Της Αντωνίας Μπούζα
Ξεκινά αύριο στα Ιωάννινα το 9ο Συνέδριο της Ένωσης Περιφερειακών Αυτοδιοικήσεων ( ΕΝΠΕ ) σφραγίζοντας τη θητεία των αιρετών οργάνων της Περιφερειακής Αυτοδιοίκησης της περιόδου 2019-2023.
Μία θητεία όπου συντελέστηκαν μεγάλες αλλαγές και ελήφθησαν πρωτοφανώς αποφάσεις, οι οποίες άλλαξαν εντελώς το τοπίο του Β΄ βαθμού που όλοι ξέραμε μέχρι πρόσφατα και αποτελούσε τη συνέχεια των Νομαρχιακών Αυτοδιοικήσεων.
Ως μέλος της Γενικής Συνέλευσης της ΕΝΠΕ, έχοντας θητεύσει και στον Νομαρχιακό και στον Περιφερειακό θεσμό, ειλικρινώς απορώ για τη χρησιμότητα αυτού του συνεδρίου.
Αφού 4 χρόνια ζήσαμε την απόλυτη αφωνία από το συνδικαλιστικό όργανο των Περιφερειών, την έλλειψη ακόμη και ψήγματος διεκδίκησης, κατάθεσης προτάσεων και διάθεσης να γίνουν οι Περιφέρειες οι ισχυροί θεσμοί που προέβλεπε αρχικά η Νομοθεσία με λόγο, παρεμβατικότητα και διεκδίκηση υπέρ της κοινωνίας, είδαμε τον προγραμματισμό αυτού του συνεδρίου. Πιθανόν για να… αποχαιρετιστούν τα μέλη των Περιφερειών ή για να ρυθμιστούν οι κομματικές ισορροπίες της νέας Περιφερειακής περιόδου.
Έχω αναφερθεί πολλές φορές στην ανάγκη ισχυροποίησης του Περιφερειακού θεσμού και ικανοποίησης των πολλών αιτημάτων της κοινωνίας, με την εφαρμογή τοπικών πολιτικών ανάπτυξης, κοινωνικής μέριμνας, βελτίωσης δημοσίων υποδομών, στήριξης επαγγελματικών κλάδων κλπ.
Εκ του αποτελέσματος όμως, κυρίως των αυτοδιοικητικών εκλογών, όπου αποδέχομαι απερίφραστα την ετυμηγορία των πολιτών, όντας απόλυτα δημοκρατικό άτομο. θεωρώ αυτές τις παρεμβάσεις μου, πιθανόν ουτοπικές και ανεδαφικές, αφού δεν υπήρξε ούτε καν προβληματισμός από την κοινωνία, κάτι που προσωπικά άλλαξε πλέον και την κοσμοθεωρία μου.
Δεν μπορείς θαρραλέα να αναδεικνύεις τα προβλήματα και τις υστερήσεις του Περιφερειακού έργου και οι πολίτες να θεωρούν πως όλα βαίνουν καλώς!
Δεν μπορείς με αποδεικτικά στοιχεία και γεγονότα να ενημερώνεις για τη διοικητική ανεπάρκεια κάποιων προσώπων του Περιφερειακού θεσμού και αυτά τα πρόσωπα να πρωτεύουν στην αποδοχή της κοινωνίας!
Είναι πολλοί οι προβληματισμοί που ουσιαστικά αφορούν τις προτεραιότητες των πολιτών και φυσικά υπεισέρχεται εμφατικά και το κυρίαρχο ερώτημα:
Γιατί να είναι κάποιος, απόλυτα συνεπής απέναντι στην ευθύνη του, έντιμος, εργατικός και θαρραλέος, όταν οι πολίτες επιθυμούν να διοικηθούν μόνο από συστημικούς, πειθήνιους και ανεπαρκείς, αρκεί όμως, να είναι απόλυτα συνεργάσιμοι με τα Κεντρικά διοικητικά Κέντρα και τα σημερινά κόμματα;
Κυρίαρχο παράδειγμα ο τουρισμός μας, όπου σε όλη την Ελλάδα κινήθηκε ανοδικά ο εισερχόμενος τουρισμός, εκτός της Πελοποννήσου.
