Toυ Γιάννη Ανδρουλιδάκη*
Απειλείται ο σημερινός ΣΥ.ΡΙΖ.Α. από το ΠΑ.ΣΟ.Κ – ΚΙΝ.ΑΛ.; Η απάντηση είναι ξεκάθαρα «όχι» και οι λόγοι είναι πολλοί.
Τα κόμματα, και ειδικά εκείνα που έχουν πιθανότητες να κυβερνήσουν ή να συγκυβερνήσουν, χαράζουν εν όψει εκλογών τη στρατηγική τους. Το τελευταίο διάστημα είδαμε να πραγματοποιούν συνέδρια, εκλογή αρχηγών, αλλαγή ονομάτων και συμβόλων, σε μια προσπάθεια να φρεσκάρουν την εικόνα τους, να δείξουν ένα πιο δημοκρατικό πρόσωπο και να αποδείξουν, εν τέλει, την επιρροή που έχουν στην κοινωνία. Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει ο χώρος του Κέντρου και ιδιαίτερα εκείνος της Σοσιαλδημοκρατίας.
Δεν είναι καθόλου μυστικό ότι από την παραπάνω δεξαμενή ψηφοφόρων σχηματίζονται κυβερνήσεις. Από εκεί προέρχεται το κρίσιμο ποσοστό που αναδεικνύει το πρώτο κόμμα ή την αυτοδύναμη κυβέρνηση. Πολύ λογικό, λοιπόν, τα κόμματα να προσπαθούν να πείσουν εκλογείς που στην πλειοψηφία τους χαρακτηρίζονται, μάλλον, συντηρητικοί. Δεν είναι επομένως τυχαίο ότι ο κ. Μητσοτάκης, ένας νεοφιλελεύθερος πρωθυπουργός, αυτοχαρακτηρίζεται ως κεντρώος, ούτε ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. – ΚΙΝ.ΑΛ. και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ διεκδικούν μερίδιο εκλογικής πίτας από το Κέντρο και το σοσιαλδημοκρατικό στρατόπεδο.
Εκεί οι δύο κύριοι διεκδικητές, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και το ΠΑ.ΣΟ.Κ., δίνουν καθημερινές μάχες. Φαίνεται μέχρι τώρα ότι την κυριαρχία έχει το κόμμα του κ. Τσίπρα, αλλά, αν πρέπει να βασιστούμε στις δημοσκοπήσεις, ο κ. Ανδρουλάκης μοιάζει να έχει μπει δυναμικά στο παιχνίδι. Δείχνει, όχι μόνο να έρχεται να εισπράξει τις απώλειες του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., αλλά να φιλοδοξεί σε βάθος χρόνου να ηγεμονεύσει στον χώρο αυτό. Πόσο πιθανό, ωστόσο, είναι να συμβεί κάτι τέτοιο; Απειλείται ο σημερινός ΣΥ.ΡΙΖ.Α. από το ΠΑ.ΣΟ.Κ – ΚΙΝ.ΑΛ.;
Η απάντηση είναι ξεκάθαρα «όχι» και οι λόγοι είναι πολλοί. Πρώτα-πρώτα, ο κ. Ανδρουλάκης δεν έχει αποσαφηνίσει ποια πολιτική γραμμή θα ακολουθήσει το κόμμα του. Ό,τι έκανε ως διεκδικητής της αρχηγίας του ΚΙΝ.ΑΛ., το συνεχίζει και ως πρόεδρος. Η πολιτική του γραμμή είναι θολή την ίδια στιγμή που ο λεγόμενος προοδευτικός χώρος θέλει να απαλλαγεί από την κυβέρνηση της Ν.Δ. και ζητάει σταράτες απαντήσεις. Ύστερα, κρατάει ίσες αποστάσεις απέναντι στα δύο μεγάλα κόμματα και μιλάει γενικώς και αορίστως για σοσιαλδημοκρατική λύση.
Γνωρίζει ότι τα εκλογικά του ποσοστά θα είναι τέτοια που, πιθανώς, θα κληθεί να συγκυβερνήσει με το πρώτο κόμμα. Δεν διευκρινίζει, εντούτοις, τι θα πράξει. Επίσης, οι τοποθετήσεις του, τις λίγες φορές που παίρνει σαφείς θέσεις, θυμίζουν περισσότερο το εκσυγχρονιστικό ΠΑ.ΣΟ.Κ. του κ. Σημίτη, που πλήγωσε τον χώρο, και λιγότερο το ιστορικό ΠΑ.ΣΟ.Κ. του Ανδρέα Παπανδρέου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι ψήφισε την τελευταία ελληνοαμερικανική συμφωνία για τις βάσεις, η οποία έδωσε γη και ύδωρ στους Αμερικανούς, την ίδια στιγμή που ο κ. Μπάιντεν ανακοίνωνε ότι οι Η.Π.Α. θα αναβαθμίσουν τα τουρκικά F16. Τέλος, θα είναι αφέλεια αν πιστεύει ο ίδιος και το επιτελείο του ότι η αλλαγή ονόματος και η επαναφορά του πράσινου ήλιου ως συμβόλου του κόμματός του, όσο συναισθηματική φόρτιση και αν προκαλεί σε κάποιους, θα είναι ικανή να αλλάξει τους συσχετισμούς.
Από τα παραπάνω συνάγεται ότι το πάνω χέρι στο χώρο της Σοσιαλδημοκρατίας, που αποτελεί ένα μεγάλο κομμάτι της ευρύτερης κεντρώας δεξαμενής, το έχει ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Στην παρούσα φάση, αν χάσει τη δυναμική του αυτό θα οφείλεται αποκλειστικά και μόνο σε δικά του λάθη, σε αδυναμίες και στην εσωτερική φαγωμάρα του. Είναι γνωστό ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αποκτά όλο και περισσότερο χαρακτηριστικά σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, όσο και αν δε λείπουν από τη ρητορική του αριστερές και ριζοσπαστικές αναφορές.
Ο ίδιος ο πρόεδρός του και όσοι τον στηρίζουν, γνωρίζοντας ότι το 2022 δεν είναι 2015, επιχειρεί διεύρυνση προς την περιοχή του Κέντρου και της Σοσιαλδημοκρατίας, πράγμα απαραίτητο για να μπορέσει να διεκδικήσει την εξουσία. Ελπίζει, επίσης, η ζημιά που θα προκληθεί από εκείνους που διαφωνούν, στο όνομα μιας αριστερής καθαρότητας, να είναι ελάχιστη. Για την ώρα, πάντως, η προοπτική της εξουσίας μοιάζει να αποτελεί έναν ισχυρό συνεκτικό δεσμό που παγώνει τις διαφωνίες.
Γεγονός, ωστόσο, παραμένει ότι ο χώρος του Κέντρου και της Σοσιαλδημοκρατίας, για μια ακόμη φορά, αποτελεί την πολύφερνη νύφη. Μένει να φανεί ποιος θα την κερδίσει ετούτη τη φορά.
* Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας
