Οι καταγγελίες στην Κιβωτό του «Τρόμου» αποτελούν ακόμα ένα κομμάτι στο παζλ των ελλείψεων για την παιδική προστασία. Οι αποκαλύψεις στην αρχή με τη 12χρονη στον Κολωνό και τώρα με την Κιβωτό γεννούν τουλάχιστον οργή, ειδικότερα με τις διαστάσεις που παίρνουν μέσα από τα ΜΜΕ και με τις λεπτομέρειες που μας κατακλύζουν σε καθημερινή βάση. Μάλιστα πολλές φορές παρακολουθούμε αποσβολωμένοι, ενώ βομβαρδιζόμαστε από νέες εξελίξεις. Μπροστά σε αυτή την κατάσταση η κυβέρνηση επανέλαβε για ακόμη μια φορά τις «ευαισθησίες» που τη διακρίνουν για την προστασία των παιδιών και μετά από σύσκεψη προχώρησε σε αλλαγή ΔΣ της Κιβωτού(!). Ταυτόχρονα πλάσαρε ως τη διεθνώς «καλύτερη πρακτική» την ενίσχυση του «θεσμού της αναδόχου οικογένειας».
Με βάση αυτές τις εξελίξεις αναρωτιόμαστε πως είναι δυνατόν αυτά τα μέτρα να θεωρούνται αποτελεσματικά; Πώς προστατεύεται το παιδί όταν η λεγόμενη επαγγελματική αναδοχή, δηλαδή εκμίσθωση «γονέων» ώστε επί 24ώρου βάσεως να δέχονται έως και 5 παιδιά στο σπίτι τους, είναι πέρα για πέρα αντιδραστική. Γιατί η διεθνής εμπειρία από την εφαρμογή της είναι αρνητική. Οι επαγγελματίες ανάδοχοι επιστρέφουν πολλές φορές τα παιδιά που αναλαμβάνουν, τα παιδιά γυρνάνε από επαγγελματία σε επαγγελματία εισπράττοντας ξανά απόρριψη και κακοποίηση.
Ταυτόχρονα, οι χρόνιες ελλείψεις του κράτους στο χώρο της προστασίας του παιδιού έρχονται και καλύπτονται από διάφορους… φιλάνθρωπους που λειτουργούν με πλήρη ασυδοσία. Δεν είναι τυχαίο πως κρατικές δομές είναι ελάχιστες και υπηρεσίες είναι σχεδόν αποδομημένες. Για παράδειγμα στην εκπαίδευση δεν είναι λίγες φορές που ακούσαμε από την υπουργό ότι κάθε σχολείο θα έχει ψυχολόγο και κοινωνικό λειτουργό. Αυτό όμως το μέτρο πως εφαρμόζεται;;;
Όταν σε σύνολο 13.888 σχολικών μονάδων υπάρχουν μόνο 1.707 μόνιμοι ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί. Τη χρονιά 2021 – 2022 τοποθετήθηκαν σε σχολεία Γενικής Εκπαίδευσης περίπου 1.000 ψυχολόγοι, που είχαν στην ευθύνη τους 4.500 σχολικές μονάδες! Πώς θα γίνει προσπάθεια ώστε να εκτιμηθεί η προσωπικότητα, οι ανάγκες και η μέθοδος της βοήθειας που χρειάζεται ο μαθητής; Πώς θα δημιουργηθούν σχέσεις εμπιστοσύνης με το μαθητή και το γονέα; Για να γίνει κάτι τέτοιο χρειάζεται τουλάχιστον σταθερό πλαίσιο και πρόσωπο αναφοράς.
Όμως η τωρινή κυβέρνηση αλλά και οι προηγούμενες δεν μιλάνε για τη ταμπακιέρα, ότι δηλαδή με τη πολιτική που εφαρμόζουν χρόνια, η αποκλειστική ευθύνη για το μεγάλωμα του παιδιού έχει ανατεθεί στην ατομική ευθύνη των γονιών και της οικογένειας, με την παντελή έλλειψη φροντίδας από το κράτος, την απαραίτητη στήριξη που χρειάζονται γονείς και παιδιά. Αυτή είναι μια πλήρως αντιδραστική πολιτική. Γιατί ενισχύει την απόλυτη εξάρτηση των παιδιών από τους γονείς, όποιοι κι αν είναι αυτοί, υποκείμενοι στις συνέπειες της φτώχειας, της ανεργίας, ακόμα και της κοινωνικής περιθωριοποίησης. Καταδικάζει τα παιδιά πολλών λαϊκών οικογενειών στη φτώχεια και την ανέχεια, στην εγκατάλειψη του σχολείου, ακόμα και στην κακοποίηση.
Κλείνοντας πρέπει άμεσα, μαζί με την αυτονόητη διαλεύκανση της υπόθεσης, να δυναμώσει ο αγώνας για ανάπτυξη ενιαίου φορέα παιδικής προστασίας, με αποκλειστική ευθύνη του κράτους, με ανάπτυξη σύγχρονων δημόσιων δομών βραχύχρονης φιλοξενίας μαζί με την ουσιαστική στήριξη των θεσμών της τεκνοθεσίας και αναδοχής και πλήρη στελέχωση όλων των δημόσιων υπηρεσιών που εμπλέκονται στο θέμα της παιδικής προστασίας.
Μιλτιάδης Κουτίβας, Κοινωνικός Λειτουργός
Μέλος της Τ.Ε. Μεσσηνίας του ΚΚΕ
Μέλος ΔΣ του Συλλόγου του Ειδικού Εκπαιδευτικού Προσωπικού Ειδικής Αγωγής Περιφέρειας Πελοποννήσου
