Πραγματοποιήθηκε και φέτος με επιτυχία το Φιλοσοφικό Συμπόσιο της Νέδουσας. Ακούστηκαν απόψεις για το νόημα του κόσμου, τον σκοπό της ζωής, για υπαρξιακά ζητήματα-προβλήματα και την ουσία των πραγμάτων που βιώνουμε.
Όπως πάντα ψυχή των Φιλοσοφικών Συμποσίων ο φίλος Νικήτας Βεργινάδης. Για άλλη μια φορά συμμετείχα και ευχαριστώ για την πρόσκληση στο ποιητικό κομμάτι του Συμποσίου διαβάζοντας δύο κείμενα από την ποιητική μου συλλογή «Ρωγμή του θάρρους». Ανήκουν σ’ ένα μοντέρνο είδος μεικτού λόγου που ονομάζεται πεζοποίηση. Θα τα χαρακτήριζα ποιητικούς στοχασμούς.
Παρακάτω παραθέτω τον ένα από τους δύο ποιητικούς στοχασμούς που διάβασα.
Αφέγγαρες νύχτες
Το ουράνιο τόξο δεν μοιράζει
πια στον ορίζοντα χρώματα.
Αντικατοπτρισμός συμβαίνει του χθες
προβάλλοντας σκιές πάνω στο σήμερα.
Ο λόγος του ποιητή δεν προφταίνει
να δημιουργήσει αναχώματα.
Συντρίβεται πάνω σε αυτούς που
δραπετεύουν απ΄ το πρόβλημα.
Στο σταυροδρόμι συναντιέται ο καημός και η ελπίδα.
Συζητούν αν θα συνεχίσουν μαζί την πορεία.
Στην πυρκαγιά του ήλιου αρμένισαν τα όνειρα
και μια πλημμύρα απελπισίας
προσπάθησε να σβήσει τον ήλιο.
Κρατώντας τα όνειρα αγκαλιά
πιάνεις κουβέντα μ’ ένα σύννεφο
που κουβαλά βροχή στον Χειμώνα.
Με κλειστά μάτια ονειρεύομαι
τις αποχρώσεις του σκότους.
Επαναστάτης χωρίς αιτία γίνεσαι
τις αφέγγαρες νύχτες.
Στα χείλη μας θα ξαποστάσουν
κατάκοπα από την λύπη χαμόγελα.
Σκουριασμένο αίμα κυλά στις
ανοξείδωτες φλέβες μας.
Ένας κόσμος φτιαγμένος με άσχημες
μυρωδιές είναι αυτός που καθημερινά ζούμε.
Οι μυρωδιές του κήπου δεν φθάνουν
ποτέ έως τα ρουθούνια μας.
Εκτός από «ρήτορες» χρειάζεται και
εργάτες να έχει το κράτος.
Θεμελιώνουν διαρκώς τα συναισθήματα
πάνω σε μια ατέλειωτη ψευτιά και
σου φωνάζουν να τους κάνεις παρέα.
Σκόπιμα δεν βάζω τόνο στο «ποτε»
για να μην μαρτυρώ την απάντηση.
Θεόδωρος Σταυριανόπουλος
