Η πρόσφατη επίσκεψη στο χωριό Τρύπες στο Λυκόδημο επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά τον προβληματισμό μου για τις προοπτικές των χωριών που αγκαλιάζει αυτό το βουνό τα οποία και εντάσσονται στα γεωγραφικά όρια του Δήμου Μεσσήνης που μάλλον αγνοεί την τουριστική και αγροτουριτική τους προοπτική εδώ και πολλά χρόνια.
Σε πολλές συναντήσεις και περιηγήσεις έχω θαυμάσει το σθένος συλλόγων και μεμονωμένων κατοίκων ή παραθεριστών αλλά και φίλων αυτών των χωριών. Τα χωριά αυτά αντιστέκονται στην ερημοποίηση κάτω από σκληρές συνθήκες απομόνωσης και δεν αναφέρομαι μόνο στον δρόμο που τα συνδέει με το Πεταλίδι ή στην αγροτική οδοποιία, αλλά και στη μέριμνα της καθημερινότητας των πολιτών. Σε όλα τα χωριά από την Αγία Σωτήρα το Πανιπέρι μέχρι το Κόκκινο και το Καλοχώρι είναι χρέος της αυτοδιοίκησης να μεριμνήσει για την ανάπτυξη του θεματικού τουρισμού που μπορεί να αποδειχθεί βάλσαμο στον μαρασμό της υπαίθρου.
Ποδήλατο πεζοπορία βιωματικός τουρισμός, τουρισμός της περιπέτειας και δημιουργία κοινοτικών ξενώνων θα έπρεπε να οραματιζόμαστε πολύ καιρό τώρα για αυτή την περιοχή. Στο κείμενο που ακολουθεί το οποίο έχει καταχωρηθεί από εμένα προσωπικά σε τουριστικό έντυπο αποκαλύπτεται η γοητεία μέρους των χωριών αυτών. «Εκεί που το απέραντο γαλάζιο της απάνεμης θάλασσας δίνει τη σκυτάλη στην πλούσια χλωρίδα και το τοπίο με τις μεγάλες εναλλαγές και στροφές σε κατευθύνει σε έναν μαγικό ορεινό όγκο, είναι ακριβώς η στιγμή που ξεκινά η «περιηγητική σκυταλοδρομία» και έχεις αφήσει το γνωστό Πεταλίδι της Μεσσηνίας για να βρεθείς στην αγκαλιά του Λυκόδημου και να γνωρίσεις τα στολίδια του, τα όμορφα και γραφικά χωριά του.
Το πρώτο συναπάντημα είναι με το περίφημο Αχλαδοχώρι που αγγίζει θάλασσα και βουνό έχει φιλόξενους κατοίκους και ενδείκνυται για περιήγηση στα ξωκλήσια του και στα σημεία που ο θρύλος ενώνεται περίτεχνα με την απρόσκοπτη θέα στο Μεσσηνιακό δρόμος ανηφορικός οδηγεί στην γοητευτική Μαθία που σαγηνεύει και κόβει την ανάσα όταν αντικρίζεις τη θάλασσα και μεγάλο μέρος της Μεσσηνίας από την είσοδο του χωριού. Όσο προχωράς στην καρδιά του Λυκόδημου τόσο μαγεύεσαι από την χλωρίδα που το περικυκλώνει ώσπου αντικρίζεις την Λυκίσσα με τους ελάχιστους αλλά ζεστούς ανθρώπους της και την ιστορική εκκλησία της. Δίπλα ακριβώς βρίσκεται και ο περιποιημένος χώρος φιλοξενίας του συλλόγου του χωριού για τους επισκέπτες.
Αξίζει πια να περπατήσεις μέχρι την Γαμβριά και το Αγνάντιο που επιβεβαιώνει το όνομα του με τη θέα που το διακρίνει. Πολύ κοντά είναι και το Κόκκινο ένα αρχοντικό χωριό με πέτρινα σοκάκια πολλά καλοδιατηρημένα παραδοσιακά σπίτια και τη θρυλική Δρακότρυπα όπου η παράδοση θέλει να την επισκέπτεσαι για να θεραπευτείς.
Γιάννης Λάσκαρης
Δημοτικός Σύμβουλος Μεσσήνης
μέλος της ομάδας «Πρωτοβουλία για την Αναγέννηση της υπαίθρου»
