Τα γεγονότα στη Μέση Ανατολή εξελίσσονται με απρόβλεπτες συνέπειες. Δε θα πρέπει, όμως, σε καμία περίπτωση να αποτελέσουν αφορμή για μια ακόμη εθνοκάθαρση σε βάρος των Παλαιστινίων. Χρειάζεται να μιλήσει η διπλωματία και όχι τα όπλα.
Του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*
Η Παλαιστίνη για μια ακόμη φορά φλέγεται. Άλλο ένα τραγικό επεισόδιο στην πολύπαθη ιστορία της. Μόνο που ετούτη τη φορά οι εξελίξεις μοιάζουν πιο σοβαρές, καθώς φαίνεται να εμπλέκονται και άλλες δυνάμεις, όπως το Ιράν, οι Αμερικανοί, οι οποίοι μάλιστα στέλνουν δύο αεροπλανοφόρα, και η ισλαμιστική Χεζμπολάχ από τον Λίβανο. Τα αθώα θύματα αυτής της διαμάχης θα είναι και πάλι ο λαός της Παλαιστίνης, κυρίως, αλλά και του Ισραήλ.
Σ’ αυτή τη σύγκρουση η αλήθεια συσκοτίζεται ξανά ή λέγεται μισή, τόσο από τα εγχώρια ΜΜΕ όσο και από τα διεθνή. Προβάλλεται η πλευρά του Ισραήλ που δέχεται επίθεση από ακραίους Παλαιστίνιους της Χαμάς, οι οποίοι απάγουν αμάχους από τα Κιμπούτς, τους χρησιμοποιούν σαν ασπίδα και τελικά τους δολοφονούν με βάρβαρο τρόπο. Αν πράγματι συμβαίνουν όλα αυτά, ασφαλώς και είναι καταδικαστέα με τον πιο απόλυτο τρόπο. Ποιος εχέφρων άνθρωπος, που πιστεύει στη Δημοκρατία, που αγωνίζεται για την ειρήνη και την αυτοδιάθεση των λαών, θα επικροτήσει απάνθρωπες συμπεριφορές και σφαγές αθώων; Ποιος θα επιδοκιμάσει ενέργειες που ρίχνουν λάδι στη φωτιά, αυξάνουν την ένταση και το μίσος και διχάζουν ακόμη περισσότερο τους λαούς; Ποιος θα υποστηρίξει ακραίες ισλαμιστικές οργανώσεις που επιχειρούν με το αίμα αθώων να διεκδικήσουν το όποιο δίκιο έχουν; Κανένας.
Στην Παλαιστίνη το έγκλημα είναι διαρκές. Κρατάει χρόνια. Αρκεί κανείς να συγκρίνει χάρτες του 1947, στους οποίους φαίνονται οι περιοχές των Παλαιστινίων και των Ισραηλινών, με σημερινούς, για να καταλάβει ποιος είναι ο πραγματικός τρομοκράτης της περιοχής. Θα δει τότε πόσο συρρικνώθηκαν τα παλαιστινιακά εδάφη στη λωρίδα της Γάζας και της Δυτικής όχθης, πόσα μέρη κατέλαβαν και εποίκισαν οι Ισραηλινοί, οι οποίοι σήμερα εμφανίζονται νόμιμοι κληρονόμοι περιοχών που δεν τους ανήκουν. Θα αντιληφθεί ότι, με την ανοχή της Δύσης και την έγκριση των Αμερικανών, στη λωρίδα της Γάζας, σε μια έκταση όσο το νησί της Άνδρου, ζουν σήμερα περίπου 2.500.000 Παλαιστίνοι κάτω από άθλιες συνθήκες. Είναι οι σύγχρονοι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι. Βρίσκονται αποκλεισμένοι από το 2007, το Ισραήλ ελέγχει τα χωρικά τους ύδατα και τον εναέριο χώρο και μπορεί ανά πάσα στιγμή να τους κόψει το νερό και το ρεύμα και να εμποδίσει την πρόσβασή τους σε τρόφιμα, φάρμακα και ιατρική περίθαλψη. Για την παραβίαση, από την πλευρά του Ισραήλ, των ανθρώπινων δικαιωμάτων, του διεθνούς δικαίου και των ψηφισμάτων του ΟΗΕ τα περισσότερα δυτικά ΜΜΕ και οι κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών κρατών σιωπούν.
Δυστυχώς, οι συσχετισμοί που υπάρχουν σήμερα στην περιοχή δεν ευνοούν την Παλαιστίνη. Τα γεωπολιτικά συμφέροντα θα νικήσουν για μια ακόμη φορά το δίκιο και τον ανθρωπισμό. Όμως, ας μη φτάνουμε στο σημείο να εξισώνουμε τον εισβολέα με εκείνον που αντιστέκεται και πολεμά για τη γη του, ειδικά εδώ, στη χώρα μας, που έχουμε την περίπτωση της Κύπρου. Ναι, είναι απολύτως καταδικαστέες οι επιθέσεις της Χαμάς και της Χεζμπολάχ εναντίον αμάχων. Αυτό ισχύει, ωστόσο, σε πολλαπλάσιο βαθμό, και για το Ισραήλ, το οποίο είναι οργανωμένο κράτος και διαθέτει ισχυρή και εκπαιδευμένη πολεμική μηχανή.
Τα γεγονότα στη Μέση Ανατολή εξελίσσονται με απρόβλεπτες συνέπειες. Δε θα πρέπει, όμως, σε καμία περίπτωση να αποτελέσουν αφορμή για μια ακόμη εθνοκάθαρση σε βάρος των Παλαιστινίων. Το βούτυρο στο ψωμί των Ισραηλινών που αλείφουν οι ακραίοι ισλαμιστές να μη γίνει μια ακόμη ευκαιρία για κατάληψη και άλλων παλαιστινιακών εδαφών. Ο πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής Μαχμούντ Αμπάς δηλώνει ότι οι ενέργειες της Χαμάς δεν αντιπροσωπεύουν τους Παλαιστίνιους. Χρειάζεται, επομένως, να μιλήσει η διπλωματία και όχι τα όπλα. Η διεθνής κοινότητα είναι ανάγκη να επέμβει και να σταματήσει η αιματοχυσία. Να γίνουν προσπάθειες για επανέναρξη των συνομιλιών ανάμεσα στα δύο μέρη, με στόχο τη δημιουργία ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους, στη βάση της συμφωνίας του Όσλο, το 1993. Αυτός είναι ένας από τους απαραίτητους όρους για να μπει η περιοχή στην προοπτική της ειρήνευσης και να κλείσει ο αδιέξοδος κύκλος της βίας και του αίματος.
* Εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας
Φωτογραφία: Motat Azaiza