Έτερο παράδειγμα η κατηφόρα του αγροτικού τομέα στην Πελοπόννησο. Μπορεί να ήσαν μεγάλες οι υστερήσεις των αυτοδιοικητικών προσώπων που χειρίστηκαν τους τομείς αυτούς, αλλά και των πολιτικών παραγόντων.
Όμως για όλα αυτά, διαμαρτυρήθηκε κανείς;
Έδειξαν οι πολίτες, αλλά και οι αντίστοιχοι επιχειρηματίες έστω και τα στοιχειώδη αντανακλαστικά δυσαρέσκειας ή κριτικής;
Αντίθετα, επιβράβευσαν την αποτυχία.
Μετά από όλα αυτά αναρωτιέμαι τι ακριβώς μπορεί να προσφέρει μία Τοπική Αυτοδιοίκηση, εντελώς ελεγχόμενη από το κεντρικό κράτος στην πατρίδα μας, με την παραδοξότητα της απόλυτης αποδοχής από την κοινωνία των πολιτών, αυτού του ασφυκτικού ελέγχου;
Όταν μάλιστα οι πολίτες, τόσο στις Περιφέρειες, όσο και στους Δήμους έδειξαν ξεκάθαρα τις προθέσεις τους, δηλαδή της αταλάντευτης ταύτισης με την Κυβέρνηση, ποία είναι πλέον η αναγκαιότητα ακόμη και της πιο απλής αντιπολίτευσης;
Ποίος ο λόγος άραγε της ύπαρξης της Περιφερειακής Δημοκρατίας, όταν αυτή δεν έχει περάσει στο ελάχιστο στη συνείδηση των πολιτών;
Τα λόγια του κ. Πρωθυπουργού της Χώρας μας, δηλαδή όσα ανέφερε για την επιθυμία του να εκλεγούν παντού κομματικοί Περιφερειάρχες, τα οποία ακόμη ηχούν στα αυτιά μου, τα ενστερνίστηκαν και τα έκαναν πράξη χωρίς παρέκκλιση οι πολίτες της Χώρας μας και κυρίως οι Πελοποννήσιοι.
Κατόπιν όλων αυτών, θεωρώ περιττά τα τύποις συνέδρια της Περιφερειακής Αυτοδιοίκησης, τείνω να θεωρήσω περιττές μέχρι και τις εκλογές γενικά για την Αυτοδιοίκηση, που στοιχίζουν και τόσα πολλά χρήματα στην πατρίδα μας αφού επί της ουσίας διορίζονται οι αυτοδιοικητικοί, πιθανόν ίσως να καταστούν περιττές μέχρι και οι συνεδριάσεις των Περιφερειακών- Δημοτικών Συμβουλίων, αφού οι πολίτες αδιαφορούν για όσα λέγονται εκεί, απέχουν από κάθε γνώση και άποψη και ίσως πρέπει εν τέλει, να εισακουστεί η επιθυμία των πολιτών για… το απόλυτο σιωπητήριο κάθε αντίθετης άποψης, κάθε αντίρρησης, κάθε κριτικής.
Στην Πελοπόννησο κυρίως κυριαρχούν, τα κόμματα, οι κομματάρχες, οι παρατρεχάμενοι κλπ, οι οποίοι ασκούν απόλυτη επιρροή στο εκλογικό Σώμα. Είτε για να τους ωθήσουν να ψηφίσουν τους αρεστούς, είτε να τους ωθήσουν στην αποχή και στην άρνηση της ψήφου.
Τα πρόσφατα αποτελέσματα της εκλογικής διαδικασίας, είναι το καμπανάκι, πως η Τοπική Αυτοδιοίκηση έχασε πλέον κάθε αίγλη και αποδοχή στην κοινωνία. Κυριαρχεί απόλυτα το βουλευτικό σύστημα, κυριαρχούν οι γραμμές τους, κυριαρχούν συγκεκριμένα συμφέροντα, πάντα όμως με την απόλυτη αποδοχή πολιτών, κομμάτων και κομματαρχών.
Αφού γεμίσαμε πειστικούς «Γκρούεζες», κάθε απόχρωσης, ας δούμε ξεκάθαρα τι επιζητά, τι επιθυμεί και τι προσδοκά η κοινωνία από την αυτοδιοίκηση και ας πορευτούμε!
