Όσο πάνε τα πράγματα και χειροτερεύουν… Στην αναμονή για τον κατάπλου του ιταλικού ρυμουλκού “Von Genova” στην Καλαμάτα, ενώ είχε απαγορευτεί ρητώς και κατηγορηματικώς η είσοδος των δημοσιογράφων, φωτορεπόρτερ και κάμεραμεν στη χερσαία ζώνη του λιμανιού, προφανώς με εντολή του λιμενάρχη (ποίου άλλου;), “αλώνιζαν” ανενόχλητοι στην προβλήτα διάφοροι που στην ουσία δεν είχαν καμία δουλειά εκεί, αλλά πήγαν να εισπράξουν ένα κομμάτι προβολής.
Εντάξει, δεν θα πω ούτε για τους βουλευτές, ούτε για τους αντιδημάρχους (που στο κάτω κάτω μόνο ένας, ο αναπληρωτής δημάρχου Α. Καραγιάννης υπεραρκούσε), ούτε για τους αντιπεριφερειάρχες, αν και αυτή της Μεσσηνίας Ελένη Αλειφέρη δεν είχε ανάγκη βοηθείας άλλου συναδέλφου της, ούτε βέβαια για τους παρευρισκόμενους γιατρούς, ούτε για τους ανθρώπους του “Ερυθρού Σταυρού”…
Υπάρχει όμως ένα απλό ερώτημα όμως: Γιατί να επιτρέπεται σε περιφερειακή ή δημοτική σύμβουλο, ή σε σύμβουλο της Δημοτικής Ενότητας να περιφέρεται εκεί με το ποδήλατο, και να απαγορεύεις σε δημοσιογράφους, σε φωτορεπόρτερ και σε τηλεοπτικά συνεργεία να μπουν μέσα και να κάνουν τη δουλειά τους, να συλλέξουν στοιχεία και υλικό για την ενημέρωση των πολιτών;
Αυτή τουλάχιστον ήταν η εικόνα, μέχρι που άρχισε η αποβίβαση των λαθρομεταναστών από το πλοίο. Για μετά δεν ξέρω τι έγινε. Ό,τι και να έγινε όμως δεν δικαιολογεί αυτήν την συμπεριφορά απέναντι στα ΜΜΕ και τους ανθρώπους τους και οι αρμόδιοι θα πρέπει να μην το επαναλάβουν. Ο δημοσιογράφοι κάνουν τη δουλειά τους και οι περισσότεροι από τους άλλους -λυπάμαι που το σημειώνω- πάνε να φωτογραφηθούν. Αν αφήνουν τα ΜΜΕ απέξω όμως, δεν πετυχαίνουν το σκοπό τους, γιατί δεν μπορούν “να μπουν στο κάδρο”…
Στο κάτω κάτω, ας ενημερωθεί η Ένωση Συντακτών για να πράξει τα δέοντα, αρχίζοντας με διαμαρτυρία προς τους αρμοδίους.
