Του ΓΙΑΝΝΗ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗ*
Η παρουσία βουλευτών, στελεχών και μελών του ΣΥΡΙΖΑ σε εκδηλώσεις με προοδευτικό χαρακτήρα και πρόσημο, οι δηλώσεις, οι ανακοινώσεις και η φιλολαϊκή φρασεολογία που τις συνοδεύει προκαλεί πολλές απορίες και ερωτηματικά. Πώς είναι δυνατόν άνθρωποι που προέρχονται από τους κόλπους της αριστεράς και τώρα στηρίζουν ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές να εμφανίζουν αυτόν τον πολιτικό διχασμό; Μια πρόχειρη εξήγηση είναι ότι νιώθουν την ανάγκη να ξαναβαπτιστούν στην αριστερή κολυμπήθρα. Βεβαίως, πέρα από την ψυχολογική διάσταση ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να δείξει ότι παραμένει ένα κόμμα του χώρου. Ωστόσο, αν κάποιος νιώθει αριστερός τραγουδώντας τον ύμνο του ΕΛΑΣ ή τη Ρωμιοσύνη των Ρίτσου-Θεοδωράκη και την επόμενη στιγμή αποδέχεται μέτρα που εξαθλιώνουν την κοινωνία και ξεπουλούν τη χώρα, είναι κάτι που ξεπερνά έναν αρθρογράφο και δουλειά ειδικού για να το αναλύσει. Η παρουσία, εντούτοις, του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και εκπροσώπων άλλων μνημονιακών κομμάτων σε εκδηλώσεις μπορεί να ενοχλεί ακόμη και να προκαλεί. Το ποιοι αντιδρούν, όμως, και το πώς εκείνοι που δυσαρεστούνται έχει μεγάλη σημασία.
Εκφράσεις αποδοκιμασίας, μεμονωμένες και ακραίες, υπήρξαν και στο παρελθόν. Τα τελευταία, όμως, περιστατικά σε Εύβοια και Αρκαδία, νομίζω, ότι πρέπει να προβληματίσουν όλους. Προκύπτουν μια σειρά από ερωτήματα στα οποία χρειάζεται να δοθούν ξεκάθαρες απαντήσεις. Είναι, για παράδειγμα, αποδεκτές αυτού του τύπου οι απαγορεύσεις και μάλιστα σε εκπροσώπους κόμματος το οποίο, θέλουμε δε θέλουμε, γεννήθηκε και γιγαντώθηκε στους κόλπους της ριζοσπαστικής αριστεράς; Ποιος μπορεί να αποκλείει κόμματα που ανήκουν στο λεγόμενο αστικό δημοκρατικό τόξο να παρευρίσκονται ή να συμμετέχουν σε εκδηλώσεις, οι οποίες είναι ανοικτές για όλους; Τελικά ποιο έχει μεγαλύτερη σημασία: η διατήρηση και η προβολή της ιστορικής μνήμης ή οι διαπληκτισμοί μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες παρουσία όλων κι όλων 15 ατόμων, όπως έγινε στην Αρκαδία;
Κατά την ταπεινή μου άποψη πρέπει να γίνει κατανοητό ότι απέναντι στην πολιτική των μνημονίων χρειάζεται πολιτική απάντηση, μαζική και οργανωμένη, και όχι θεατρινισμοί μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες και εφήμερη προβολή. Όσοι, άρα, παλεύουν για την ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης είναι ανάγκη να το κάνουν με όρους πολιτικούς και όχι τηλεοπτικούς, με πολιτική ευπρέπεια και όχι με φωνές και κραξίματα όχλου. Χρειάζεται πολιτικός πολιτισμός και όχι λαϊκισμός. Απαιτείται ψύχραιμη αντιπαράθεση και όχι θεαματικές εκτονωτικές κινήσεις. Οι διαφωνίες με την κυβέρνηση και η περιφρόνηση στα πρόσωπα που στηρίζουν τέτοιες πολιτικές ας εκφράζονται με άλλο τρόπο. Οι εντυπωσιασμοί, πιθανώς, να φέρουν πολλά μπράβο, αλλά είναι προσωρινά και δεν αλλάζουν τις στάσεις και τις πολιτικές επιλογές μιας κοινωνίας. Αυτού του είδους οι πρακτικές δε συμβάλλουν, επιπλέον, στην ενότητα που απαιτείται να υπάρξει στη βάση των εργαζομένων. Ισχυρίζομαι, επομένως, ότι τα γεγονότα σε Αρκαδία και Εύβοια ήταν τουλάχιστον απαράδεκτα και λυπηρά και έδωσαν τροφή στα ΜΜΕ να προβάλλουν όχι το ιστορικό γεγονός, αλλά το σόου.
Ο Μανώλης Γλέζος στα Καλάβρυτα δίδαξε με τη στάση του και πρότεινε ποια πρέπει να είναι η θέση της αριστεράς και όσων πιστεύουν στο δημοκρατικό παιχνίδι: όχι βρισιές, αλλά προτάσεις και επιχειρήματα. Ας κυριαρχήσουν τα τελευταία. Τέτοια η αριστερά έχει πολλά στη φαρέτρα της. Έχει, όμως, και παράδοση στο πολιτικό ήθος και την ευγένεια. Πλήθος στελεχών παραδειγμάτισαν με τη συμπεριφορά τους και μάλιστα σε πολύ δύσκολους καιρούς. Αυτό, βεβαίως, δε σημαίνει ότι η σημερινή ριζοσπαστική αριστερά θα γίνει το καλό και το ήσυχο παιδί του συστήματος. Όχι. Απλώς χρειάζεται να ξεκαθαριστεί πώς είναι άλλο πράγμα η στήριξη στις οργανωμένες και δημοκρατικά αποφασισμένες αντιδράσεις των πολιτών και των συλλογικοτήτων τους και διαφορετικό στο ψηφοθηρικό σόου και στον φτηνό εντυπωσιασμό. Αυτά δεν έχουν καμία θέση στους κόλπους της και δε θα πρέπει να βρίσκουν υποστηρικτές. Ας μην ξαναζήσουμε, λοιπόν, τον αυτοματισμό των αγανακτισμένων πολιτών, ο οποίος δίνει άλλο ένα σοβαρό χτύπημα στην πολλαπλώς τραυματισμένη δημοκρατία μας.
* Εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας
Το κείμενο απηχεί αποκλειστικά και μόνο προσωπικές απόψεις του υπογράφοντα
