To Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Μικρού Μήκους Καλαμάτας έρχεται 27-30 Ιανουαρίου φιλοξενώντας 90 ταινίες με 40 Ελληνικές ταινίες αλλά και διεθνής ταινίες από 32 χώρες. Το φεστιβάλ αυτό συνεχίζει την παράδοση του Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου που μετράει ήδη 9 χρόνια και έχει στόχο να φέρει το κοινό κοντά στο ξεχωριστό είδος των ντοκιμαντέρ μικρού μήκους αλλά και να δώσει φωνή στους νέους δημιουργούς.
Ένας τέτοιος νέος δημιουργός είναι και ο Δημήτρης Τρομπούκης, ο οποίος μαζί με τον Γιώργο Οικονόμου σκηνοθέτησαν την ταινία “The Aging Land” που μιλάει για τη ζωή στα απομονωμένα Μαστοροχώρια της Κόνιτσας. Η ταινία θα προβληθεί την Κυριακή 29/1 στις 14:00 στο αμφιθέατρο «Θεόδωρος Αγγελόπουλος» στην Καλαμάτα παρουσία του Δ. Τρομπούκη.
Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Τρομπούκης, με την ευκαιρία της προβολής της ταινίας του απάντησε σε ερωτήσεις που του τέθηκαν:
Τι σας ώθησε να κάνετε αυτό το ντοκιμαντέρ;
Το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ αποτέλεσε κομμάτι και δυνητικά σχεδιαστικό εργαλείο της μεταπτυχιακής μου εργασίας στη σχολή αρχιτεκτονικής του TU Delft στην Ολλανδία η οποία είχε θέμα την αναζωογόνηση των Μαστοροχωρίων της Κόνιτσας. Εκείνη την περίοδο διάφορα ζητήματα μου κινούσαν το ενδιαφέρον σχετικά με τον βιωμένο χώρο, τον τόπο, την αυθεντικότητα και την αλληλεπίδρασή αυτών των εννοιών με τη μνήμη. Συμπληρωματικά, οι ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου μου υπενθύμισαν την ύπαρξη μιας διαφορετικής Ελλάδας, η οποία παραμένει γοητευτική παρόλο που δεν εντοπίζεται στα μεγάλα αστικά κέντρα και που τείνει να συρρικνωθεί, τουλάχιστον πληθυσμιακά.
Τα Μαστοροχώρια της Κόνιτσας βρίσκονται στο βόρειο τμήμα της περιφερειακής Ενότητας Ιωαννίνων και είναι διάσημα για τους μάστορές τους οι οποίοι οργανωμένοι σε μπουλούκια ταξίδευαν σε όλον τον κόσμο και κατασκεύαζαν σπουδαία αρχιτεκτονήματα, κυρίως από πέτρα και ξύλο. Η ιστορία των ανθρώπων από τα χωριά αυτά αντικατοπτρίζεται βεβαίως και στον φυσικό χώρο. Τα καλντερίμια, τα παραδοσιακά σπίτια, οι γέφυρες και το φυσικό περιβάλλον στα Μαστοροχώρια καθιστούν τον τόπο αυτό μοναδικό και ικανό να αναζωογονηθεί, παρά τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες της εποχής οι οποίες μπορεί φαινομενικά να αποθαρρύνουν τη ζωή σε ένα τέτοιο μέρος.
Με άλλα λόγια, επιχειρήσαμε να ασχοληθούμε με μια περιοχή η οποία αν και κινδυνεύει άμεσα με συρρίκνωση του πληθυσμού της, έχει τόσο έντονη πολιτισμική ταυτότητα που είναι ικανή να συμβάλει στην αναζωογόνηση της.
