Γράφει ο Γιώργος Δημητρούλιας
Εκδότης «το Αντίδοτο»,
τ. δημοτικός σύμβουλος Καλαμάτας
Η σχέση της Παγκοσμιοποίησης με τον κορονοϊό ήταν στην αρχή περίπλοκη και συγκεχυμένη. Από την ώρα που εμφανίστηκε η πανδημία του κορονοϊού εργαλειοποιήθηκε από τις μεγάλες πολυεθνικές και τα διοικητικά τους στελέχη κατόπιν των αλλεπάλληλων πολύπλευρων ηττών που δέχθηκε η Παγκοσμιοποίηση στο πρόσφατο διάστημα.
Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Γέιλ Φρανκ Σνόουντεν χαρτογραφώντας το αποτύπωμα των πανδημιών στην ανθρώπινη ιστορία εκκινεί από την καίρια επισήμανση ότι «τα λοιμώδη νοσήματα είναι τόσο σημαντικά για την κατανόηση της κοινωνικής εξέλιξης όσο και οι οικονομικές κρίσεις, οι πόλεμοι, οι επαναστάσεις και η δημογραφική αλλαγή». Προκειμένου να στηρίξει το επιχείρημά του, επιλέγει μια σειρά νόσων (πανώλη, ευλογιά, χολέρα, κίτρινο πυρετό, δυσεντερία, τύφο, φυματίωση, πολιομυελίτιδα, AIDS, SARS, Έμπολα) με βάση τον κοινωνικό, επιστημονικό και πολιτισμικό τους αντίκτυπο, την ανάπτυξη στρατηγικών δημοσίας υγείας, την ποικιλότητα και την θνησιμότητά τους.
Τα σημαντικά επιδημικά επεισόδια επιφέρουν ένα πυκνό πλέγμα κοινωνικών και πολιτισμικών μεταβολών. Συνεχίζει ο Φρανκ Σνόουντεν: «Ο Θουκυδίδης έγραψε πολύ καθαρά για την τρομακτική επίδραση του λοιμού. Σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες μελέτες DNA, ήταν τυφοειδής πυρετός. Ίσως ήταν δύο παράλληλες ασθένειες, όχι μόνο μία. Πάντως ο τύφος χτύπησε την Αθήνα σε μια μορφή πολύ πιο επιθετική από άλλες γνωστές επιδημίες τύφου. Οι επιδρομές της Σπάρτης και των συμμάχων της στις περιοχές γύρω από την Αθήνα οδήγησε τους περιφερειακούς πληθυσμούς να αναζητήσουν καταφύγιο μέσα στην Αθήνα. Κοιμούνταν στους δρόμους και στους ναούς κι αυτό ευνόησε την επέκταση της ασθένειας. Ο Θουκυδίδης γράφει ότι ο λοιμός επέδρασε σε κάθε πτυχή της αθηναϊκής ζωής. Οι άνθρωποι έπαψαν να πιστεύουν στους θεούς. Έλεγαν ότι ο Απόλλωνας δεν τους ακούει πια και ότι τους τιμωρεί. Έπαψαν να πιστεύουν στον Περικλή. Διαμάχες ξέσπασαν στην πόλη. Η Αθήνα πληγώθηκε βαθιά και δεν επανήλθε ποτέ…».
«Με τον κορονοϊό υπάρχουν τρεις τουλάχιστον διαστάσεις που δείχνουν το πως ο Covid – 19 είναι ο καθρέφτης αυτού που είμαστε ως πολιτισμός. Η πρώτη είναι ότι γινόμαστε σχεδόν 8 δισεκατομμύρια πρόσωπα σε όλον τον κόσμο. Έχουμε έπειτα τον μύθο σύμφωνα με τον οποίο μπορούμε να έχουμε απεριόριστη οικονομική ανάπτυξη, μολονότι οι πόροι του πλανήτη είναι περιορισμένοι, πράγμα που είναι μεγάλη αντίφαση. Κι ωστόσο έχουμε θεμελιώσει την κοινωνία μας επάνω σε αυτόν τον μύθο, θεωρώντας ότι αυτά τα δύο πράγματα μπορούν κατά κάποιον τρόπο να συμφιλιωθούν. Επιπλέον κηρύξαμε τον πόλεμο στο περιβάλλον και καταστρέφουμε τον βιότοπο των ζώων. Θα έλεγα επομένως ότι ο κορονοϊός εκμεταλλεύεται διαύλους ευαλωτότητας που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε και ότι αυτή η πανδημία είναι η πεμπτουσία της επιδημίας μιας παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας».
