social media, η αντικατάσταση των πολιτικών προτάσεων από την εικόνα και το θέαμα, η συνεχής παρουσία σε εκπομπές life style στέλνουν το μήνυμα ότι ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ κάνει ζωάρα στην Ελλάδα και παράλληλα παριστάνει και τον αρχηγό κόμματος. Δε γίνεται να προβάλλει προκλητικά το καινούριο του σπίτι, το οποίο κόστισε 1,8 εκατομμύρια ευρώ, και από την άλλη να προσπαθεί να δείξει ότι συμπάσχει με τους πολλούς που υποφέρουν. Η γνωστοποίηση της παρουσίας του σε νυχτερινό κέντρο διασκέδασης, για να αναφερθούμε μόνο στα τελευταία κατορθώματα του κ. Κασσελάκη, και η επίσκεψη στα γραφεία της Ν.Δ. στο Κιλκίς, όπου υπέγραψε σε καπέλα «Ομόνοια στην Ελλάδα μας», προκαλεί μεγάλο σκεπτικισμό. Η προσπάθεια εμπλοκής των σκυλιών του πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στον προεκλογικό αγώνα αγγίζει τα όρια της γελοιότητας. Με αυτές και άλλες χαζοχαρούμενες αμερικανιές θα μας πουν στο τέλος ότι το κεντρικό ερώτημα των ευρωεκλογών είναι αν θεωρείται εξυπνότερη η Φάρλι ή ο Πίνατ!!! Τέλος, οι δεισιδαιμονίες που ο ίδιος ο κ. Κασσελάκης διατύπωσε για το λάδι της βάπτισής του και τις προφητείες του ιερέα θα μπορούσαν να θεωρηθούν γραφικά, αν δε μας γυρνούσαν πίσω, στον Μεσαίωνα.
Επιπλέον, δε χωράνε στην Αριστερά οι θέσεις που έχει πάρει ο κ. Κασσελάκης για διάφορα ζητήματα που σχετίζονται με την άμυνα και την εξωτερική πολιτική της χώρας, όπως οι χαρακτηρισμοί του ψευδοκράτους στη Β. Κύπρο ως «κρατιδίου δικού τους (Τούρκων)» και του ΝΑΤΟ ως «ιερής αμυντικής συμμαχίας» ή η στήριξη με κάθε ευκαιρία του Ισραήλ, η ταύτιση με την πολιτική των ΗΠΑ στο Μεσανατολικό και άλλα πολλά.
Είναι προφανές ότι ο κ. Κασσελάκης έχει στρίψει το τιμόνι του ΣΥΡΙΖΑ. Απομακρύνεται συνεχώς από τις αρχές, τις παραδόσεις και τις θέσεις της Αριστεράς. Επιχειρεί να δημιουργήσει ένα κόμμα αμερικανικού τύπου, προσωποπαγές, άχρωμο και άοσμο, στο οποίο θα κυριαρχεί η «αδιαμεσολάβητη σχέση του αρχηγού με τον λαό». Στο πλαίσιο αυτό, έχει θέσει στο περιθώριο τις δημοκρατικές διαδικασίες που χαρακτήριζαν τον χώρο της ανανεωτικής αριστεράς. Είναι ενδεικτικό ότι τα κεντρικά όργανα του ΣΥΡΙΖΑ συνεδριάζουν όλο και πιο σπάνια. Τέλος, απόδειξη της κατάντιας του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι το γεγονός ότι ο αρχηγός του στο τελευταίο συνέδριο έδωσε όσους διαφωνούσαν με τις πρακτικές και τις συμπεριφορές του βορά στους φανατικούς υποστηρικτές του.
Το κρίσιμο ερώτημα και η μεγάλη απορία είναι γιατί σιωπούν ιστορικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Περιμένουν, άραγε, τον κ. Κασσελάκη στη γωνία μετά τις ευρωεκλογές, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ δε φαίνεται να επιτυγχάνει τον στόχο, τουλάχιστον, του 20%, τον οποίο έχει θέσει ο αρχηγός του ή συμβαίνει κάτι άλλο; Σε κάθε περίπτωση, το διαφαινόμενο, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, αρνητικό αποτέλεσμα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι, πιθανώς, η τελευταία ευκαιρία να απαλλαγεί αυτό το κόμμα από την απαξίωση και τον κασσελακισμό. Ίσως, όμως, και να είναι ήδη αργά. Κοντός ψαλμός αλληλούια.
* Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας
