Αν παρακολουθήσει κανείς διεθνώς κυβερνητικά προγράμματα, προτάσεις συνδέσμων βιομηχάνων, τη θεματολογία σε διάφορα fora οικονομικού και γεωστρατηγικού ενδιαφέροντος, δράσεις ΜΚΟ και οικολογικών οργανώσεων, θα έλεγε πως ποτέ άλλοτε η προστασία του περιβάλλοντος δεν είχε τόσους πολλούς φίλους. Μιλάνε για «πράσινη ανάπτυξη», για «πράσινα newdeal», για την ανάγκη να προωθηθούν οικονομικές πολιτικές με «μικρό οικολογικό αποτύπωμα» όπως λένε. Η αλήθεια όμως, πέρα από όποια καλοπροαίρετη οικολογική ευαισθησία που συναντά κανείς στα λαϊκά στρώματα, είναι ότι οι μονοπωλιακοί όμιλοι άλλη στόχευση έχουν πίσω από τις κορώνες περί ανάσχεσης της λεγόμενης «κλιματικής αλλαγής» και των συνεπειών της.
Στην πραγματικότητα οι καπιταλιστές, αξιοποιούν το οικολογικό αφήγημα, για να προωθήσουν τη ροή κεφαλαίων που λιμνάζουν παρατεταμένα λόγω των απανωτών κρίσεων των τελευταίων ετών, σε νέα κερδοφόρα πεδία, όπως τις ΑΠΕ. Αξιοποιούν πολιτικές όπως της «απολιγνιτοποίησης» ή της απόσυρσης παλαιότερου τύπου μηχανών, για να πετύχουν με ελεγχόμενο τρόπο την απαιτούμενη σε φάσεις κρίσης απαξίωση κεφαλαίου, ώστε να καταφέρουν να περάσουν σε φάση νέων επενδύσεων και υψηλότερης κερδοφορίας. Και όπως πάντα σε τέτοιες περιόδους, αξιοποιούν κρατικό χρήμα που ρέει στις τσέπες τους μέσω των διάφορων αναπτυξιακών πακέτων, ενώ ο λογαριασμός φυσικά πηγαίνει στις πλάτες του λαού. Αυτά είναι τα όρια της οικολογικής τους ευαισθησίας!
Δεν θέλει φοβερή διεισδυτικότητα στη σκέψη για να δει κανείς ότι καμία προστασία του περιβάλλοντος δεν υπηρετείται π.χ. με τα χρηματιστήρια ρύπων, τις πολιτικές αξιοποίησης κοιτασμάτων υδρογονανθράκων και μεταλλευμάτων στη Γροιλανδία και τον βόρειο αρκτικό κύκλο, τους δρόμους διέλευσης εμπορικών πλοίων σε περιοχές που λιώνουν οι πάγοι. Ποιο οικολογικό ενδιαφέρον άραγε, οδηγεί να γεμίζεις τη νότια Εύβοια (ακόμα και ιστορικούς τόπους όπως αυτού της Γυάρου θέλουν να βάλουν στο χέρι!) με εκατοντάδες ανεμογεννήτριες, των οποίων τα υλικά κατασκευής δεν είναι ανακυκλώσιμα και η λειτουργία των οποίων απαιτεί κατασκευή εκτεταμένων οδικών δικτύων αλλά και χιλιόμετρα νέων καλωδίων μεταφοράς ηλεκτρικού ρεύματος; Ποια οικολογική ισορροπία υπηρετείται με την κατασκευή σκουπιδεργοστασίων καύσης RDF π.χ. σε Βόλο και Σίνδο, μάλιστα σε αστικές-περιαστικές περιοχές ή με την επέκταση των μεταλλευτικών δραστηριοτήτων στη Χαλκιδική για λογαριασμό πολυεθνικών του κλάδου, υποβαθμίζοντας ταυτόχρονα και κάθε άλλη μικρής κλίμακας οικονομική δραστηριότητα του λαού της περιοχής; Ποιο μοντέλο δήθεν ήπιας οικονομικής ανάπτυξης, μετατρέπει ολόκληρες πλαγιές και αιγιαλό σε χώρο προς εκμετάλλευση από μονοπώλια του τουρισμού, οδηγώντας παράλληλα και στην υποβάθμιση του υδροφόρου ορίζοντα με την υπεράντληση νερού από τα μεγάλα ξενοδοχεία για την κάλυψη των αναγκών τους, όπως το πότισμα γηπέδων γκολφ; Για να μην μιλήσουμε για περιβαλλοντικά εγκλήματα, όπως αυτό που υλοποιούν εδώ και χρόνια όλες οι κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ και περιφερειακές αρχές στη Φυλή, με τις χωματερές να δημιουργούνται κυριολεκτικά η μία πάνω στην άλλη και τους καρκίνους να θερίζουν στην περιοχή. Και φυσικά να μην ξεχνάμε και τα συνεχιζόμενα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα κατά των λαών και του περιβάλλοντος που συντελούνται με τη χρήση βαριών οπλικών συστημάτων σε πολεμικές συγκρούσεις και επεμβάσεις. Κατά τα άλλα κόπτονται για τους παράκτιους πληθυσμούς που θα αναγκαστούν να μεταναστεύσουν λόγω της ανόδου της στάθμης της θάλασσας, την ίδια στιγμή που η ανέχεια και οι πόλεμοι που δημιουργεί ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης, γεννούν σε καθημερινή βάση τεράστιες ροές μεταναστών και προσφύγων!
Είναι η πολιτική του κεφαλαίου λοιπόν που δημιουργεί τα προβλήματα, όπως και αυτά που αφορούν την υποβάθμιση του περιβάλλοντος. Και καμία απόχρωση αυτής της πολιτικής (ακόμα και «πράσινη»!) δεν αναιρεί την ουσία της, το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους, που δεν λογαριάζει μπροστά του κανένα λαϊκό συμφέρον. Δημοκράτες-Ρεπουμπλικάνοι στις ΗΠΑ, σοσιαλδημοκράτες-νεοφιλελεύθεροι στην Ε.Ε., ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, όλοι την ίδια στρατηγική υπηρετούν και γι’ αυτό δεν υπάρχουν ασυνέχειες κατά τις κυβερνητικές εναλλαγές.
Η μόνη διέξοδος για τον λαό, είναι η σύγκρουση με την στρατηγική των μονοπωλίων, το άνοιγμα του δρόμου για μια κοινωνικοποιημένη, σοσιαλιστική οικονομία, που θα έχει στο επίκεντρό της πραγματικά τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες σε όλα τα επίπεδα, όπου ο λαός θα είναι αφέντης του πλούτου που παράγει. Εκεί που θα αξιοποιείται η σύγχρονη γνώση και τεχνική ώστε η κοινωνική παραγωγική δραστηριότητα, η συνειδητή παρέμβαση στη φύση για την παραγωγή προϊόντων, να έχει και το ελάχιστο δυνατό περιβαλλοντικό αποτύπωμα.
Μερτίκας Παναγιώτης
Μέλος της Τ.Ε. Μεσσηνίας του ΚΚΕ
