“Γηράσκω δ΄αιεί πολλά διδασκόμενος”,
δηλαδή “Γερνάω μαθαίνοντας πάντα πολλά”
Σόλων
Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΗΜΗΤΡΟΥΛΙΑΣ
Εκδότης «το Αντίδοτο»,
τέως δημοτικός σύμβουλος Καλαμάτας
Σε 40 ημέρες είχαμε 120 διαδηλώσεις τις οποίες έσπευσε να εκμεταλλευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ και οι περισσότερες από αυτές έγιναν για τον Κουφοντίνα. Οι «ανθρωπιστές» του ΣΥΡΙΖΑ θέλησαν να εκμεταλλευτούν το γεγονός της απεργίας πείνας που έκανε ο τρομοκράτης και τον υπερασπίστηκαν γιατί όπως έγραψαν οι κκ Θ. Καμπαγιάννης, Γ. Ραχιώτης, Δ. Ψαρράς και Κ. Παπαδάκης: «η αξία της ανθρώπινης ζωής είναι υπέρτατη». Τι κοινό έχουν οι παραπάνω; Είναι πολέμιοι κάθε πατριωτικού ή εθνικιστικού στοιχείου, αν δούμε τα γραφόμενά τους στα οποία τοποθετούν πιο πάνω τον απρόσωπο άνθρωπο από την Πατρίδα.
«Το ιδεολογικό μπαούλο της Αριστεράς έχει αδειάσει. Έμεινε μόνον στον πάτο ο Κουφοντίνας».
Με εξέπληξε όμως και ένα άλλο γεγονός που ήταν η δήλωση του Αλέξη Τσίπρα ότι δέχεται το ρίσκο επέκτασης του κορωνοϊού από τον συνωστισμό των διαδηλωτών σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας (Alpha 9/2). Αν η πολιτική επικράτηση περνάει ακόμα και μέσα από την δολοφονία κάποιων «ταξικών» αντιπάλων, η επικράτηση αξίζει το ρίσκο της δολοφονίας. Αλλά αυτός ο τρομοκράτης που ανέλαβε την ευθύνη και ποτέ δεν μετανόησε, απολάμβανε τα αγαθά όσων πολεμούσε αφού σαν μελισσοκόμος είχε αιτηθεί και είχε πάρει κοινοτικές επιδοτήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ δε, υπερασπίζεται τον Κουφοντίνα, ο οποίος έχει πάρει κάμποσες άδειες, σε αντίθεση με το άλλο ηγετικό στέλεχος τον Γιωτόπουλο που δεν έχει βγει έξω ποτέ. Έλα που ο Κουφοντίνας επαγγελματίας απεργός πείνας, αφού έχει κάνει τέσσερις απεργίες σε έξι χρόνια, κάνει αβάντα στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ.
Η ανάδυση μιας νέας ιστορικής εποχής.
Αυτό που δεν έχει γίνει κατανοητό είναι ότι βρισκόμαστε σε μια νέα ιστορική εποχή που έχει ξεκινήσει από την δεκαετία του ’60. Την δεκαετία αυτή και ειδικά μετά τις διαδηλώσεις για την Κύπρο το 1963, είχαμε ένα μεγάλο κύμα κινητοποιήσεων που έτεινε να ανατρέψει το καθεστώς εξάρτησης και της κυριαρχίας των νικητών του εμφυλίου με κεντρικό πόλο εξουσίας το παλάτι. Αυτό δείχνει και η άνοδος στην εξουσία της Ένωσης Κέντρου με 54% το 1964. Παράλληλα μέσα στον χώρο της νεολαίας αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς, ένα κίνημα που επηρεαζόταν άμεσα από τον Μάη του 68 και ένα ισχυρό πολιτιστικό κίνημα που στην μουσική με τους Χατζηδάκη, Θεοδωράκη και Σαββόπουλο, τον νέο ελληνικό κινηματογράφο και το θέατρο μαζί με την νέα γενιά λογοτεχνών, διαμόρφωναν το τοπίο μιας νέας κατάστασης διαφορετικής από αυτήν που επικρατούσε μέχρι τότε.
Με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, το 1981, το νέο κοινωνικό συμβόλαιο, όπως το ονόμασαν, έφερε την ανάδυση μιας νέας άρχουσας τάξης κατά βάση παρασιτικής. Χαρακτηριστικά στα πρώτα χρόνια διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, όλες σχεδόν οι βιομηχανικές επιχειρήσεις εγκαταλείφθηκαν από τους ιδιοκτήτες τους στα χέρια του κράτους.
Η κατάρρευση του ανατολικού στρατοπέδου, με σύμβολό της εκείνη του τείχους του Βερολίνου, έφερε μια τεράστια αναστάτωση στην ιδεολογική και πολιτική πραγματικότητα ολόκληρου του πλανήτη και οδήγησε στην Παγκοσμιοποίηση.
Στο εσωτερικό έχουμε το σκάνδαλο Κοσκωτά με την κατάρρευση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και την συγκυβέρνηση του Συνασπισμού, που είναι το αποτέλεσμα της συγχώνευσης του ΚΚΕ με το ΚΚΕ εσωτ., με την Νέα Δημοκρατία. Είναι η εποχή που οι πρώην Κνίτες μεταβάλλονται σε γιάπηδες, με την επίθεση του νεοφιλελευθερισμού μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Την ίδια εποχή ανακύπτουν δύο εθνικά ζητήματα το Μακεδονικό και η ανάπτυξη του νεοθωμανισμού.
Το ΠΑΣΟΚ επιβιώνει μέσω της μετακίνησής του σε νεοφιλελεύθερες εθνοαποδομητικές απόψεις που έχουν εκφραστές τον Σημίτη μαζί με τον Γιωργάκη Παπανδρέου και αυτούς που τους ακολουθούν, η Νέα Δημοκρατία σταδιακά αποβάλλει την πατριωτική της πτέρυγα και ο Συνασπισμός υπό την ηγεσία της Δαμανάκη και Κωνσταντόπουλου θα μεταβληθεί σε εθνομηδενιστικό κόμμα.
Η ελληνική κοινωνία μεταβλήθηκε σε μια παρασιτική, ατομοκεντρική, καταναλωτική κοινωνία δημοσίων υπαλλήλων, ξενοδοχοϋπαλλήλων και μικροραντιέρηδων, κάτω από την ηγεσία μιας «λούμπεν μεγαλοαστικής τάξης». Η επιλογή της δημιουργίας ενός νέου αριστερού σχήματος, την στιγμή που η Αριστερά έχει αποτύχει σε παγκόσμια κλίμακα, ενώ και η εγχώρια κυβερνητική έκφραση του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει ότι δεν έχει μέλλον, δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε μια νέα εμφυλιοπολεμική «Βάρκιζα».
Όμως από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, η εμφύλια διαμάχη καθίσταται ουσιαστικά άνευ αντικειμένου με την διασφάλιση της θεσμικής ισότητας αριστερών και δεξιών πολιτών και οι συνέπειες του Ψυχρού Πολέμου έχουν πια ξεπεραστεί. Γι’ αυτό η εμφυλιοπολεμική τάση επιβιώνει πλέον ως μηδενισμός. Αυτό το είδαμε με την μηδενιστική εξέγερση του Δεκεμβρίου του 2008.
Ένα νέο πολιτικό εγχείρημα δεν πρέπει να επιμένει στην ξεπερασμένη πλέον αντίθεση Αριστερά – Δεξιά, αλλά την πρόταξη ενός εναλλακτικού προγράμματος: πατριωτισμός, λαϊκή δικαιοσύνη, πολιτιστική αναγέννηση, εθνική ανασυγκρότηση, άμεση δημοκρατία, προστασία του περιβάλλοντος. Από τις παραπάνω πολιτικές προτάσεις πρέπει να δημιουργηθεί ένας νέος πόλος που υπερβαίνοντας τις διαφορές του περασμένου αιώνα, να εκφράσει την υπέρβαση της μεταπολίτευσης και του παρασιτικού εκσυγχρονισμού.
«Όταν οι αντάρτες μπούνε στην Αθήνα, το Σύνταγμα θα λέγεται πλατεία Κουφοντίνα».
Αυτό φώναζαν οι μοντέρνοι «αντάρτες». Ας δούμε λοιπόν πως τους περιγράφει ένας συστημικός δημοσιογράφος σε μια εβδομαδιαία κεντροαριστερή εφημερίδα: «Εκεί που περιμέναμε «να μπουν οι αντάρτες στην Αθήνα» ώστε «το Σύνταγμα να λέγεται πλατεία Κουφοντίνα», το αντάρτικο στράτευμα ξεστράτισε και βρέθηκε Νέα Σμύρνη. Όπου απεδείχθη ότι οι πολυαναμενόμενοι στην πρωτεύουσα αντάρτες ήταν τελικά ένας Ιρακινός από το Μενίδι, ένας Αφγανός, ένας Αλβανός φόλα Ολυμπιακάρα, κάτι Αεκτζήδες, οι γνωστοί «Ανταρσύες» αλλά και μερικοί αντιεξουσιαστές που έγιναν εσχάτως αντιεξουσιαστές, διότι έκλεισαν τα γήπεδα και δεν ξέρουν με ποιον να πλακωθούν».
Ο Κουφοντίνας λοιπόν αν δεν ήθελε να εκπροσωπείται από τους παραπάνω μοντέρνους «αντάρτες», θα έκανε μια ρεαλιστική αυτοκριτική. Την ίδια που έκαναν πριν αρκετές δεκαετίες οι Ευρωπαίοι σύντροφοί του στα όπλα, επαναστάτες. Μια πλειάδα αριστερών ευρωπαίων αγωνιστών και επαναστατών πέρασαν στην πλευρά της υπεράσπισης της Πατρίδας. Ξεχωρίζει η περίπτωση του Γερμανού Χόρστ Μάλερ συνιδρυτή της τρομοκρατικής οργάνωσης «Μπάαντερ Μάϊνχοφ» της θρυλικής RAF, ο οποίος έκανε δέκα χρόνια φυλακή. Όταν αποφυλακίστηκε ο Χόρστ Μάλερ προσχώρησε στις πατριωτικές δυνάμεις επειδή όπως είπε ότι είναι οι μοναδικές που διώκονται στην σύγχρονη Γερμανία. Το ίδιο βλέπουμε και στην Ελλάδα σήμερα. Γιατί ο Κουφοντίνας δεν το βλέπει;
