Του ΓΙΑΝΝΗ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗ*
Ο κ. Μητσοτάκης, μάλλον, πίστευε ότι θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην περιοχή, αλλά βρέθηκε ακόμη περισσότερο στο περιθώριο, γιατί κυριάρχησε η τούρκικη διπλωματία.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία, όσο περνούν οι μέρες, εξελίσσεται σε μια μεγάλη μάχη προπαγάνδας και παραπληροφόρησης. Διοχετεύονται ψεύτικες ειδήσεις σε μια προσπάθεια να επηρεαστεί η κοινή γνώμη υπέρ της μιας ή της άλλης πλευράς.
Ωστόσο, είναι εξωφρενικά μονομερής η ενημέρωση και η στήριξη των ουκρανικών απόψεων από τα δυτικά και τα ελληνικά Μ.Μ.Ε. με αποτέλεσμα η αλήθεια, ένα από τα πολλά θύματα αυτού του πολέμου, να διαστρεβλώνεται και να αποκρύπτεται μεθοδικά και συστηματικά. Θα αντιτείνει κάποιος ότι αυτό είναι λογικό, αφού η Ουκρανία δέχτηκε επίθεση αναίτια και καθημερινά καταστρέφεται. Αυτή, όμως, είναι η μία πλευρά της πραγματικότητας.
Η εισβολή της Ρωσίας δεν έπεσε ως «κεραυνός εν αιθρία». Ήταν αναμενόμενη και είχε προαναγγελθεί μάλιστα από το ίδιο το ΝΑΤΟ. Άρα, ουδείς αιφνιδιάστηκε. Η αμερικανική και δυτική προπαγάνδα, εντούτοις, αποσιωπά ό,τι δεν τη συμφέρει.
Δεν λέει κουβέντα για την προσπάθεια ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, μια άκρως επιθετική κίνηση, που πρακτικά σήμαινε ότι θα εγκαθιστούσαν πυραύλους κάτω από τη μύτη του κ. Πούτιν. Θα δεχόταν, άραγε, μια τέτοια ταπείνωση η Αμερική, η Γαλλία ή η Γερμανία; Δικαιολογείται, επομένως, η επίθεση της Ρωσίας; Όχι, αλλά εξηγείται σ’ ένα βαθμό. Αν θέλει κάποιος να είναι έντιμος με την Ιστορία και την αλήθεια, θα πρέπει να καταδικάσει με τρόπο απόλυτο και την εισβολή, αλλά και τα σχέδια του ΝΑΤΟ στην περιοχή αυτή. Ελάχιστοι αναφέρονται, επίσης, στις «περιποιήσεις» που είχαν δεχτεί οι ρωσόφωνοι της Ουκρανίας από τις νεοναζιστικές οργανώσεις που δρούσαν υπό τη σκέπη του κ. Ζελένσκι. Πρακτικά οι Αμερικάνοι και οι Ευρωπαίοι άλειψαν βούτυρο στο ψωμί του κ. Πούτιν, του έδωσαν το πάτημα να επιτεθεί, δεν έκαναν τίποτα ουσιαστικό στο διπλωματικό πεδίο για να αποτρέψουν την εισβολή και τώρα έρχονται και χύνουν κροκοδείλια δάκρυα .
Επιπλέον, αποδείχτηκε ότι η Ευρώπη σέρνεται πίσω από τις αποφάσεις της Αμερικής, η οποία, για μια ακόμη φορά, για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της μεταφέρει άλλο έναν πόλεμο στα εδάφη της Γηραιάς Ηπείρου. Μην ξεχνάμε ότι το ίδιο είχε κάνει στο παρελθόν με δύο παγκόσμιες συγκρούσεις. Η Ε.Ε. χωρίς ηγέτες ικανούς να ορθώσουν ανάστημα, άβουλη και ανίκανη να χαράξει δική της γραμμή, υποτάσσεται στην επικίνδυνη πολιτική της Αμερικής, η οποία ευθύνεται γιατί αλλάζουν τα σύνορα στην Ευρώπη για τρίτη φορά μετά την Κύπρο και την Γιουγκοσλαβία τα τελευταία πενήντα χρόνια. Οι συνέπειες θα είναι βαριές για τους ευρωπαϊκούς λαούς το επόμενο διάστημα.
Μπροστά σε αυτή τη πολύ δύσκολη κατάσταση ο πρωθυπουργός εμφανίστηκε βασιλικότερος του βασιλέως. Με προσωπική του, λέει, απόφαση, λες και πρόκειται για οικογενειακή του υπόθεση, έστειλε στρατιωτικό υλικό στην Ουκρανία κι έτσι βρέθηκε «στη σωστή πλευρά της Ιστορίας» ,όπως ισχυρίστηκε. Μοιάζει ανίκανος να αντιληφθεί ότι τα συμφέροντα της Ελλάδας απαιτούσαν έναν διαφορετικό χειρισμό. Δεν έλαβε υπόψη του ούτε τη γεωγραφική θέση της χώρας, ούτε την ιστορική εμπειρία που υπάρχει από το παρελθόν. Για να κάνει το καλό παιδί της Δύσης και των Αμερικανών όξυνε τις ελληνορωσικές σχέσεις. Η προειδοποίηση ήρθε από την εκπρόσωπο τύπου του υπουργείου Εξωτερικών κ. Ζαχάροβα η οποία επισήμανε ότι η Ελλάδα θυσιάζει την κοινή κληρονομιά για αμφίβολους στόχους. Νωρίτερα ο υπουργός Εξωτερικών κ. Λαβρόφ είχε αποκαλέσει δύο φορές το ψευδοκράτος ως Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου. Ας μην υποτιμήσουμε τα γεγονότα αυτά και μακάρι, όταν τελειώσει ο πόλεμος, να μη δούμε μια μεταστροφή της ρωσικής πολιτικής στην Κύπρο και στο Αιγαίο υπέρ των Τούρκων.
Ο κ. Μητσοτάκης, μάλλον, πίστευε ότι θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην περιοχή, αλλά βρέθηκε ακόμη περισσότερο στο περιθώριο, γιατί κυριάρχησε η τούρκικη διπλωματία. Μόνο τυχαία δεν ήταν η συνομιλία του Τούρκου Προέδρου με τον κ. Πούτιν και η συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών των δύο εμπόλεμων χωρών στην Αττάλεια. Ο κ. Ερντογάν έδειξε τον τρόπο με τον οποίο οι ηγέτες σε κρίσιμες στιγμές προστατεύουν τα συμφέροντα των κρατών τους κρατώντας τις κατάλληλες ισορροπίες. Οι ηγέτες είπαμε και όχι ένας πρωθυπουργός- φερέφωνο και πιόνι που οδήγησε τη χώρα στη σκοτεινή πλευρά της Ιστορίας, στη διπλωματική απομόνωση και στην απαξίωση. Γι’ αυτό και μόνο θα έπρεπε ήδη να είχε παραιτηθεί πριν η ζημιά γίνει μεγαλύτερη.
* Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας
