Φανταστείτε μια επανάληψη της 6ης/1/ 2021, αλλά με τανκς, στρατιώτες και όπλα
Αυτή τη στιγμή, πρέπει να τεθεί μια δύσκολη και προβληματική ερώτηση – και να απαντηθεί με θανάσιμη βεβαιότητα επίσης. Το να πούμε ότι αυτή είναι μια κρίσιμη συγκυρία στην αμερικανική ιστορία υποτιμά την κρισιμότητα. Τα σημάδια δείχνουν να είναι δυσοίωνα: οδεύει η Αμερική προς έναν δεύτερο εμφύλιο πόλεμο; Αυτό δεν είναι πια μόνο η ουσία μιας νεοφασιστικής φασαρίας – είναι κάτι πολύ πέρα από αυτό. Τώρα, πρόκειται για ένα οργανωμένο, εξελιγμένο αυταρχικό-φασιστικό πολιτικό μπλοκ.
Δεν κάνω αυτή την ερώτηση επιπόλαια και δεν την θέτω για λόγους «συναγερμού», «εκφοβισμού» ή υπερβολής. Επιτρέψτε μου να εξηγήσω γιατί νομίζω ότι είναι απαραίτητο να αρχίσουμε να το ρωτάμε, ξεκινώντας από το πλαίσιο. Τι κάνει αυτό το ζοφερό ερώτημα απαραίτητο να τεθεί τελικά στα σοβαρά;
Η τελευταία εξέλιξη στον συνεχιζόμενο αγώνα για αυτοσυντήρηση που έχει η αμερικανική δημοκρατία είναι ότι: Οι υποψήφιοι που εγκρίθηκαν από τον Τραμπ εξελέγησαν σχεδόν σε όλα τα επίπεδα διοίκησης – και σε ολόκληρη τη χώρα – κερδίζοντας τις προκριματικές εκλογές υπέρ του GOP (Ρεπουμπλικανοί), για πολιτειακά αξιώματα όπως ο υπουργός Εξωτερικών, ο Κυβερνήτης κ.λπ. Έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό, ότι είναι βίαιοι, ένθερμοι, φανατικοί Τραμπιστές — και ως εκ τούτου, πιστεύουν και υποστηρίζουν τα Μεγάλα Ψέματα. Από το “εκλάπησαν οι εκλογές!” ή “το βαθύ κράτος βγήκε για να πιάσει τον Τραμπ!” έως το “Μόνο ο Τραμπ μπορεί να μας σώσει!” και το “είναι αυτοί οι βρώμικοι, σιχαμεροί υπάνθρωποι (έγχρωμοι-μετανάστες) που ευθύνονται για τα δεινά των αγνών και αληθινών “πραγματικών” Αμερικανών!”.
Όλα αυτά θα ήταν αρκετά ανησυχητικά αν ήταν μόνο αυτά. Πρόκειται για ένα νεοφασιστικό κίνημα, που αναπτύσσεται σε ισχύ, συνεκτικότητα στην οργάνωση, εδραίωση της θέσης του, που σκληραίνει τους στόχους του, φτάνει «ψηλά». Αλλά φυσικά δεν είναι μόνο αυτό. Όλοι αυτοί οι υποψήφιοι για το αξίωμα φαίνεται επίσης να υποστηρίζουν το μέχρι τώρα προφανές σχέδιο για την αποτροπή της ειρηνικής μεταβίβασης εξουσίας στις επόμενες εκλογές. Γι’ αυτό διεκδικούν αξιώματα όπως του πολιτειακού υπουργού Εξωτερικών. Πάρτε το παράδειγμα του Μαρκ Φίντσεμ στην Αριζόνα—μια (εκλογικά) αμφίρροπη πολιτεία—ο οποίος αρνείται ότι ο Μπάιντεν κέρδισε τις εκλογές και συμμετείχε (το 2021) στο συλλαλητήριο της 6ης Ιανουαρίου. Είναι έτοιμος να γίνει ο κορυφαίος εκλογικός αξιωματούχος της Αριζόνα, υπογράφοντας (εγκρίνοντας) τις εκλογικές ψήφους της – μια θέση την οποία αυτοί οι υποψήφιοι διεκδικούν ακριβώς για να παρεμβαίνουν στην ίδια τη δημοκρατία και να την συνθλίψουν οριστικά.
Αυτό δεν είναι πια μόνο η ουσία μιας νεοφασιστικής φασαρίας – είναι κάτι πολύ πέρα από αυτό. Τώρα, πρόκειται για ένα οργανωμένο, εξελιγμένο αυταρχικό-φασιστικό πολιτικό μπλοκ. Με άλλα λόγια, έχει ανοιχτά φασιστικούς-θεοκρατικούς στόχους—την Αμερική για τους «πραγματικούς» Αμερικανούς, το τέλος του διαχωρισμού εκκλησίας και κράτους, τον αποδιοπομπαίο τράγο των μισητών μειονοτήτων— και ο τρόπος για να γίνουν αυτές οι φιλοδοξίες πραγματικότητα είναι με αυταρχικές τακτικές τερματισμού της δημοκρατίας εκ των έσω, της απόρριψης ή της αφαίρεσης ψήφων που – με δίκαιο, έντιμο, ανοιχτό, δημοκρατικό τρόπο – εμποδίζουν την παράταξή τους να κερδίσει.
Με άλλα λόγια, οι Τραμπιστές έθεσαν υποψηφιότητα ακριβώς για να γίνει άλλο ένα πραξικόπημα.
Επιτρέψτε μου να το επαναλάβω, γιατί είναι σημαντικό να το καταλάβουν οι Αμερικανοί. Μην ακούτε εμένα, ακούστε τον Ράστι Μπάουερς (*), τον πρώην και παραλίγο νέο Ρεπουμπλικανό πρόεδρο της Βουλής των Αντιπροσώπων της Αριζόνας. Έχασε τις προκριματικές εκλογές στην Αριζόνα από έναν αντίπαλο που υποστηρίζεται από τον Τραμπ, τον Ντέιβιντ Φάρνσγουορθ, ο οποίος είπε ότι οι εκλογές δεν κλάπηκαν απλώς από τον Τραμπ, αλλά κλάπηκαν σατανικά από «τον ίδιο τον διάβολο». Λέει ο Μπάουερς: «Η σκέψη ότι αν δεν κάνεις αυτό που μας αρέσει, τότε απλώς θα σε ξεφορτωθούμε και θα προχωρήσουμε και θα το κάνουμε μόνοι μας—αυτό για μένα είναι φασισμός».
Στο GOP τον ξεφορτώθηκαν και τον αντικατέστησαν με έναν φανατικό. Ο συνδυασμός αυτών των δύο πραγμάτων είναι αυταρχικός-φασισμός, ο οποίος είναι ένα πολύ, πολύ κακό πράγμα για μια κοινωνία.
Διότι οι αυταρχικοί-φασίστες επιχειρούν πραξικοπήματα. Όχι μόνο με τους χαλαρούς, ανοργάνωτους τρόπους των απλών φασιστών του δρόμου, αλλά με πολύ πιο σοβαρούς τρόπους.
Πώς όμως αυτό μας φέρνει στο άσχημο ζήτημα του εμφυλίου πολέμου; Λοιπόν, ας σκεφτούμε για λίγο πώς καταρρέουν οι κοινωνίες. Μια κοινωνία σε απελπισία και παρακμή. Οι άνθρωποι γίνονται φτωχότεροι. Μια πολιτική πλευρά σκληραίνει σε φανατισμό. Μέσα σε αυτήν αναδύονται δημαγωγοί, που κατηγορούν τους αποδιοπομπαίους τράγους για τα δεινά του μέσου ανθρώπου. Οι αποδιοπομπαίοι τράγοι -και αυτό είναι πάντα αλήθεια- παρουσιάζονται ως ακάθαρτοι στην πίστη τους ή ακάθαρτοι στο αίμα τους ή και στα δύο. Δεν είναι «πραγματικοί» άνθρωποι, ενώ οι υπόλοιποι είναι.
