Σύμφωνα με καταγγελίες του συλλόγου μηχανικών της ΕΥΔΑΠ το Υπουργείο Μεταφορών και Υποδομών επιχειρεί να ιδιωτικοποιήσει το δίκτυο παροχής νερού στην Αθήνα μέσω ΣΔΙΤ (Συμπράξεων Ιδιωτικού και Δημοσίου Τομέα) προχωρώντας στην προκήρυξη «τριών παράλληλων διαγωνισμών για τη σύναψη συμβάσεων παροχής υπηρεσιών Τεχνικού, Νομικού και Χρηματοοικονομικού Συμβούλου προς υποβοήθηση του Υπουργείου για τις ενέργειες διεξαγωγής Διεθνούς Διαγωνισμού (ΣΔΙΤ) για τη Διαχείριση – Λειτουργία και Συντήρηση του Εξωτερικού Υδροδοτικού Συστήματος Αθήνας και με ύψος δαπάνης 138.424,01€».
Συγκεκριμένα πρόκειται για το Εξωτερικό Υδροδοτικό Σύστημα (ΕΥΣ) της ΕΥΔΑΠ, το οποίο εκτείνεται σε τέσσερις νομούς, Αιτωλοακαρνανίας, Φωκίδας, Βοιωτίας και Αττικής και περιλαμβάνει τις κεντρικές υποδομές του νερού και συγκεκριμένα τα φράγματα του Μόρνου, του Ευήνου, τη λίμνη Υλίκη, αντλιοστάσια καθώς επίσης και το κανάλι με το οποίο φτάνει το νερό στην Αθήνα (υδραγωγεία μεταφοράς).
Η συνταγή των ΣΔΙΤ στο νερό δεν είναι καινούρια. Η εφαρμογή τους τόσο στην Ευρώπη όσο και διεθνώς κατέδειξε τα ακόλουθα:
- Υπέρογκες αυξήσεις στους λογαριασμούς έως και 400% (π.χ. Πάκος ντε Φερέιρα –Πορτογαλία, Βουκουρέστι-Ρουμανία)
- Κακή ποιότητα νερού (π.χ. στην Ν. Αφρική όταν το νερό ιδιωτικοποιήθηκε υπήρξαν εκτεταμένες μολύνσεις, κάτοικοι του Φλιντ στις Ηνωμένες Πολιτείες πέθαιναν για μια δεκαετία από δηλητηριάσεις εξαιτίας της αποτυχίας των εργολάβων να βελτιώσουν το δίκτυο, ομοίως αλλεπάλληλα κρούσματα δυσεντερίας και δηλητηριάσεων στη Μ. Βρετανία)
- Ελλιπής συντήρηση δικτύου (στη Μεγάλη Βρετανία χάνονται 3 δισεκατομμύρια λίτρα νερού την ημέρα από διαρροές, στη Γαλλία με μακρά ιστορία στην ιδιωτική διαχείριση η συμμετοχή τού ιδιωτικού τομέα στις επενδύσεις ανέρχεται μόλις στο 12%!)
- Απολύσεις εργαζομένων (8.500 στη Μ. Βρετανία).
- Εγγυημένα υπερκέρδη για τον ιδιώτη χωρίς να αναλαμβάνει κανένα ρίσκο. Σε όλες τις συμβάσεις ΣΔΙΤ προσυμφωνούνται για την επόμενη 20ετία ή 30ετία τα έσοδα του ιδιώτη και οι δήμοι είναι υποχρεωμένοι να τα καταβάλλουν, αν δεν καλυφθούν από τους χρήστες ή τη χρήση που του έχουν υποσχεθεί. Συνηθίζεται μάλιστα να γίνεται υπερεκτίμηση της απόδοσης κέρδους για τον ιδιώτη με αποτέλεσμα οι δήμοι να αναγκάζονται να του καταβάλλουν τη διαφορά.
