Σύμφωνα με τον Μάικ Όλιβερ, Βρετανό κοινωνιολόγο, συγγραφέα και ακτιβιστή για τα δικαιώματα των αναπήρων, ο οποίος ήταν ο πρώτος καθηγητής Σπουδών για την Αναπηρία στον κόσμο και βασικός υποστηρικτής του κοινωνικού μοντέλου για την αναπηρία:
«αναπηρία είναι το μειονέκτημα η ο περιορισμός μιας δραστηριότητας που προκαλείται από ένα σύγχρονο κοινωνικό οργανισμό, ο οποίος δεν λαμβάνει υπόψη του τους ανθρώπους με σωματικές αναπηρίες και δυσκολίες μάθησης αποκλείοντας τους από τις κοινές κοινωνικές δραστηριότητες».
Σύμφωνα με την ενδιαφέρουσα αυτή θεωρία, η αναπηρία δεν είναι μια κατάσταση που προέρχεται ή χαρακτηρίζει το ίδιο το άτομο αλλά προκαλείται από τα εμπόδια που του θέτει η κοινωνία στην οποία βρίσκεται, στην προσπάθεια του να αναπτύξει τις δυνατότητες του μέσα σ’ αυτήν.
Σε κάθε ευνομούμενη πολιτεία κατοχυρώνονται συνταγματικά ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις σε όλους τους πολίτες, όπως στο Σύνταγμα της Ελλάδος (στο άρθρο 4), όπως προβλέπεται συνταγματικά και η προσαρμογή της κοινωνίας στις ιδιαίτερες ανάγκες των πολιτών (στο άρθρο 21, παρ.6.).
Συνεπώς, είναι χρέος όσων ασκούν διοίκηση να εξασφαλίζουν την ισότιμη συμμετοχή όλων των πολιτών σε κάθε πτυχή της κοινωνικής, πολιτικής, πνευματικής και οικονομικής ζωής της χώρας, ανάλογα με τις δυνατότητές τους.
Έτσι, σε μια κοινωνία που συμπεριλαμβάνει όλους λαμβάνονται μέτρα από τους κρατικούς φορείς για την άρση κάθε εμποδίου στην πρόσβαση στο περιβάλλον, τα μέσα μεταφοράς, την πληροφορία, τις επικοινωνίες, τα δημόσια κτίρια, τους χώρους άθλησης και φυσικά, πάνω απ´ όλα τους χώρους εκπαίδευσης καθώς ο πολίτης πρέπει να εμπεδώνει τις πολιτικές κατά του αποκλεισμού και των διακρίσεων από τα πρώτα του βήματα κατά την κοινωνική του ένταξη ώστε να αισθάνεται λειτουργικό μέλος του κοινωνικού συνόλου και όχι περιθωριακό στοιχείο. Το τελευταίο συντελεί στην καλή λειτουργία της κοινωνίας και την επίτευξη του ζητούμενου της κοινωνικής συνοχής.
Το αίτημα για τη δεκαετία του ’90 ήταν η προσβασιμότητα καθώς είναι το Άλφα και το Ωμέγα και τυπικά θεωρείται πως έχει ικανοποιηθεί, στη χειρότερη περίπτωση, εδώ και 20 χρόνια στις αναπτυγμένες χώρες.
Και ενώ το σημερινό αίτημα όσον αφορά τα ΑμεΑ, είναι “Συμπερίληψη Παντού”, αρκετοί εξ ημών στο δημόσιο βίο αν και ομνύουμε συχνά υπέρ των ίσων δικαιωμάτων και των δικαιωμάτων των ΑμεΑ, συχνά μένουμε στις διακηρύξεις χωρίς ουσιαστική δράση.
Ένα τέτοιο παράδειγμα δυστυχώς παρατηρείται στην περίπτωση της Περιφέρειας Πελοποννήσου και ως παράδειγμα αναφέρω τη διαμόρφωση της εισόδου Γυμνασίου – Λυκείου Μολάων για τη δημιουργία πρόσβασης ΑμεΑ.
Ενώ από τα τέλη του 2018 έχει υπογραφεί προγραμματική σύμβαση μεταξύ του Δήμου Μονεμβασίας και της Περιφέρειας Πελοποννήσου, με συνολική πίστωση 237.145,40, ο Περιφερειάρχης και ο Χωρικός Αντιπεριφερειάρχης δεν έχουν, προφανώς εντάξει αυτό το έργο στις προτεραιότητές τους αφού παραμένει «παγωμένο» με αποκλειστικά δική τους ευθύνη, μετά από σχεδόν 2,5 χρόνια που βρίσκονται στο τιμόνι της Περιφέρειας Πελοποννήσου.
Τουλάχιστον ας ανταποκριθούμε στα αιτήματα της δεκαετίας του 1990!
Σήμερα με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για τα ΑμεΑ, τους καλώ να προχωρήσουν άμεσα στην υλοποίηση της συγκεκριμένης Προγραμματικής Σύμβασης.
Ας μην προκαλούμε άλλο Αναπηρία με τις καθυστερήσεις και τις παραλείψεις μας.
Ας συμπεριφερθούμε ως άνθρωποι και ας βάλουμε την «Ανθρωπιά» ως προτεραιότητα.
Μαργαρίτα Σπυριδάκου
Χειρουργός Οδοντίατρος
Περιφερειακή Σύμβουλος Πελοποννήσου Π.Ε. Λακωνίας