Αυτή η πλευρά λοιπόν επιχειρεί (αρχικά το 2021) ένα χαλαρό, σχεδόν γελοίο, πραξικόπημα. Αποτυγχάνει. Αλλά δεν τα παρατάνε, γιατί είναι τώρα ένα κίνημα μαγεμένο από δημαγωγούς και παρασυρμένο από τα ψέματά τους, που παρασύρεται σε μίσος, κακία και περιφρόνηση. Έτσι μαθαίνουν. Οι προσδοκίες, οι φιλοδοξίες και η περιπλοκότητά τους μεγαλώνουν. Συνεχίζουν να προσπαθούν να ανατρέψουν ό,τι έχει απομείνει από τη δημοκρατία.
Υπάρχει πλέον νέο πραξικόπημα. Και αυτή τη φορά, είναι πολύ πιο αποτελεσματικό. Τώρα η κοινωνία έχει αφεθεί σε ένα είδος «Δημοκρατίας του Σρέντινγκερ». Αυτή η πλευρά —οι φανατικοί— ισχυρίζονται ότι ο υποψήφιος τους είναι «πραγματικά» Πρόεδρος ή Πρωθυπουργός, επειδή οι (αντίθετοι) ψήφοι ήταν δήθεν νοθευμένοι ή οι άνθρωποι που τους έριξαν δεν ήταν καθόλου άνθρωποι. Η άλλη πλευρά, αυτή που εξακολουθεί να τηρεί τους δημοκρατικούς κανόνες – ισχυρίζεται ότι κέρδισε δίκαια – και συνήθως έτσι είναι. Αλλά ποιος καλείται να τα λύσει όλα αυτά; Το χάος επικρατεί. Υπάρχει ένα κενό εξουσίας. Και οι δύο πλευρές ανταλλάσσουν κατηγορίες για ψέματα, για εξαπάτηση, για κλοπή των εκλογών, για νόθευση του παιχνιδιού. Τα δικαστήρια, επίσης, έχουν διαφθαρεί και εκδίδουν αποφάσεις υπέρ κάθε πλευράς. Ο κόσμος μένει στο σπίτι, φοβισμένος. Άντρες με όπλα αρχίζουν να τριγυρνούν στους δρόμους, διεκδικώντας γειτονιές και πόλεις για την πλευρά τους. Και τότε είναι που συνήθως μπαίνουν τα τανκς.
Βλέπετε, σε καταστάσεις όπως αυτή – καταστάσεις προχωρημένης, βαθιάς δημοκρατικής κατάρρευσης, όπου η νομιμότητα μιας εκλογής έχει τεθεί υπό αμφισβήτηση, επειδή η μια πλευρά την έχει διαβρώσει και καταστρέψει ανοιχτά – απομένει μόνο ένας θεσμός για τη διατήρηση της δημοκρατίας και της ειρηνικής μεταβίβασης της εξουσίας. Ο στρατός. Γίνεται δουλειά τους να προστατεύσουν τη δημοκρατία από εκείνους που επιχειρούν πραξικόπημα – που τώρα έχουν ωθήσει τη δημοκρατία στο σημείο όπου ένα μαχαίρι είναι τώρα στο λαιμό της και αρχίζει να τον κόβει.
Αυτό το μοτίβο είναι σύνηθες σε «χώρες του τρίτου κόσμου», όπως λένε μερικές φορές οι Δυτικοί, λίγο περιφρονητικά. Όσοι προέρχονται από φτωχότερες χώρες θα το ξέρουν καλά. Οι εκλογές είναι δύσκολα πράγματα και στη Δύση τείνουμε να τις θεωρούμε δεδομένες. Αυτό που ξεχνάμε είναι ότι ο στρατός είναι ο απόλυτος εγγυητής τους, όταν όλα τα άλλα αποτυγχάνουν. Αλλά και ο στρατός μπορεί να αποτύχει.
Όταν μιλάμε για την πιθανότητα ενός αμερικανικού εμφυλίου πολέμου, πολλοί ειδικοί έχουν καταλήξει σε ένα είδος συμπεράσματος: ότι είναι πιθανό, αλλά θα περιοριστεί σε μια «εξέγερση». Με άλλα λόγια, ό,τι και να συμβεί στις επόμενες εκλογές, η κακή πλευρά, η πλευρά που διαβρώνει και επιτίθεται στη δημοκρατία θα χάσει, και ως εκ τούτου, αυτό που θα μείνει είναι να τρομοκρατήσουν τους υπόλοιπους. Φανταστείτε τον IRA, ή ίσως διάφορα αυτονομιστικά κινήματα, να ανατινάζουν δικαστικά μέγαρα και σιδηροδρομικούς σταθμούς και ούτω καθεξής.