- Αρμόδια ορίζονται συνήθως διεθνή δικαστήρια που επιδικάζουν υπέρογκες αποζημιώσεις για την ιδιωτική εταιρεία σε περίπτωση παραβίασης της σύμβασης (π.χ. η πόλη Μπαρτσέλος-Πορτογαλία των 110.000 κατοίκων είναι υποχρεωμένη να πληρώσει 172 εκ. ευρώ στην ιδιωτική εταιρεία μετά από προσφυγή της τελευταίας, γιατί δεν «έπιασε» τα κέρδη που οι τοπικοί άρχοντες με συμβάσεις της είχαν υποσχεθεί. Ο νυν δήμαρχος υπολογίζει ότι θα χρειαστεί 528 χρόνια και για αυτό έχει προβεί σε ειδική ρύθμιση με την πολυεθνική εταιρεία.)
- Μυστικές συμβάσεις (στο Βερολίνο δεν δημοσιοποιήθηκε η σύμβαση παραχώρησης ύδρευσης που περιλάμβανε ρήτρα κερδοφορίας τεράστιου ύψους, γεγονός που αποκαλύφθηκε όταν το νερό επανήλθε στο δήμο.)
- Απάτες και σκάνδαλα διαφθοράς (π.χ. οι γαλλικές εταιρείες Veolia στο Βουκουρέστι και Suez στο Παρίσι. Στελέχη εταιρειών τους και υψηλόβαθμοι δημόσιοι λειτουργοί έχουν καταδικαστεί για υποθέσεις δωροδοκίας και απάτης σχετικά με τις μεταβιβάσεις των εταιρειών ύδρευσης).
Το Βερολίνο και το Παρίσι, όπως και άλλες ευρωπαϊκές χώρες επαναδημοτικοποίησαν εν τέλει το νερό με υψηλό κόστος για τους δήμους. Η κυβερνητική επιλογή για την ιδιωτικοποίηση του υδροδοτικού συστήματος της ΕΥΔΑΠ μέσω ΣΔΙΤ ανοίγει την κερκόπορτα των ιδιωτικοποιήσεων και για τους υπόλοιπους δήμους. Το μοντέλο μάλιστα αυτό που προωθεί η κυβέρνηση, σύμφωνα με τις καταγγελίες της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας εργαζομένων Δημοτικών Επιχειρήσεων Ύδρεσης Αποχέτευσης (ΠΟΕ-ΔΕΥΑ) είναι ακόμα χειρότερο, γιατί είναι παρόμοιο με αυτό της Χιλής του Πινοσέτ και δεν αναφέρεται απλά σε δίκτυα (όπως Γαλλία – Γερμανία κ.τ.λ. ) αλλά στην ιδιωτικοποίηση του ίδιου του κύκλου νερού.
Με τις συμβάσεις ΣΔΙΤ η κυβέρνηση παρακάμπτει στην ουσία τις αποφάσεις του ΣΤΕ που απαγορεύουν την ιδιωτικοποίηση της ύδρευσης ως φυσικού πόρου παραχωρώντας σε ιδιώτη το σύστημα των υποδομών συλλογής, αποθήκευσης, μεταφοράς και διανομής του νερού με αποτέλεσμα να δεσμεύει και να εξαρτά απολύτως τη διαχείριση ενός δημόσιου αγαθού από ιδιωτικά συμφέροντα.
Στην ιδιωτικομανία της κυβέρνησης που δεν υπολογίζει καθόλου ούτε τον εθνικό πλούτο, ούτε τις κοινωνικές επιπτώσεις, ούτε καν τη διεθνή εμπειρία, πρέπει να απαντήσουμε και να εκφράσουμε με κάθε μέσο την αντίθεσή μας. Το ψήφισμα αυτό ας εκφράσει τη συλλογική απαίτηση των πολιτών και δημοτών μας να μην εμπορευματοποιηθεί το νερό προς όφελος των εγχώριων ή μη ολιγαρχών.
ΜεΡΑ25 Μεσσηνίας
