Το νομοσχέδιο για το Οικογενειακό Δίκαιο: μία αποσπασματική και επικίνδυνη πρόταση που θα αφήσει ακόμα πιο εκτεθειμένο τον δικαιούχο προστασίας, το ανήλικο τέκνο.
Ένα προβληματικό νομικό κείμενο, το σχέδιο νόμου για το οικογενειακό δίκαιο έρχεται στην ολομέλεια της βουλής από το Υπουργείο Δικαιοσύνης αυτήν την εβδομάδα. Οι προτεινόμενες ρυθμίσεις όχι μόνο δεν αναμορφώνουν ή εκσυγχρονίζουν το οικογενειακό δίκαιο μας, αλλά αλλοιώνουν πλήρως τον παιδοκεντρικό χαρακτήρα του και αφήνουν απολύτως εκτεθειμένο το ανήλικο παιδί.
Οι προσπάθειες λοιπόν που γίνονται να εξωραϊστεί το εν λόγω νομοσχέδιο ως δήθεν προοδευτικό με επίκληση -δήθεν- αντίστοιχες διατάξεις σκανδιναβικών ιδίως χωρών (σημ. που και πάλι όμως διαστρεβλώνουν τα αλλοδαπά νομικά κείμενα και τη δικαστηριακή πρακτική) αναδεικνύουν πέρα και πάνω από όλα την άγνοια της ελληνικής πραγματικότητας.
Κάθε νομοθετική μεταρρύθμιση για να είναι αποτελεσματική έχει ως προαπαιτούμενο τον ορθό εντοπισμό του προβλήματος και των αιτιών του. Το νομοσχέδιο αυτό είναι βέβαιο ότι δεν θα επιλύσει κανένα πρόβλημα- είναι φανερό μάλιστα ότι δεν είναι καν αυτή η στόχευσή του και η φιλοσοφία του, αλλά θα δημιουργήσει τσουνάμι νέων προβλημάτων με θύμα το παιδί και μόνο ωφελημένο τον ισχυρό, πρωτίστως τον οικονομικά ισχυρό.
Η όλη συζήτηση με τις αποδεκτές από όλους γενικότητες σχετικά με την ανατροφή των παιδιών τη στιγμή που στην ελληνική κοινωνία δεν υποστηρίζονται οικονομικά ή άλλως τα ζευγάρια ή και οι μονογονεϊκές οικογένειες και δεν λαμβάνονται υπόψη ούτε οι νέες μορφές οικογενειακών πυρήνων, όπως τα ομόφυλα ζευγάρια γίνεται σε λάθος βάση.
Η πολιτεία, πριν προβεί σε οποιαδήποτε τροποποίηση του ισχύοντος οικογενειακού δικαίου μας (που είναι ένα εξαιρετικά προοδευτικό νομικό πλαίσιο ως έχει) οφείλει πρώτα να διερευνήσει και να «κωδικοποιήσει» τις αιτίες παρέκκλισης από την αρχή της απόλυτης διασφάλισης των δικαιωμάτων του παιδιού και της ομαλής ψυχοσωματικής ανάπτυξής του. Χωρίς την εξέταση αυτών οποιαδήποτε μεταρρύθμιση είναι τουλάχιστον υποκριτική αν όχι επικίνδυνη. Οι κυριότερες παθογένειες είναι:
i) Η πατριαρχική κοινωνία – τα έμφυλα στερεότυπα – οι κοινωνικές ανισότητες.
ii) η ενδοοικογενειακή βία, η κακοποίηση των τέκνων, η έμφυλη βία ως πρωταρχικό συστατικό της πατριαρχίας και απότοκο αποτέλεσμά της. Η συνήθης μορφή έχει τη γυναίκα-μητέρα-θύμα. Αναρίθμητα τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας που συμβαίνουν πίσω από τις κλειστές πόρτες, με άμεσα θύματα ή θεατές ανήλικα παιδιά.
iii) η οικονομική αδυναμία, η φτώχια, η ανεργία που πλήττει κυρίως τις γυναίκες, η μείωση των κοινωνικών δαπανών, ο περιορισμός των προνοιακών παροχών, έλλειψη επιδοτήσεων, απλήρωτη οικιακή εργασία κατά βάση των γυναικών που κυρίως έχουν μέχρι σήμερα την ευθύνη όχι μόνο του νοικοκυριού και της ανατροφής των παιδιών αλλά και της φροντίδας των γηραιότερων. Η πανδημία έδρασε αθροιστικά στις πιο πάνω συνθήκες και οδήγησε στη περαιτέρω φτωχοποίηση.
v) η απουσία γονικών αδειών και οι ελλείψεις δημόσιων παιδικών σταθμών και σχολείων που να υποστηρίζονται από εξειδικευμένο προσωπικό ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών.
vi) η έλλειψη συναινετικής κουλτούρας – η εργαλειοποίηση του παιδιού από το γονέα. Σε περιπτώσεις πολύ συγκρουσιακών διαζυγίων δεν θα αμφισβητούσε κανείς ότι μητέρες, σε ορισμένες περιπτώσεις, κάνουν ψευδείς ισχυρισμούς κατά των συζύγων τους.
vii) η απουσία κωδικοποίησης και η ελλιπής ενημέρωση για τα δικαιώματα του παιδιού.
viii) η απουσία οικογενειακών δικαστηρίων, έλλειψη κρατικών δομών συμβουλευτικής υποστήριξης του ζεύγους και δημόσιων υπηρεσιών ψυχικής υγείας του ανηλίκου και των γονέων του.
ix) η αργή απονομή της δικαιοσύνης /η μη συμμόρφωση σε δικαστικές αποφάσεις.
x) η ανεπαρκής και χρονοβόρα διαχείριση των καταγγελιών ενδοοικογενειακής βίας και παιδικής κακοποίησης.
Το προωθούμενο νομοσχέδιο όμως είναι μία αποσπασματική και επικίνδυνη πρόταση που θα αφήσει ακόμα πιο εκτεθειμένο τον δικαιούχο προστασίας, το ανήλικο τέκνο.
Σε επόμενες τοποθετήσεις μας θα εξειδικεύσουμε και τα σοβαρά νομικά ζητήματα που δημιουργεί.
Καλούμε την κυβέρνηση να λάβει υπόψιν τις όλες τις σοβαρές και βάσιμες επιφυλάξεις που διατυπώθηκαν από θεσμικούς φορείς, όπως την Ένωση Δικαστών Και Εισαγγελέων, την Παιδοψυχιατρική Εταιρεία Ελλάδος, το Σύνδεσμο Κοινωνικών Λειτουργών Ελλάδος την Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδος και σωματεία γυναικείων δικαιωμάτων καθώς και την Ολομέλεια Προέδρων Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδας και να αποσύρει το εν λόγω σχέδιο νόμου.
Πόσο ακόμα θα ανεχόμαστε ως δήθεν διαρθρωτική μεταρρύθμιση κάθε απορρύθμιση;;;;;;; Δεν γίνεται να μην έχουμε κόκκινες γραμμές σε τίποτα. Δεν γίνεται η προστασία του κάθε παιδιού να μην είναι το πρωταρχικό μέλημα της πολιτείας.
Οργάνωση Βάσης MέΡΑ25 Καλαμάτας