Αλλά υπάρχει μια ακόμη πιο ζοφερή πιθανότητα, και, πάλι, δεν χρειάζεται να σας το πω εγώ. Το λένε οι στρατιωτικοί:
«Εμείς—όλοι εμείς οι πρώην ανώτεροι στρατιωτικοί—ανησυχούμε ολοένα και περισσότερο για τις συνέπειες των προεδρικών εκλογών του 2024 και το ενδεχόμενο θανατηφόρου χάους στο εσωτερικό του στρατού μας, το οποίο θα έθετε όλους τους Αμερικανούς σε σοβαρό κίνδυνο. Εν ολίγοις: έχουμε παγώσει μέχρι το κόκαλο στη σκέψη ότι θα πετύχει ένα πραξικόπημα την επόμενη φορά».
Μιλούν όχι μόνο για την επιτυχία ενός πραξικοπήματος, αλλά και για την αποτυχία του στρατού να το σταματήσει, επειδή και αυτός διασπάται όπως και η κοινωνία. Γιατί ανησυχούν γι’ αυτό;
“Η πιθανότητα για μια πλήρη κατάρρευση της αλυσίδας διοίκησης κατά μήκος των κομματικών γραμμών – από την κορυφή της αλυσίδας μέχρι το επίπεδο της ομάδας – είναι σημαντική σε περίπτωση που συμβεί άλλη μια εξέγερση. Η ιδέα μονάδων που αποσκίρτησαν και οργανώνονται μεταξύ τους για να υποστηρίξουν τον “νόμιμο” αρχιστράτηγο δεν μπορεί να απορριφθεί». Τώρα μιλάμε για κάτι πολύ πιο σκοτεινό από ένα σχετικά ηλιόλουστο όραμα της καλής πλευράς που επικρατεί από ένα πραξικόπημα που απέτυχε — και όπου οι κακοί φεύγουν για να καταφύγουν στην τρομοκρατία.
Μιλάμε για κάτι πολύ περισσότερο: για έναν ανοιχτό, πλήρους κλίμακας εμφύλιο πόλεμο. Πόσο ρεαλιστικό είναι, όμως;
Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρουμε, και αυτό δεν είναι καλό. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά, νομίζω, ότι δεν μπορεί να συμβεί — και όμως αυτό είναι ακριβώς το συμπέρασμα που είναι απαραίτητο για μια υγιή δημοκρατία. Θα διασπαστεί και ο στρατός στις φανατικές γραμμές της δημοκρατικής κατάρρευσης; Το να μην απαντάμε σε αυτήν την ερώτηση με ένα σκληρό, σταθερό «όχι» σημαίνει ότι το μέλλον μιας κοινωνίας βρίσκεται σε σοβαρό κίνδυνο.
Είναι εύκολο να δεις πώς θα μπορούσε να συμβεί. Οι στρατηγοί δίνουν ακόμη ένα παράδειγμα:
«Πρόσφατα, και ίσως πιο ανησυχητικό, ο Ταξίαρχος Τόμας Μαντσίνο, διοικητής στρατηγός Εθνοφρουράς της Οκλαχόμα, αρνήθηκε να εκτελέσει εντολή του Προέδρου Μπάιντεν, που διέταζε να εμβολιαστούν όλα τα μέλη της Εθνικής Φρουράς κατά του κορωνοϊού. Ο Μαντσίνο ισχυρίστηκε ότι αφού η Φρουρά της Οκλαχόμα δεν κινητοποιείται ομοσπονδιακά, αρχηγός του είναι ο Ρεπουμπλικανός Κυβερνήτης της Πολιτείας, όχι ο Πρόεδρος των ΗΠΑ».