Ποια είναι η προσωπική σας σύνδεση με αυτό;
Προσωπικά, δεν έχω κάποια σύνδεση με τα Μαστοροχώρια της Κόνιτσας σε επίπεδο καταγωγής. Όταν η ιδέα ενός τέτοιου ντοκιμαντέρ βρισκόταν στα πρώτα της βήματα, υπήρχε έντονη η επιθυμία να πραγματοποιήσουμε ένα πρότζεκτ για την ελληνική περιφέρεια στην οποία και μεγαλώσαμε. Στην πορεία γνωρίσαμε τα Μαστοροχώρια λόγω της καταγωγής της κοπέλας μου από την επαρχία της Κόνιτσας, τα επισκεφθήκαμε και αποφασίσαμε ότι αυτά τα χώρια είναι πολύ σημαντικό να προβληθούν και να αναδειχθούν.
Πιστεύετε ότι μπορούν να γίνουν βήματα για την ανάδειξη της επαρχίας και την αντιστροφή του ερήμωσης των επαρχιακών περιοχών;
Είναι γεγονός πως σήμερα υπάρχει εγκατάλειψη των χωριών αυτών από το μεγαλύτερο μέρος του ενεργού πληθυσμού. Αυτό που παρατηρήσαμε, όμως ,το διάστημα που βρεθήκαμε στην περιοχή είναι πως υπάρχουν νέοι οι οποίοι αγαπάνε τον τόπο τους, δραστηριοποιούνται στα Μαστοροχώρια -κυρίως πολιτιστικά και λιγότερο οικονομικά- και προσπαθούν με κάθε ευκαιρία να τα αναδείξουν. Το ζήτημα στην προκειμένη περίπτωση είναι να υπάρχει και να εφαρμόζεται το αντίστοιχο πλαίσιο ούτως ώστε η επιθυμία αυτών των ανθρώπων για επιστροφή στον τόπο τους και για ουσιαστική δράση σε αυτόν να ξεφεύγει από το πεδίο της ατομικής πρωτοβουλίας και να μετουσιώνεται σε συλλογική δράση η οποία θα στηρίζεται ολιστικά από διάφορους εμπλεκόμενους φορείς, όπως είναι ο δήμος και η περιφέρεια.
Έχετε να μοιραστείτε κάποια αστεία ιστορία από τα γυρίσματα;
Με μια πρώτη ματιά, μπορώ να θυμηθώ δύο χαρακτηριστικές ιστορίες από τα γυρίσματα στα χωριά αυτά. Η πρώτη συνέβη κατά τη διάρκεια του ρεπεράζ μέσα στο χωριό της Δροσοπηγής. Την ώρα που περπατούσαμε αμέριμνοι μέσα στο χωριό ψάχνοντας για συγκεκριμένες τοποθεσίες στις οποίες θα γυρίζαμε κάποια πλάνα, εμφανίζεται μπροστά μας ένας κάτοικος, μας χαιρετάει φιλικά και προτού απομακρυνθεί εντελώς μας φωνάζει με μεγάλη χαλαρότητα και χωρίς ίχνος ταραχής ότι κάπου στο χωριό κυκλοφορεί μία αρκούδα και τρώει κεράσια από τις κερασιές…
Η δεύτερη ιστορία δεν είναι απαραίτητα αστεία αλλά είναι σίγουρα όμορφη και συγκινητική. Μετά το τέλος των γυρισμάτων στο χωριό της Καστάνιανης και μετά από πολλά κεράσματα των ανθρώπων του χωριού σε όλους τους συντελεστές της ταινίας, αποφασίσαμε να πάμε προς τα αυτοκίνητα στην είσοδο του χωριού για να επιστρέψουμε στον ξενώνα όπου μέναμε στην Πυρσόγιαννη. Κατά τη διαδρομή προς τα αυτοκίνητά μας, μουσικοί του χωριού μαζί με κατοίκους του χωριού που γνωρίσαμε εκείνη την ημέρα, κατηφόριζαν μαζί μας τραγουδώντας με το κλαρίνο και το τύμπανο να παίζουν παραδοσιακές ηπειρώτικες “ξεπροβοδιάρικες” μουσικές μέχρις ότου να μπούμε στα αυτοκίνητα και να φύγουμε.
