ΤΑ ΔΥΟ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΙΑΝΟΥ ΤΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ
Πολλά διαβάζουμε και ακούμε από αστούς πολιτικούς, «ανεξάρτητους» δημοσιογράφους και στρατιωτικούς αναλυτές στα μέσα μαζικής ενημέρωσης το τελευταίο διάστημα, με αφορμή το ξέσπασμα της πολεμικής σύγκρουσης στην Ουκρανία και τη θέση της Ελλάδας ως προς αυτόν. Άλλοι μας λένε για τον «δικτάτορα» Πούτιν που οι προσωπικές του επιδιώξεις οδήγησαν τη Ρωσία σε επεκτατικό πόλεμο, άλλοι για τη «λογική» αντίδραση της Ρωσίας στην σταδιακή περικύκλωσή της εδώ και δεκαετίες, από νατοϊκές δυνάμεις. Όλες οι “δικαιολογίες” επιδιώκουν να κρύψουν ότι οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και οι πόλεμοι είναι στο DNA του καπιταλιστικού συστήματος.
Μας λένε άμεσα ή έμμεσα ότι η χώρα οφείλει να διαλέξει τη «σωστή» πλευρά της ιστορίας, ανάλογα φυσικά με το κριτήριο «δικαίου» που προτάσσει ο καθένας, ως προκάλυμμα όμως για το πραγματικό κριτήριο «ωφελιμότητας» που αφορά τα λεγόμενα «εθνικά μας» συμφέροντα σε όλα τα επίπεδα.
Όμως η αλήθεια είναι ότι στο εσωτερικό κάθε έθνους στον καπιταλισμό, κρύβεται η ασίγαστη πάλη συμφερόντων δύο βασικών «υποεθνών», από τη μία των βιομηχάνων, εφοπλιστών, τραπεζιτών και από την άλλη της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Και αυτό από μόνο του αρκεί για να καταλάβει κανείς ότι και στον πόλεμο και στην ειρήνη, τα δύο στρατόπεδα στο εσωτερικό κάθε έθνους δεν μπορεί παρά να διαμορφώνουν διαφορετική θέση, διότι έχουν αντικειμενικά διαφορετική ταξική θέση. Ό,τι κρίνεται «ωφέλιμο» λοιπόν για τη μια πλευρά, αποτελεί «καταδίκη» της άλλης.
Σε καιρό ειρήνης, είναι η αστική τάξη της χώρας, που με κριτήριο την μεγιστοποίηση της κερδοφορίας, επιδιώκει να προωθείται κάθε νόμιμος και παράνομος τρόπος να αυξάνεται η εκμετάλλευση στους χώρους δουλειάς, προσπαθεί να έχει πρόσβαση σε τεράστια επενδυτικά πακέτα, συμμετέχει σε ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, όπως της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, επιδιώκει την αναβάθμιση της θέσης της στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, μετατρέποντας τη χώρα σε γεωπολιτικό «μεντεσέ» συμφερόντων, σε ενεργειακό και διαμετακομιστικό κόμβο. Τρέχουν να πιάσουν στασίδι για το φαγοπότι της λεγόμενης «ενεργειακής μετάβασης» και του «Πράσινου New Deal», φυτεύοντας «δάση» ανεμογεννητριών σε κάθε βουνοκορφή, ενώ οι Έλληνες εφοπλιστές ναυπηγούν συνεχώς πλοία μεταφοράς αμερικανικού αλλά και ασιατικού LNG ως μεταβατικού καυσίμου, κλείνοντας τεράστια συμβόλαια.