Αλλά και ο βραβευμένος καναδοαμερικανός Πανεπιστημιακός καθηγητής Γουίλιαμ Μακ Νιλ που πέθανε το 2016, σε δημοσίευση που έκανε το 1976 απέδειξε ότι ο ρόλος των επιδημιών είναι κρίσιμος για την ανθρώπινη ζωή, την εξέλιξη και τον πολιτισμό και τις ενέταξε στην ιστορική έρευνα. Το σκεπτικό του Μακ Νιλ ήταν ριζοσπαστικό για την εποχή του, παραμένοντας το ίδιο και σήμερα: οι επιδημίες αποτελούν κινητήριος δύναμη της Ιστορίας. Αλλάζουν τον κόσμο όχι μόνο γιατί υπήρξαν από τις βασικές αιτίες για την ανάπτυξη της Ιατρικής, αλλά και επειδή διευρύνουν το πεδίο της γνώσης παράγοντας κάθε φορά μια διαφορετική ευαισθησία – όχι ως προς το είδος αλλά ως προς το ποιόν. (Γι’ αυτό λέμε σήμερα πως ο κόσμος θα είναι πολύ διαφορετικός στην μετά τον κορονοϊό εποχή).
Πάντως η πανδημική κρίση που αντιμετωπίζουμε δεν είναι μόνο ιογενής ή αποκλειστικά βιοϊατρική, αλλά ταυτόχρονα οικονομικοπολιτική και πολιτισμική, αφού προφανώς, η εμφάνιση και η διάδοσή της εξαρτώνται από τα κυρίαρχα (πλανητικά) πρότυπα της ανθρώπινης ζωής.
Σε μια διάλεξη το 1961, ο Άλντους Χάξλεϊ περιέγραψε το αστυνομικό κράτος του μέλλοντος ως την «τελική επανάσταση»: Μια «δικτατορία χωρίς δάκρυα», όπου οι άνθρωποι «αγαπούν την δουλειά τους». Ο στόχος είχε πει είναι να δημιουργηθεί «ένα είδος ανώδυνων στρατοπέδων συγκέντρωσης για ολόκληρες κοινωνίες, έτσι ώστε να χάσουν ουσιαστικά οι άνθρωποι τις ελευθερίες τους, αλλά δεν θα σκέπτονται σε καμιά περίπτωση να εξεγερθούν λόγω της προπαγάνδας ή της πλύσης εγκεφάλου που θα ενισχύεται με φαρμακευτικές μεθόδους».
Μια δικτατορία που θα έχει μάλιστα «υγιεινιστικά» προτάγματα και θα εμφανίζεται ως δημοκρατία, θα είναι μια φυλακή χωρίς τοίχους, από την οποία οι φυλακισμένοι δεν θα σκέπτονται καν να δραπετεύσουν. Ο Άλντους Χάξλεϊ (1894 – 1963), στο προφητικό βιβλίο του «Θαυμαστός καινούργιος κόσμος», που γράφτηκε το 1932, είχε διαβλέψει το μοντέλο της τέλειας δικτατορίας, του απόλυτου κοινωνικού ελέγχου σε όλο τον πλανήτη. Οι σπόροι αυτής της κοινωνίας έχουν ήδη φυτευτεί από την υπερεθνική Ελίτ, που ηγείται της Παγκοσμιοποίησης και υλοποιεί τα εφιαλτικά σενάρια του μέλλοντος μέσω ενός ιστού παγκόσμιων οργανώσεων, όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας. Για αυτήν την πανίσχυρη ομάδα υπερπλουσίων υπάρχουν σήμερα όλες οι προϋποθέσεις με τις βιολογικές επιστήμες (βιοτεχνολογία, γενετική ιατρική, γονιδιακή θεραπεία) και τα δίκτυα των υπερυπολογιστών, να γίνει αύριο παντοδύναμη.
Όλα τα παραπάνω με την συγκατάθεση των επιστημόνων όπως ο καθηγητής Φαρμακολογίας Αχιλλέας Γραβάνης που χαρακτήρισε τις τελευταίες εικόνες απόλυτης χούντας στην Σαγκάη «ΣΚΛΗΡΕΣ ΑΛΛΑ ΑΝΑΓΚΑΙΕΣ»! Σκληρό αλλά αναγκαίο λοιπόν: α) η απομόνωση ανθρώπων σε σπίτια, β) ο ξυλοδαρμός πολιτών που δεν συμμορφώνονται με τους κανόνες, γ) η περιπολία ρομπότ στους δρόμους, δ) η θανάτωση ζώων και θετικών πολιτών στον κορονοϊό, ε) η επιτήρηση με Drones, στ) ο περιορισμός των τροφίμων, ζ) η αρπαγή πολιτών από τα σπίτια τους και η μεταφορά τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, κλπ.
«Η πανδημία θα αλλάξει την παγκόσμια τάξη» μας λέει ο Χένρι Κίσσινγκερ και ο Μπρεζίνσκι έχει γράψει από το 1970 στο βιβλίο του: “Between Two Ages: America’s Role in the Technetronic Era”: «Η τεχνοτρονική κοινωνία – μια κοινωνία που διαμορφώνεται πολιτισμικά, ψυχολογικά, κοινωνικά και οικονομικά από την επίδραση της τεχνολογίας και των ηλεκτρονικών – ιδιαίτερα στον τομέα των υπολογιστών και των επικοινωνιών. Η Τεχνοτρονική Εποχή περιλαμβάνει την σταδιακή εμφάνιση μιας πιο ελεγχόμενης κοινωνίας. Μια τέτοια κοινωνία θα κυριαρχείται από μια ελίτ, που δεν θα γνωρίζει περιορισμούς από παραδοσιακές αξίες. Σύντομα θα είναι δυνατή η επιβολή συνεχούς επιτήρησης σε κάθε πολίτη και η διατήρηση πλήρως ενημερωμένων αρχείων που παρέχουν ακόμη και τις πιο προσωπικές πληροφορίες για τον πολίτη. Αυτά τα αρχεία θα υπόκεινται σε άμεση ανάκτηση από τις αρχές».
Ο Paul Warburg χρηματιστής και μέλος του γκλομπαλιστικού CRF – Συμβουλίου Διεθνών Σχέσεων, μας λέει: «Θα έχουμε μια παγκόσμια διακυβέρνηση, είτε σας αρέσει είτε όχι. Το μόνο ζήτημα είναι αν θα προκύψει από κατάκτηση ή από συγκατάθεση». Ο φιλελεύθερος ιστότοπος και διαμορφωτής γνώμης στις ΗΠΑ, Zero Hedge γράφει: «Οι εμπνευστές του πανδημικού σχεδίου έθεσαν σε κίνηση ένα τελικό παιχνίδι. Θα μπορούσε να είναι ένα τελικό παιχνίδι, αλλά θα μπορούσε επίσης να είναι ένα τελικό παιχνίδι για αυτούς. Βρίσκονται σε αυστηρό χρονοδιάγραμμα. Πρέπει να κάνουν σχεδόν 100% ποσοστά εμβολιασμού τα επόμενα δύο χρόνια ή νωρίτερα. Και πρέπει να ενσταλάξουν μόνιμους όρους λοκντάουν στο άμεσο μέλλον για να καταπνίξουν την κάθε διαφωνία. Βρισκόμαστε τώρα σε ένα είδους αγώνα στον οποίο πρέπει να εφαρμόσουν την ατζέντα τους όσο το δυνατόν γρηγορότερα, ενώ εμείς πρέπει να κρατήσουμε και να τους κρατήσουμε πίσω μέχρι να φανεί η αλήθεια στις μάζες, η αλήθεια ότι τα λοκντάουν, τα μέτρα και τα εμβόλια δεν αφορούσαν ποτέ την ασφάλεια και αφορούσαν πάντα τον έλεγχο – από τον κοινωνικό, στον έλεγχο του πληθυσμού…».
Συνωμοσιολογία θα μου πείτε, αλλά ο διανοούμενος ιστορικός Νιλ Φέργκιουσον σε συνέντευξή του σε μεγάλη ελληνική καθημερινή καθεστωτική εφημερίδα μας λέει: «Η Παγκοσμιοποίηση, ως ροές κεφαλαίων, προϊόντων, ως μεταναστευτικές ροές, ενδεχομένως και ως ανταλλαγή ιδεών, κορυφώθηκε το 2007. Η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 την εκτροχίασε, ενώ η μεταναστευτική κρίση του 2015 στην Ευρώπη προκάλεσε κι αυτή μία έντονη αντίδραση. Αυτή η αντίδραση κατά της Παγκοσμιοποίησης εκδηλώθηκε το 2016 και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.
Στον απόηχο όλων αυτών προέκυψε η πανδημία που θα προσδοκούσε κανείς ότι θα επιβεβαίωνε το αφήγημα των λαϊκιστών – μία ασθένεια με προέλευση από την Κίνα, που διαδόθηκε λόγω των διεθνών μετακινήσεων κ.ο.κ. Θυμάμαι να αναρωτιέμαι μήπως ήταν μάννα εξ ουρανού για τους λαϊκιστές – αλλά δεν εξελίχθηκαν έτσι τα πράγματα. Ο Τραμπ εξαιτίας της πανδημίας έχασε τις εκλογές το 2020 ήταν μια πολύ κακή χρονιά για τους λαϊκιστές και στην Ευρώπη.
Ένα από τα παράδοξα αυτής της κρίσης είναι ότι δεν έπληξε περαιτέρω την Παγκοσμιοποίηση. Είδαμε μία αναζωογόνηση της διεθνούς συνεργασίας στην επιστήμη και βλέπουμε τώρα τη συνειδητοποίηση ότι μία πολιτική τύπου «Πρώτα η Αμερική» στον εμβολιασμό δεν λειτουργεί από τη στιγμή που ο ιός σαρώνει και μεταλλάσσεται στο Νότιο Ημισφαίριο και στη Νοτιοανατολική Ασία. Οι περυσινές φήμες, λοιπόν, για τον θάνατο της Παγκοσμιοποίησης ήταν κάπως υπερβολικές. Ίσως μάλιστα αναβιώσει χάρη στην πανδημία».
