Σε παντοτινή εγρήγορση για οποιαδήποτε απειλητική κίνηση απέναντι στο δημοκρατικό μας πολίτευμα οφείλουμε να είμαστε και σήμερα και κάθε μέρα.
Κάθε μέρα που ξημερώνει, από την νύχτα της εξέγερσης των φοιτητών του Πολυτεχνείου μέχρι και το τώρα, είναι μια νίκη, είναι ένα ανεκτίμητο δώρο σε όλους εμάς.
Είναι ευλογία, γιατί είναι μια μέρα ελεύθερη.
Κάθε μέρα από τότε μέχρι σήμερα, ξυπνάμε σε έναν κόσμο που μας δίνει το δικαίωμα να έχουμε ελπίδα. Οι φοιτητές, οι αγωνιστές, εκείνοι που βασανίστηκαν και έχασαν την αρτιμέλεια, την υγεία, το μυαλό και τη ζωή τους στο τέλος, “οξειδώθηκαν μες τη νοτιά των ανθρώπων” για να μπορούμε εμείς σήμερα να πηγαίνουμε στην κάλπη με θάρρος και όχι με φόβο.
Οι φοιτητές του ’73 δείχνουν το δρόμο στους νέους του σήμερα. Σε εκείνους που διεκδικούν ισότητα, στις γυναίκες που παλεύουν με την αδικία και τη βία, στους καταφρονεμένους αυτού του πλανήτη που επιζητούν ειρήνη. Η ειρήνη είναι το ζητούμενο που μας ενώνει όλους, όπως και η έλπιδα για ένα καλύτερο αύριο.
Πώς να μην ταυτιστεί κάνεις με τα μηνύματα αυτής της σελίδας της ιστορίας, όταν σήμερα μια τεράστια ενεργειακή και διατροφική κρίση δείχνει έτοιμη να κατασπαράξει τους αδύναμους;
Δεν γιορτάζουμε, σεβόμαστε, σιωπούμε και αναλογιζόμαστε. Ευχαριστούμε και παροτρύνουμε.
Όσο για την επόμενη ημέρα, ο δικός μας ποιητής Θ. Βλαχοδημήτρης είχε σοφά πει τα εξής στον “Άλλο δρόμο”:
“Γι’ αυτούς που μας πλήγωσαν, τους ηθικά ευτελείς, φωνές περιφρόνησης, φωνές τιμωρές ανθρωπιάς, χειρονομίες συγνώμης.
Ο δήμαρχος Πύλου – Νέστορος
Παναγιώτης Καρβέλας
