ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ & ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΩΝ ΓΙΑ ΣΤΕΝΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ
Σε συμφωνία «στενής» συνεργασίας εν μέσω πανδημίας προχώρησε το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου και ο Σύνδεσμος Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών Πελοποννήσου και Δυτικής Ελλάδας με σκοπό να προωθηθούν τα επιχειρηματικά συμφέροντα τους και το Πανεπιστήμιο Α.Ε. σε βάρος της έρευνας και συνολικά των πραγματικών και σύγχρονων αναγκών του Πανεπιστημίου και των φοιτητών.
Όπως αναφέρεται στόχος της συμφωνίας αυτής είναι “να εξοικειωθούν οι φοιτητές και οι ερευνητές με την έννοια της επιχειρηματικότητας” μέσα από δράσεις όπως μαθήματα, σεμινάρια, επισκέψεις σε επιχειρήσεις κλπ. Αντίστοιχα στόχος είναι να προσαρμοστεί και να αξιοποιηθεί η ερευνητική γνώση με βάση τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων.
Αλήθεια, αυτά λείπουν από τους φοιτητές σήμερα;
Όταν, εν μέσω πανδημίας, δεν έχουν δοθεί απαντήσεις και εκκρεμούν βασικά προβλήματα, όπως το πώς θα επαναλειτουργήσουν οι Σχολές, πως θα ολοκληρωθούν τα εξάμηνα, πως θα γίνουν τα εργαστήρια και οι πρακτικές των φοιτητών και πως θα γίνει η εαρινή εξεταστική.
Ενώ διαχρονικά υπάρχουν ελλείψεις σε καθηγητές που οδηγούν στο να κόβονται εργαστήρια από προγράμματα σπουδών, να μη γίνονται ολόκληρες κατευθύνσεις λόγω των ελλείψεων, να υπάρχουν λίστες αναμονής σε εργαστήρια, τα οποία οι φοιτητές καλούνται να εξεταστούν χωρίς να τα διδάσκονται πλήρως. Καθηγητές δίνουν υποχρεωτικές απαλλαγές σε φοιτητές για να μειώσουν τον αριθμό των εργαστηριακών τμημάτων.
Όταν τελειόφοιτοι δεν μπορούν να βρουν καθηγητές για πτυχιακή άσκηση, όταν κάθε χρόνο σε ορισμένες σχολές αργούν να ξεκινήσουν τα εξάμηνα.
Όταν δεν υπάρχουν τα αναλώσιμα για να γίνονται τα εργαστήρια και αναγκάζουν τους φοιτητές είτε να τα αγοράζουν, είτε να λύνουν εργαστηριακές ασκήσεις στο σπίτι χωρίς να πραγματοποιούν πειράματα. Τα λιγοστά πειράματα που πραγματοποιούνται γίνονται με την μορφή επίδειξης από τον καθηγητή και πάρα πολλά εργαστήρια γίνονται με τη μορφή θεωριών.
Όταν χρόνια τώρα υπάρχει ανύπαρκτη μέριμνα για τη στέγαση των φοιτητών με μόλις 200 κλίνες για ολόκληρο το ΠΑ.ΠΕΛ. και αυτές να βρίσκονται μόνο στη Καλαμάτα, όταν προσπαθούν να διώξουν φοιτητές από τις εστίες του πρώην ΤΕΙ Δυτικής Ελλάδας στην Πάτρα γιατί τα δωμάτια δεν επαρκούν, και όταν χιλιάδες φοιτητές που μένουν σε εστίες, έχουν πρόβλημα με το ρεύμα και την παροχή του νερού στα δωμάτια, μένουν σε δωμάτια που έχουν να συντηρηθούν και να ανακαινιστούν πολλά χρόνια.
Όταν δεν υπάρχουν ακόμα και κτίρια στέγασης των τμημάτων όπως στη Νοσηλευτική της Τρίπολης, στο Τμήμα Παραστατικών και Ψηφιακών Τεχνών στο Ναύπλιο, στην πρώην σχολή της ΣΤΕΦ στην Πάτρα που όλες οι αίθουσες διδασκαλίας ανήκουν πλέον στο Πανεπιστήμιο Πατρών.
Όταν σε πολλά τμήματα που υπάρχουν κτίρια, αυτά είναι σε άσχημη κατάσταση, με σπασμένα παράθυρα και αίθουσες που πλημμυρίζουν κάθε χρόνο από τις βροχές.
