«Στο πατρικό όλα ανακατεμένα, βάζα σπασμένα, βιβλιοθήκες πεσμένες, ρωγμές παντού και τα φώτα σβησμένα από ώρα, ενώ μια σκόνη αιωρείται στην ατμόσφαιρα βασανιστικά. Φωνάζεις ονόματα γειτόνων, κάνεις προσκλητήριο να δεις πόσοι άντεξαν πόσοι ζουν ακόμη και έχεις μάθει πως στην άλλη άκρη, η πόλη έχει βουλιάξει και τα συντρίμμια των σπιτιών έχουν “κατασπαράξει” ανθρώπους. Έχει γίνει ο μεγάλος σεισμός της Καλαμάτας και το ημερολόγιο έγραφε 13 Σεπτεμβρίου 1986» .
Ύστερα ξημέρωσε και όλα θύμιζαν πεδίο βολής, εμπόλεμη ζώνη, η πόλη είχε δεχθεί ένα βαθύ πλήγμα. Ο φόβος έχει φωλιάσει στα εσώψυχα μας και ψάχνουμε να βρούμε στηρίγματα… στα συντρίμμια. Η Ελλάδα συγκινείται και ο κρατικός μηχανισμός ενεργοποιείται για τις πρώτες δύσκολες ώρες με ρυθμό απίστευτο.
Κάποτε πρέπει να μιλήσουμε και για το ρόλο των γειτονικών χωριών και τη πόλης της Μεσσήνης την εποχή της κατάρρευσης της Καλαμάτας. Τόσο η πόλη της Μεσσήνης όσο και τα χωριά σε μεγάλη ακτίνα από τη πρωτεύουσα στήριξαν τους πληγωμένους Καλαματιανούς. Αρκετοί φιλοξενήθηκαν σε χωριά αλλά και στη πόλη της Μεσσήνης. Οι κάτοικοι τους, αντιμετώπισαν με συγκατάβαση και αγάπη τους «εσωτερικούς μετανάστες» της Μεσσηνίας.
Πολλά παιδιά φοίτησαν σε σχολεία της Μεσσήνης και άλλων χωριών, έστω για να μη χαθεί η επαφή μέχρι να μπει μια σειρά. Δεν υπήρξε εκμετάλλευση και θυμάμαι πως η επαρχία στήριξε πολλούς επαγγελματίες από τη Καλαμάτα, ακόμη και παραχωρώντας αποθηκευτικούς χώρους. Μη ξεχνάμε, η Καλαμάτα είχε «βουλιάξει». Επίσης νοσταλγώ εκείνο το κλίμα, όπου όλες οι δημοτικές παρατάξεις συμπορεύτηκαν και συστρατεύτηκαν για το καλό της πόλης. Τον Σταύρο Μπένο (δήμαρχος τότε) ο σεισμός που τον βρήκε σε μικρή ηλικία, ήταν και μια αφορμή να αποδείξει τις ικανότητες του και τα κατάφερε συσπειρώνοντας και συγκεντρώνοντας γύρω του ότι πιο ικανό σε ανθρώπινο δυναμικό (τεχνοκράτες κ.λ.π), καθορίζοντας τη λαμπρή πορεία της πόλης, που σήμερα χαιρόμαστε να περπατάμε να καμαρώνουμε να αγχωνόμαστε για το παρκάρισμα και να διασκεδάζουμε αλλά και να ψυχαγωγούμαστε χωρίς όρια.
Γιάννης Λάσκαρης
