Είναι φορές που απορώ με την ευκολία ή και με την ελαφρότητα την οποία κάποιοι δήμαρχοι αντιμετωπίζουν σπουδαία, μεγάλα ή και ακόμα μικρά ή ασήμαντα θέματα της πόλης τους. Δίχως να θέσουν τη σκέψη τους σε -κατά περίπτωση- ειδικούς, χωρίς να μολογήσουν την ιδέα τους σε ανθρώπους που πορεύονται μαζί, χωρίς βάλουν την απόφασή τους στη βάσανο διερεύνησης της ορθότητας.
Τούτα τα μεγάλα έργα που έμειναν στην πόλη, έργα που βραβεύτηκαν, όπως το Δημοτικό Πάρκο Σιδηροδρόμων, έργα που έδωσαν (υπέρμετρη μάλιστα) ανάπτυξη σε περιοχές όπως η μαρίνα της Καλαμάτας, δεν τα συνέλαβαν κάποια νύχτα κοιμώμενοι οι δήμαρχοι κι όταν ξύπνησαν βρήκαν εξαίρετη την ιδέα τους, “κυνήγησαν” τα κονδύλια κι αφού τα εξασφάλισαν τα έφτιαξαν. Κάθε άλλο. Οι Πολεοδόμοι είναι εκείνοι που τα έδεσαν στο μυαλό τους, τα πρότειναν στην Δημοτική Αρχή (εκείνης της εποχής φυσικά), εκείνη το μέτρησε, το ζύγισε, το κουβέντιασε και αποφάσισε να το φτιάξει.
Θυμάμαι, και ίσως να το γνωρίζουν λίγοι αυτό, ότι η μαρίνα της Καλαμάτας, φτιάχτηκε κάπως «περιστασιακά». Είναι ακόμα νωπές οι μνήμες μου, τότε που τρέχαμε για το ρεπορτάζ κι ας πέρασαν τόσα χρόνια. Θυμάμαι τη φουρτουνιασμένη θάλασσα να μπαίνει τις νύχτες στα προσφυγικά σπίτια, σ’ αυτά που προσπαθούσαν να βολέψουν (;) τις ελπίδες και τα όνειρά τους οι ξεριζωμένοι της Μικράς Ασίας, μαζί με τις πολυμελείς φαμίλιες τους. Τότε που η Ελλάδα και οι Έλληνες δεν είχαμε ακόμα βρεθεί στον αστερισμό της ευδαιμονίας.
Ήταν “στα σκαριά λοιπόν”, έτοιμο να ξεκινήσει το έργο προστασίας εκείνων των προσφυγικών σπιτιών (όχι των ακτών) στη Δυτική Παραλία, στη θέση της σημερινής μαρίνας. Και τότε ο Πολεοδόμος Γρηγόρης Διαμαντόπουλος, ο οποίος έχει βάλει το χεράκι του σε κάμποσα έργα της Καλαμάτας, είπε στον δήμαρχο. Βρε Σταύρο (Μπένο), αφού η μεγαλύτερη δουλειά θα γίνει για να προστατέψουμε τα σπίτια, δεν κάνουμε κάτι παραπάνω και να φτιάξουμε μαρίνα για να αναπτυχθεί και η περιοχή. Και πράγματι έτσι έγινε για να είναι σήμερα η πιο ανεπτυγμένη περιοχή της πόλης.
Ο ίδιος πολεοδόμος, ο Γρ. Διαμαντόπουλος είναι που έκανε Πάρκο την “καρβουνιάρα” -όπως λέγαμε τον αποθηκευτικό χώρο για τα κάρβουνα των τρένων εμείς που παίζαμε εκεί μπάλα και γυρίζαμε στο σπίτι μας μέσα στη μαύρη μουτζούρα- κι ένα τμήμα της οδού Αριστομένους. Το γιατί, δεν χρειάζεται πολύ σκέψη. Ανατολικά της Αριστομένους, σε απόσταση μικρότερη των 100 μέτρων, υπάρχει ένας τεράστιος δρόμος με διαχωριστικές νησίδες, που μπορεί και εξυπηρετεί όλον τον κυκλοφοριακό φόρτο, με μεγάλη άνεση, χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα. Δυτικά του πάρκου υπάρχει η οδός Ψαρών, που και αυτή έχει πολύ περισσότερες από τις υπάρχουσες δυνατότητες απορρόφησης κυκλοφοριακού φόρτου.