Όταν φοιτητές, απόφοιτοι της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, κάτοχοι μεταπτυχιακών και διδακτορικών διπλωμάτων δεν μπορούν να βρουν αξιοπρεπή δουλειά στο αντικείμενο τους, αναγκάζονται να φύγουν στο εξωτερικό για να βρουν δουλειά.
Η σύνδεση του Πανεπιστημίου με τον επιχειρηματικό κόσμο δεν είναι μια καινούρια ιδέα που έρχεται τάχα σήμερα να υλοποιηθεί, ούτε έρχεται να λύσει τα ουσιαστικά προβλήματα στη μόρφωση και την εργασία των φοιτητών. Εξάλλου, ακριβώς επειδή είναι συνδεδεμένη η ακαδημαϊκή γνώση και η έρευνα με τους στόχους της καπιταλιστικής παραγωγής και ανάπτυξης έχουμε το σημερινό πανεπιστήμιο με τα δεκάδες προβλήματα.
Γιατί σε αυτό το πανεπιστήμιο, η γνώση γίνεται εμπόρευμα και πωλείται από τα ΑΕΙ – επιχειρήσεις στους φοιτητές – πελάτες.Γι’ αυτό κόβεται γνώση από το προπτυχιακό επίπεδο και μεταφέρεται σε μεταπτυχιακά και σεμινάρια προς πώληση. Γι’ αυτό η γνώση που δεν αφορά άμεσα τους στόχους του κεφαλαίου στην Ελλάδα υποτιμάται και αντικαθίσταται από εφήμερες δεξιότητες που απαιτεί η κερδοφορία του κεφαλαίου σε κάθε φάση. Αποτέλεσμα αυτού είναι το πανεπιστήμιο να παράγει «αναλώσιμους» επιστήμονες με ημερομηνία λήξης, αντί για ολοκληρωμένους που θα μπορούν να παρακολουθούν τις εξελίξεις στην επιστήμη τους.
Με αντίστοιχες συμφωνίες όπως αυτή, που προωθούνται από ΕΕ και αστικές κυβερνήσεις, στην ουσία δένουν χειροπόδαρα τους ερευνητές και το πανεπιστήμιο για το τι θα ερευνήσουν αφού μοναδικό κριτήριο τίθεται η κερδοφορία των επιχειρήσεων και όχι οι σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες. Επομένως, η έρευνα που μπορεί να συμβάλλει στην κάλυψη των κοινωνικών αναγκών μένει πίσω ή δεν αναπτύσσεται καθόλου μπροστά στο βωμό του κέρδους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί σήμερα το γεγονός ότι ενώ η πανδημία έχει χτυπήσει όλο τον κόσμο και μάλιστα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, η επιστημονική κοινότητα δεν συνεργάζεται αρμονικά για την εξεύρεση εμβολίου, αλλά αντίθετα τα κράτη και οι επιχειρήσεις (ΗΠΑ, Κίνα, Γερμανία κ.α.) ανταγωνίζονται για το ποιος πρώτος θα καταφέρει να βρει τη θεραπεία. Αντίστοιχο παράδειγμα είναι η δήλωση επιστημόνων πως τα τελευταία χρόνια η έρευνα και ανάπτυξη εμβολίων για τους κορονοϊούς είχε σταματήσει λόγω απουσίας …επιχειρηματικού ενδιαφέροντος.
Ακόμα στη συμφωνία περιλαμβάνονται μαθήματα για την “κατανόηση της επιχειρηματικότητας και του επιχειρηματικού κινδύνου”, μαθήματα που αναλαμβάνουν μέχρι και εργοδότες. Τα μαθήματα αυτά είναι στη λογική να μάθουν οι φοιτητές – αυριανοί εργαζόμενοι – να συμμερίζονται τους “κακόμοιρους” τους εργοδότες όταν αυτοί για να σώσουν τα κέρδη της επιχείρησης τους θα “αναγκάζονται” να απολύουν, να μειώνουν μισθούς, να αξιοποιούν ελαστικές σχέσεις εργασίας, να προωθούν την εργασία από το σπίτι, να μην πληρώνουν κ.α.