Τι πραγματικά θα χρειαζόταν για να πυροδοτήσει κάτι σαν εμφύλιο πόλεμο —έστω και προσωρινό; Δέκα τέτοιοι στρατηγοί; Εκατό? Φανταστείτε ότι υπάρχει μια ομάδα από αυτούς που είναι πρόθυμοι να σπάσουν την αλυσίδα διοίκησης και να πάνε ενάντια στο στρατιωτικό δόγμα (Μίας, ενιαίας διοίκησης), κάνοντας πόλεμο υπέρ της πλευράς τους. Χάριν υποστήριξης του εν λόγω πραξικοπήματος. Πρόθυμοι να προστατεύσουν ψεύτικους καταλόγους εκλογέων με όπλα και τανκς και να τα οδηγήσουν ακριβώς στη Λεωφόρο Πενσυλβανίας. Τώρα υπάρχει αντιπαράθεση. Επιτρέπεται να μπουν στο Κογκρέσο ή όχι;
Είναι ξανά 6 Ιανουαρίου (2021), αλλά αυτή τη φορά, με τανκς, πυραύλους και βόμβες.
Καλώς ήρθατε στο εφιαλτικό σενάριο για την αμερικανική δημοκρατία. Αυτή τη φορά η πλευρά με τα μεγαλύτερα όπλα, τα περισσότερα όπλα και την προθυμία να ασκήσει μεγαλύτερη βία «παίρνει το βραβείο». Πραγματικά σταματήστε και σκεφτείτε το για μια στιγμή. Δεν λέω ότι εκεί θα καταλήξει, αλλά λέω ότι η πιθανότητα υπάρχει, και αυτό από μόνο του είναι… πολύ ανησυχητικό.
Οι στρατηγοί συνεχίζουν δίνοντας συστάσεις για να αποφευχθεί ακριβώς αυτό:
«Το Πεντάγωνο θα πρέπει να διατάξει αμέσως μια αναθεώρηση πολιτικής για όλα τα μέλη του Στρατού – ένστολους και πολίτες – σχετικά με το Σύνταγμα και την ακεραιότητα των εκλογών. Πρέπει επίσης να γίνει αναθεώρηση των νόμων του πολέμου και του εντοπισμού και αντιμετώπισης παράνομων διαταγών και πρέπει να ενισχυθεί η «ενότητα διοίκησης», για να είναι απολύτως σαφές σε κάθε μέλος του Υπουργείου Άμυνας σε ποιόν απαντούν (αναφέρονται). Επιπλέον, όλοι οι στρατιωτικοί κλάδοι πρέπει να αναλάβουν πιο εντατική εργασία πληροφοριών σε όλες τις εγκαταστάσεις. Ο στόχος πρέπει να είναι ο εντοπισμός, η απομόνωση και η απομάκρυνση πιθανών στασιαστών…
Τέλος, το Υπουργείο Άμυνας θα πρέπει να παίξει (προσομοιώσει) πόλεμο για μια επόμενη πιθανή μετεκλογική εξέγερση ή απόπειρα πραξικοπήματος, για να εντοπίσει τα αδύναμα σημεία. Στη συνέχεια, πρέπει να πραγματοποιήσει μια ανάλυση των ευρημάτων του από πάνω προς τα κάτω και να αρχίσει να εφαρμόζει διασφαλίσεις για να αποτρέψει καταστροφές όχι μόνο στην στρατιωτική, αλλά και σε κάθε υπηρεσία που συνεργάζεται στενά με τον στρατό».
Βαριά πράγματα, ή όχι; Έχει το Πεντάγωνο κάνει κάτι από αυτά; Δεν ξέρω, και υποθέτω ότι δεν θα μάθουμε, γιατί μάλλον είναι μυστικό. Αλλά αν ήμουν το Πεντάγωνο, θα άρχιζα να ξεκαθαρίζω από τώρα τι προετοιμασίες έχουν γίνει για να διασφαλίσουν τη στρατιωτική ακεραιότητα σε περίπτωση πραξικοπήματος, γιατί δεν είναι απλώς πιθανό ότι θα υπάρξει άλλη μια απόπειρα πραξικοπήματος, αλλά είναι βέβαιο. Ο στρατός είναι ο τελευταίος εγγυητής της δημοκρατίας, όταν όλα τα άλλα αποτυγχάνουν – και αναρωτιέμαι αν το Πεντάγωνο αισθάνεται πραγματικά τον επείγοντα χαρακτήρα αυτής της στιγμής στην αμερικανική ιστορία.