Τι θα μπορούσαμε να κερδίσουμε λοιπόν ακρωτηριάζοντας μερικώς το βραβευμένο (επαναλαμβάνω) Δημοτικό Πάρκο Σιδηροδρόμων; Με μεγάλη βεβαιότητα, απολύτως τίποτα. Το ζητούμενο είναι πώς θα το αναβαθμίσουμε το Πάρκο. Και ακόμα πώς θα καταλάβουν οι ιδιοκτήτες σκύλων, ότι ο χώρος αυτός δεν προσφέρεται για τα… κακάκια των κατοίκιδιών τους, γιατί πολύ απλά αυτός είναι χώρος αναψυχής και το κυριότερο εκεί ακριβώς είναι ένας σημαντικός παιδότοπος, με πολλά παιδιά.
Πολύ φοβάμαι ότι τα μεγάλα έργα της δημοτικής αρχής, δεν είναι έργα πνοής, που θα δώσουν μια άλλη μορφή και θα βοηθήσουν στην ανάπτυξη της πόλης. Είναι έργα «διευθέτησης (διαμόρφωσης θέλετε;) περιβάλλοντος χώρου». Μόνο αυτό. Για παράδειγμα, ας δεχτούμε (σε καμία περίπτωση εγώ) ότι η κεντρική πλατεία δεν ήταν καλή και αποφασίσαμε να την καταστρέψουμε για να την ξαναφτιάξουμε. Πόσο καλύτερη έγινε, μετά την ανακατασκευή της και άξιζε τα χρήματα που σπαταλήθηκαν σε αυτήν, αντί να πιάσουν κάπου αλλού, σε μια άλλη υποβαθμισμένη περιοχή, τόπο;
Καλά, το παραμύθι με το δράκο, ότι τα κονδύλια δηλαδή δεν μπορούσαν να δαπανηθούν κάπου αλλού και ήταν αναγκαία η δέσμευσή τους για την πλατεία, είναι γι άλλους, όχι για μας, τους ιθαγενείς. Το πόσο χειρότερη, ανυπόφορη έγινε η κυκλοφορία με το στένεμα της Αριστομένους μετά την αναμόρφωση της πλατείας, το έμαθαν κι εκείνοι που δεν οδηγούν, από τα κορναρίσματα των αυτοκινήτων (λεωφορείων κατά κανόνα), για να ελευθερώσουν το δρόμο τα κακοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα από το δρόμο.
Άλλωστε το ίδιο πρόβλημα δεν προέκυψε με τα άλλα εκατομμύρια ευρώ που δόθηκαν για το δυτικό πεζοδρόμιο της Φαρών, που επέφερε το στένεμα του δρόμου και όσοι διέρχονται από εκεί βρίζουν θεούς και δαίμονες;
Για να έλθω και πάλι κλείνοντας στο Πάρκο. Υπάρχει άνθρωπος που να μπορεί να καταλάβει πώς ο δήμαρχος κρίνει «αυτό που έγινε με την Αριστομένους αποδεικνύεται ότι για την πόλη ήταν εξόχως αρνητικό»; Όχι είναι, αλλά αποδεικνύεται! Δεν εξήγησε όμως από πού οδηγείται σε αυτό το συμπέρασμα, ούτε προφανώς ρωτήθηκε από τους (παρόντες φυσικά) δημοσιογράφους.
Σίγουρα, εκείνο που έσωσε -προς το παρόν τουλάχιστον- αυτήν την πράσινη όαση στον τσιμεντένιο κεντρικό ιστό της πόλης, κατά τη ρήση του δημάρχου είναι ότι «το Πάρκο είναι νόμος του κράτους, είναι στο Γενικό Πολεοδομικό Σχεδιασμό, έχει δέντρα 20 μέτρα». Το έμαθε!
Ο δήμαρχος ας μην κάνει τον κόπο να ψάχνει για τι πρέπει να κάνει με το πάρκο, πέρα από την αναγκαία συντήρησή του. Εκείνο που θα πρέπει να ζητήσει δεν είναι «από το Σύλλογο Μηχανικών μια πρόταση για να δουν το θέμα αυτό», την όποια ήπια παρέμβαση. Οι Σύλλογοι δεν άκουσα να κάνουν μελέτες. Με αυτό ασχολούνται μελετητικά γραφεία. Εκείνο που πρέπει να γίνει είναι να “αδειάσουν” τα μόνιμα παρκαρισμένα αυτοκίνητα από τα πεζοδρόμια, σε όλο το μήκος του Πάρκου, ώστε να είναι δυνατή η χρήση τους από τους πεζούς. Και ο ποδηλατοδρόμος να χρησιμοποιείται μόνο από ποδήλατα κι όχι από μηχανάκια και αυτοκίνητα.
Αυτό πρέπει να γίνει, αυτό έπρεπε να έχει γίνει εδώ και χρόνια.
γ. ξ.