Αντίστοιχα προωθείται ο μύθος των “νεοφυών επιχειρήσεων” (start – up), δηλαδή οι φοιτητές – απόφοιτοι που έχουν μια ιδέα να αναλαμβάνουν όλο το επιχειρηματικό ρίσκο, όπως αποκαλείται, και στη συνέχεια το κεφάλαιο, χωρίς να αναλαμβάνει καμία ευθύνη, να επιλέγει από μια γκάμα έτοιμων “προϊόντων” ποιο θεωρεί ότι θα του βγάλει χρήματα. Οι νέοι επιστήμονες φορτώνονται χρέη, που σε περίπτωση που δεν “ανθίσει” η ιδέα τους τα κουβαλάνε εφ’ όρου ζωής.
Για να αντιληφθούμε το μέγεθος της απάτης, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, το 90% αυτών των εγχειρημάτων τελικά αποτυγχάνει, όχι επειδή νέοι επιστήμονες δεν αναπτύσσουν μια καλή και «καινοτόμα» ιδέα, αλλά επειδή δεν ανταποκρίνονται «στις ανάγκες της αγοράς». Επίσης, όσοι επιστήμονες επιτυγχάνουν, πουλάνε το προϊόν τους στην εκάστοτε επιχείρηση και προσλαμβάνονται ως μισθωτοί.
Τέλος, μέχρι και marketing προωθείται μέσα από τη συμφωνία αυτή, αφού οι φοιτητές προορίζονται για δείγμα “καταναλωτικού κοινού” που θα συμβάλλουν στη διαμόρφωση και στην κατανόηση των τάσεων κατανάλωσης με ακαδημαϊκή ομπρέλα. Αυτό και αν είναι ευτελισμός της γνώσης!
Δεν χρειάζονται τα πανεπιστήμια για να μας διδάξουν το successstory μιας χούφτας επιχειρηματιών που τα κατάφεραν ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των υπόλοιπων που προσπάθησαν φορτώθηκαν χρέη, απέτυχαν. Αυτό το κάνουν τα κανάλια, το Hollywood και όλοι οι πρόθυμοι που θέλουν να πείσουν τη νεολαία ότι αντί να παλεύει συλλογικά για τα εργασιακά της δικαιώματα, για ένα σύστημα που θα θέτει τις γνώσεις της έρευνας στην υπηρεσία των κοινωνικών αναγκών, θα πρέπει να παλέψει ατομικά μήπως και ξεφύγει από το βούρκο που την περιμένει.
Αυτό που χρειάζεται είναι να απαλλαγούν τα πανεπιστήμια και η έρευνα από τα “δεσμά” του καπιταλιστικού κέρδους και να τεθούν στην υπηρεσία των αναγκών του λαού. Ο δρόμος ανάπτυξης που προτείνει το ΚΚΕ, ο δρόμος της εργατικής-λαϊκής εξουσίας και οικονομίας, μπορεί πραγματικά να απελευθερώσει τις δυνατότητες της παραγωγής και της επιστήμης. Μόνο ο κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας και ο έλεγχος από τους παραγωγούς του πλούτου μπορούν να διασφαλίσουν τις προϋποθέσεις για την ολόπλευρη ανάπτυξη της επιστήμης, με γνώμονα τις πραγματικές αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας και το συμφέρον του λαού. Μόνο αυτή η οικονομία μπορεί να βάλει τις πραγματικές βάσεις μιας επιστήμης και γνώσης που θα αναπτύσσεται στην κατεύθυνση της ανύψωσης του βιοτικού επιπέδου του λαού.
Στο πλαίσιο αυτό, η πρότασή του ΚΚΕ για Ενιαία Ανώτατη Εκπαίδευση, αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν, περιγράφει το περιεχόμενο, τη δομή και τη διάρθρωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που ανταποκρίνεται στις επιταγές μιας παραγωγής με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες. Απαντά στις προτεραιότητες οι οποίες απορρέουν από τον κεντρικό σχεδιασμό, βασισμένο στις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας με την απαγκίστρωσή τους από τα μονοπώλια. Βασίζεται στην αντικειμενική εξέλιξη της επιστήμης και της σύνδεσής της με τις προϋποθέσεις φιλολαϊκής ανάπτυξης του αντίστοιχου κλάδου, καθώς η επιστήμη και η έρευνα απελευθερώνονται από τα ασφυκτικά δεσμά της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Επιτροπή Περιοχής Πελοποννήσου του ΚΚΕ