Επιτρέψτε μου να προσπαθήσω να αποκρυσταλλώσω τα παραπάνω. Τι άλλαξε πρόσφατα στην αμερικανική πολιτική; Η άνοδος των ένθερμων υποστηρικτών του Τραμπ εντός του GOP φανατικοί που αρνούνται τις εκλογές, συνωμοσιολόγοι, ανοιχτά βίαιοι τρελοί – το καθιστά παραπάνω από βέβαιο ότι πρόκειται να υπάρξει άλλη μια απόπειρα πραξικοπήματος. Αλλά είναι ένα ανοιχτό ερώτημα -όχι μόνο το δικό μου, αλλά ακόμη και από τους στρατηγούς- το αν ο στρατός έχει κάνει τις κατάλληλες προετοιμασίες για να διασφαλίσει πλήρως την ακεραιότητά του όταν συμβεί αυτό το πραξικόπημα. Αυτό είναι άσχημο, γιατί η τελευταία εγγύηση της δημοκρατίας δεν έχει ακόμη τεθεί πλήρως σε ισχύ.
Φυσικά, μπορούμε όλοι να περιμένουμε τον Merrick Garland (Γενικό Ομοσπονδιακό Εισαγγελέα) να απαγγείλει κατηγορίες — και να προσπαθήσουμε να αποτρέψουμε αυτό το χάος. Ας ελπίσουμε ότι αυτός κατανοεί την πλήρη σοβαρότητα της κατάστασης.
Θέλετε πραγματικά να δείτε τανκς να κυλούν στη Λεωφόρο Πενσυλβάνιας; Και προτού μου πείτε ότι δεν μπορεί να συμβεί, συνεχίστε και πείτε μου αν σκεφτήκατε ποτέ ότι θα υπήρχαν φασιστικοί όχλοι που θα σκότωναν ανθρώπους στο Κογκρέσο ακόμη και πριν από πέντε χρόνια. Θα μου πεις λοιπόν: οδεύει η Αμερική σε δεύτερο εμφύλιο πόλεμο;
«Το λούστρο του πολιτισμού είναι τόσο λεπτό», είπε ο Ράστι Μπάουερς (*), κρατώντας τον δείκτη και τον αντίχειρά του σε απόσταση ενός χιλιοστού μεταξύ τους. “Υπάρχει ακόμα — αφού ακόμα δεν με έχουν κρεμάσει. Αλλά, Holy Moly (μα τον άγιο), αυτό είναι απλά τρελό. Η χώρα έχει χάσει το μυαλό της.”
(*) Ράστι Μπάουερς: Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων στην Πολιτεία της Αριζόνα, παραδοσιακό μέλος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, που αρνήθηκε να στηρίξει το «Μεγάλο Ψέμα» του Τράμπ και υπέστη διώξεις από την «φασιστική ρεπουμπλικανική φράξια», όπως είπε.
Πηγή: © 2021 Medium
https://www.commondreams.org/views/2022/08/23/questions-we-must-be-asking-about-second-american-civil-war
Umair Haque |23 Αυγούστου 2022 από το Medium
Μετάφραση και επιμέλεια δημοσίευσης στα ελληνικά: Κωνσταντίνος Α. Μαρκάκης
UMAIR HAQUE
Ο Umair Haque είναι ένας από τους κορυφαίους στοχαστές παγκοσμίως. Μέλος του Thinkers50, της έγκυρης κατάταξης των κορυφαίων εμπειρογνωμόνων διαχείρισης του πλανήτη, έχει δημοσιεύσει δύο βιβλία μέσω της Harvard Business Publishing, όπου συνέγραφε επίσης το κορυφαίο blog του Harvard Business Review για αρκετά χρόνια, σε θέματα όπως: οικονομικά, ηγεσία, καινοτομία, καριέρες. Ο Umair κατείχε ανώτερες θέσεις στα χρηματοοικονομικά και τη στρατηγική και είναι κάτοχος πτυχίων από το Πανεπιστήμιο McGill και το London Business School. Έχει συγγράψει το New Capitalist Manifesto: Building a Disruptively Better Business (2011) και το Betterness: Economics for Humans μέσω του Harvard Business Review.