Με το ίδιο κριτήριο όμως παίρνουν θέση και την περίοδο που οι διεθνείς καπιταλιστικοί ανταγωνισμοί οξύνονται σε τέτοιο βαθμό που «η πολιτική συνεχίζει με άλλα, βίαια μέσα» δηλαδή ξεσπά πόλεμος. Το κριτήριο εμπλοκής της χώρας σε αυτόν τον άδικο πόλεμο δεν ήταν φυσικά η υπεράσπιση του Ουκρανικού λαού, αλλά η γραμμή σύμπλευσης με το ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο ΗΠΑ – Ε.Ε. – ΝΑΤΟ, στην αντιπαράθεση με το Ρωσικό κεφάλαιο. Για να δικαιολογήσουν αυτή την επιλογή στρατοπέδου, έσπευσαν να ακροβολίσουν τα παπαγαλάκια τους στη γραμμή αθώωσης του ρόλου αυτού του ιμπεριαλιστικού μπλοκ στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, στη Βόρεια και Υποσαχάρια Αφρική, στην Μέση Ανατολή, που αποτελεί πεδίο σφοδρών αντιπαραθέσεων για τον έλεγχο των αγορών. Αυτό υπηρετούν αντικειμενικά και τα διάφορα προγράμματα που υλοποιούνται σε σχολεία για την ενδυνάμωση της αντίληψης στη νεολαία, ότι Ελλάδα και ΗΠΑ συνδέονται με αδιάρρηκτους δεσμούς φιλίας, στοχεύοντας στην ιστορική λήθη, γύρω από τη σχέση τους με τη δικτατορία 1967-1973, την τουρκική απόβαση και κατοχή στην Κύπρο, την «γκριζοποίηση» του Αιγαίου. Πρόκειται για συνειδητή επιλογή συμμαχιών της αστικής τάξης της χώρας για να αναβαθμιστεί ο ρόλος της και όχι αδυναμία και υποχώρηση.
Και η εργατική τάξη και ο λαός μένουν με τα προβλήματα, την ανεργία και τις άθλιες εργασιακές σχέσεις, το κόστος της «ενεργειακής μετάβασης» που σημαίνει ενεργειακή φτώχια, την ακρίβεια, το ακρωτηριασμένο δημόσιο σύστημα υγείας, την παιδεία που στενάζει από τις ελλείψεις. Στις πλάτες του πέφτει το κόστος της κάθε εμπλοκής, είτε λόγω του κόστους των εξοπλισμών και της χρήσης του έμψυχου δυναμικού και του πολεμικού υλικού που χρησιμοποιείται σε πολεμικές αποστολές του ΝΑΤΟ, είτε φυσικά με το φόρο αίματος σε περίπτωση άμεσης εμπλοκής σε πιθανά πολεμικά γεγονότα που μπορούν να προκύψουν εάν οι ιμπεριαλιστικές αντιπαραθέσεις γενικευτούν στην περιοχή.
Είτε λοιπόν σε ειρήνη, είτε σε πόλεμο, η εργατική τάξη και ο λαός δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από τη στρατηγική της αστικής τάξης της χώρας στην οικονομία και τις όποιες διεθνείς συμμαχίες που επιλέγει για να επιτύχει τις επιδιώξεις της. Πρέπει να διαμορφώσουν τη δική τους στρατηγική, κόντρα στην πολιτική του κεφαλαίου, να διεκδικήσουν τα σύγχρονα δικαιώματά τους σε όλα τα επίπεδα, εργασία-υγεία-παιδεία, πραγματική στήριξη των λαϊκών νοικοκυριών ειδικά τώρα που το κόστος ζωής έχει εκτιναχθεί. Να απαιτήσουν εδώ και τώρα απεμπλοκή της χώρας από τον πόλεμο, να κλείσουν οι βάσεις-ορμητήρια πολέμου που καθιστούν τη χώρα και πιθανό στόχο. Αυτά πρέπει να διεκδικήσει μαζικά και αγωνιστικά η εργατική τάξη και στην απεργιακή κινητοποίηση στις 6 Απρίλη!
Έχοντας στο νου ότι η ιμπεριαλιστική «ειρήνη», είναι ειρήνη με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών, είναι η άλλη όψη του πολέμου και αυτόν προετοιμάζει. Γι’ αυτό δεν αρκεί να επικαλείται κανείς την ειρήνη ως ευχολόγιο, όπως οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας που θεωρούν τον πόλεμο παρέκκλιση από τα δήθεν «δημοκρατικά» και αναπτυξιακά κεκτημένα της αστικής δημοκρατίας. Αλλά να βάλουν στο στόχαστρό τους το σύνολο της στρατηγικής του κεφαλαίου που δημιουργεί μόνο δεινά και εκμετάλλευση στην εργατική τάξη και τους λαούς όλου του κόσμου, όποιο και πρόσωπο του καπιταλισμού αν αντικρίζουν, «ειρηνικό» ή πολεμικό.
Μερτίκας Παναγιώτης, εκπαιδευτικός
Μέλος της Τ.Ε. Μεσσηνίας του ΚΚΕ
