8 Μάρτη 1857, οι ράφτρες κι οι υφάντρες της Ν. Υόρκης βγαίνουν στους δρόμους διεκδικώντας μείωση του εργάσιμου χρόνου, ίση αμοιβή με τους άντρες συναδέλφους τους και ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς. Σήκωσαν το ανάστημά τους απέναντι στην εργοδοσία και το κράτος της.
8 Μάρτη 2024 εμείς, οι γυναίκες του καθημερινού μόχθου, χρειάζεται να συνεχίσουμε το δρόμο της αγωνιστικής διεκδίκησης για τις σύγχρονες ανάγκες μας. βιώνουμε έναν εργασιακό μεσαίωνα, ζούμε το ανελέητο χτύπημα των δικαιωμάτων μας στην εργασία και τη μητρότητα, την εκμηδένιση του ελεύθερου χρόνου μας.
Σήμερα η πρόοδος της επιστήμης και της τεχνολογίας μπορεί να εξασφαλίσει μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλες μας, με μισθό που θα καλύπτει τις ανάγκες μας, με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα και λιγότερες ώρες εργασίας.
Αυτή η πρόοδος δίνει τη δυνατότητα να αξιοποιούμε δημιουργικά τον ελεύθερο χρόνο σε δραστηριότητες με βάση τα ενδιαφέροντά μας, για αναψυχή και προγράμματα κοινωνικού τουρισμού, αλλά και για να συμμετέχουμε στην κοινωνική δράση, που αποτελεί στοιχείο για την ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητάς μας.
Αυτή η πρόοδος μπορεί να ικανοποιήσει τις δικές μας ιδιαίτερες βιολογικές ανάγκες με γενικευμένα μέτρα κοινωνικής προστασίας της μητρότητας, αλλά και τις ανάγκες της οικογένειας μας με τη δημιουργία και λειτουργία δημόσιων και δωρεάν υπηρεσιών Υγείας, Πρόνοιας, Παιδείας.
Όμως τι μπαίνει εμπόδιο σε όλα αυτά;
Η πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων, που χτίζει τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων στα ερείπια των δικών μας δικαιωμάτων. Η κυβέρνηση ετοιμάζεται να φορτώσει στην πλάτη του λαού και νέα μέτρα, κάνοντας νόμο κάθε απαίτηση των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών και των μεγαλεμπόρων.
Να μην υποταχθούμε στη βαρβαρότητα της εκμετάλλευσης και καταπίεσης.
Το αγωνιστικό μήνυμα της 8ης Μάρτη δείχνει το μόνο ελπιδοφόρο δρόμο για μας και τις οικογένειές μας.
Εξαρτάται από τη δική μας θέληση και δράση, τη συμμετοχή μας στο ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, τα εργατικά σωματεία, τις ενώσεις αυταπασχολουμένων, τους αγροτικούς και φοιτητικούς συλλόγους να βαδίσουμε αγωνιστικά στις «λεωφόρους του μέλλοντος». Ένα μέλλον που θα είμαστε απαλλαγμένες από το άγχος και την ανασφάλεια της ανεργίας, της μετανάστευσης στο εξωτερικό, από μια ζωή- λάστιχο, χωρίς πολέμους, προσφυγιά.
Ενώνουμε τις φωνές μας με τις γυναίκες- θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων, που θυσιάζονται στο βωμό του κέρδους των επιχειρηματικών ομίλων.
8η Μάρτη: Σύμβολο αγώνα. Θα μας οδηγεί και τούτο τον αιώνα…
Η πιο βάρβαρη μορφή βίας είναι αυτή της φρίκης του πολέμου που βρίσκεται ο λαός και οι γυναίκες της.
Παλαιστίνης, που αιματοκυλιέται για σχεδόν πέντε μήνες: «Από την πρώτη στιγμή, μέσα από τη δράση των μαζικών μας φορέων, ταχθήκαμε στο πλευρό του δοκιμαζόμενου λαού της Παλαιστίνης, απαιτώντας να σταματήσει η σφαγή στη Γάζα και η ισραηλινή κατοχή. Μέσα από τη συλλογική δράση των φορέων στην πόλη μας, αλλά και από κοινού με το εργατικό κίνημα, εκφράσαμε την αλληλεγγύη μας, καταδικάζοντας το έγκλημα σε βάρος του παλαιστινιακού λαού. Τιμώντας, λοιπόν, τη φετινή Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, δεν μπορούμε παρά να συνεχίσουμε να βροντοφωνάζουμε ότι ο αγώνας του λαού της Παλαιστίνης είναι δίκαιος, ότι κι από εδώ στεκόμαστε αλληλέγγυοι στις ηρωϊκές γυναίκες και τα παιδιά τους που παλεύουν ενάντια στη βία και την τρομοκρατία της ισραηλινής κατοχής».
«Είναι ανάγκη να δυναμώσει ο αγώνας ενάντια σ’ αυτούς που γεννούν, τρέφουν και διαιωνίζουν αυτή τη βαρβαρότητα. Να δυναμώσει ο αγώνας ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ΗΠΑ – ΕΕ και των συμμάχων τους, που διαχρονικά οπλίζουν και στηρίζουν τα ισραηλινά εγκλήματα κατά των Παλαιστινίων, ενάντια στην ολοένα και πιο βαθιά εμπλοκή της χώρας μας στα επικίνδυνα πολεμικά σχέδια στην περιοχή».
«Η πραγματική ασπίδα προστασίας και διέξοδος είναι η συλλογική μας δράση στα Σωματεία, στο ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, μέσα από τους συλλόγους γυναικών της ΟΓΕ. Με τη συλλογική μας οργάνωση μπορούμε να αντιπαλέψουμε την πολιτική που διαιωνίζει τη γυναικεία ανισοτιμία και λογαριάζει τις ζωές μας ως “κόστος” για το κράτος, με κριτήριο το κέρδος των επιχειρηματικών ομίλων. Στο έδαφος της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης, μπορεί η γυναίκα να βρει το θάρρος, την τόλμη, την αντοχή να διεκδικήσει τη ζωή που της αξίζει, να παλέψει για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, καταπίεση, πόλεμο».
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ
