Τα πρώτα σημάδια παρακμιακής λογικής στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ξεκίνησαν από την εποχή που κυβερνούσε τη χώρα. Υπήρξαν περιπτώσεις, όπως εκείνη του κ. Παππά, που ελάχιστα διέφεραν από τις πρακτικές διαπλοκής των κομμάτων που κυβέρνησαν μετά το 1974, δηλαδή της Ν.Δ. και του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Τα φαινόμενα πολλαπλασιάστηκαν μετά την απώλεια της εξουσίας στις εκλογές του 2019 και έγινε ολοφάνερη η παρακμιακή τροχιά στην οποία βρίσκεται το κόμμα της αξιωματικής Αντιπολίτευσης μετά την πρόσφατη ήττα και την παραίτηση του κ. Τσίπρα.
Του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*
Είναι απολύτως λογικό και κατανοητό ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. βρίσκεται ακόμη κάτω από το σοκ της συντριβής δύο συνεχόμενων αναμετρήσεων. Δε θα περίμενε κανείς σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα να δείξει αποτελεσματικά ανακλαστικά, να ασκήσει εποικοδομητική κριτική στην κυβέρνηση, να κάνει δυναμική αντιπολίτευση και να καταστήσει σαφές ότι είναι έτοιμος να επανέλθει στην εξουσία.Αυτό όμως απέχει πολύ από την εικόνα διάλυσης που παρουσιάζει σήμερα ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Είναι χαρακτηριστικά τα παραδείγματά της, τόσο η διαδικασία που ακολουθήθηκε για την εκλογή αρχηγού, όσο και εκείνη για την επιλογή υποψήφιου δημάρχου για τον Δήμο Αθηναίων. Και στις δύο περιπτώσεις αναδείχτηκαν οι παθογένειες, οι ίντριγκες, τα συντροφικά μαχαιρώματα, οι μηχανισμοί και οι φράξιες που υπάρχουν μέσα στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Η περίπτωση της επιλογής του υποψήφιου δημάρχου της Αθήνας αποτελεί αρνητικό παράδειγμα μάθημα για τους φοιτητές των Πολιτικών Επιστημών. Η φαγωμάρα για το ποιος θα ηγηθεί του ψηφοδελτίου, δεν έχει προηγούμενο. Οι διάφορες «τάσεις» βρήκαν την ευκαιρία και μετέτρεψαν μια απλή διαδικασία σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών εν όψει της εκλογής αρχηγού. Είναι να αναρωτιέται κανείς πραγματικά πότε θα προλάβει ο κ. Ζαχαριάδης να συγκροτήσει ψηφοδέλτιο, να καταθέσει το πρόγραμμά του για την πόλη, να κάνει περιοδείες και να το κοινοποιήσει στους πολίτες. Αυτή η καθυστέρηση και η κωλυσιεργία που υπήρξε, δεν έχει σχέση με δημοκρατικές διαδικασίες, δεν προβάλλει καμιά θετική εικόνα για τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και δημιουργεί σκεπτικισμό και ανησυχία για το τι πρόκειται να ακολουθήσει.
Πράγματι, ο τρόπος επιλογής του αρχηγού είναι ένα τεράστιο στοίχημα για τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Είναι απορίας άξιο γιατί πρώτα θα εκλεγεί ο αρχηγός και μετά θα συζητηθούν αναλυτικά, υποτίθεται, τα αίτια της ήττας, ενώ θα έπρεπε να συμβεί ακριβώς το αντίθετο.
Μια λύση, πιθανώς, να ήταν ένα συνέδριο επανίδρυσης με τον Αλέξη Τσίπρα παρόντα, ενεργό και πρωταγωνιστή, όπου θα συζητιούνταν τα πάντα σε βάθος. Ένα συνέδριο το οποίο θα επαναβεβαίωνε ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α παραμένει ένα κόμμα της Αριστεράς, χωρίς ιδεοληψίες, «τάσεις» και κομματικά στασίδια, το οποίο θα διευρυνθεί και θα γίνει παράταξη, με σύγχρονο, ρεαλιστικό πρόγραμμα.
Φαίνεται, ωστόσο, ότι κάποιοι (και είναι πολλοί και ανήκουν σε όλες τις φράξιες) δε θέλουν να αναλάβουν το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί για την ήττα από τη μια και από την άλλη θεωρούν ότι έκλεισαν ραντεβού με την Ιστορία. Γι’ αυτό επέμεναν στη διαδικασία που ακολουθείται με το επιχείρημα ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. πρέπει να έχει αρχηγό στη Δ.Ε.Θ. (!) Λες και αυτό είναι το μεγάλο ζήτημα. Καλύπτονται πίσω από την ανάληψη της ευθύνης από τον κ. Τσίπρα και μοιάζουν να μην ενοχλούνται από το γεγονός ότι στην επιλογή του αρχηγού εμπλέκονται μεγαλοδημοσιογράφοι, εκδοτικά συγκροτήματα και οικονομικά συμφέροντα. Βαρόνοι, πολιτικοί πάτρωνες, κομματικοί μαθουσάλες και άλλα στελέχη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αλλάζουν στρατόπεδα σαν τα πουκάμισα, διαμορφώνουν νέες συμμαχίες και προσπαθούν να κατοχυρώσουν ρόλο την επόμενη μέρα.
Είναι πασιφανές ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. νοσεί βαριά, βρίσκεται σε κατάσταση παρακμής κι είναι ένα κόμμα βαθύτατα διχασμένο. Η αποχώρηση του κ. Τσίπρα ανέδειξε τη γύμνια των στελεχών που θα μπορούσαν να τον διαδεχτούν και έδειξε ότι οι τάσεις ήταν μικρά κόμματα μέσα στο κόμμα και όχι κινήσεις ιδεών.
Και οι τέσσερις υποψήφιοι αρχηγοί μοιάζουν αδύναμοι να ενώσουν τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., να διαλύσουν τις φράξιες, να δώσουν ρόλο σε νέα στελέχη και να τον οδηγήσουν σε νικηφόρα πορεία. Είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς τις εξελίξεις, αλλά μια διάσπαση δε θα ξαφνιάσει κανέναν.
Όπως είναι σήμερα διαμορφωμένη η κατάσταση, ο χώρος της κεντροαριστεράς παραμένει ορφανός και ούτε το ΠΑ.ΣΟ.Κ ούτε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. μπορούν να τον εκφράσουν. Γι’ αυτό ο κ. Μητσοτάκης, αν και κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο, συνεχίζει να τρίβει τα χέρια του βλέποντας τα χάλια της αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Και ονειρεύεται μια ακόμη τετραετία.
* Εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας
