Ζητά με ανακοίνωσή του το Συνδικάτο Επισιτισμού – Τουρισμού – Ξενοδοχείων και Συναφών επαγγελμάτων Νομού Μεσσηνίας
«Η εργοδοσία του “Πανελλήνιον” δημοσίευσε κείμενο, σύμφωνα με το οποίο 28 (αλλού 27, αλλού 26…) εργαζόμενοι της επιχείρησης δηλώνουν ότι “δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με τους εργαζόμενους” και ότι οι εργαζόμενοι που διεκδικούν τα δεδουλευμένα τους “δεν έχουν λόγο να διεκδικούν, αλλά κάνουν συκοφαντική επίθεση στην επιχείρηση”.
Πέρα από το κάτω από ποιες συνθήκες υπέγραψαν οι συγκεκριμένοι εργαζόμενοι το συγκεκριμένο κείμενο, όποιος θέλει να βγάλει συμπέρασμα για το τι ακριβώς συμβαίνει στο “Πανελλήνιον”, ας σκεφτεί τα παρακάτω:
- Πριν δημοσιευτεί αυτό το κείμενο, υπάρχουν δύο ομαδικές καταγγελίες στην επιθεώρηση εργασίας, από διαφορετικούς κάθε φορά εργαζόμενους, πολλούς παραπάνω από “τα δάχτυλα του ενός χεριού”, που ζητάν να πληρωθούν μισθό και υπερωρίες.
- Ο ίδιος εργοδότης και στην επιθεώρηση εργασίας και δημόσια είχε αποδεχθεί τις οφειλές και είχε συμφωνήσει να τις αποπληρώσει, (μάλιστα προφασιζόμενος ότι αυτό οφείλεται στο ότι δεν έχει τους αριθμούς λογαριασμού των εργαζομένων), πράγμα που έχει δημοσιευτεί και στον τοπικό τύπο.
- Η εργοδοσία, μέσω του λογιστή και του υπεύθυνου του καταστήματος, καλούσαν τους εργαζόμενους να υπογράψουν υπεύθυνη δήλωση, που έλεγε ότι δεν έχουν “καμία ασφαλιστική και οικονομική διεκδίκηση” για να παραμείνουν στη δουλειά τους και να πληρωθούν. (Επισυνάπτουμε την υπεύθυνη δήλωση που δόθηκε.)
- Πως γίνεται από μια επιχείρηση που λειτουργεί από τις 11 Αυγούστου (54 ημέρες μέχρι σήμερα) να έχουν “περάσει πάνω από 100 εργαζόμενοι” τη στιγμή που όπως λέει ο εργοδότης δουλεύουν 30; Που οφείλεται αυτή η κινητικότητα; Όλοι οι υπόλοιποι “δεν ήταν συνεπείς στις εργασιακές τους υποχρεώσεις”;
- “Υποκινητής” είναι η εργοδοσία, που ευθύνεται για τις απληρωσιές, τα ωράρια λάστιχο και τα υπόλοιπα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε.
Απαιτούμε να πάρει θέσει η επιθεώρηση εργασίας, το υπουργείο και όλες οι αρμόδιες υπηρεσίες, που έτσι κι αλλιώς έχουν το δικαίωμα ελέγχου.
Καλούμε τους εργαζόμενους συνολικά του κλάδου να συσπειρωθούν γύρω από το σωματείο τους. Η λογική του “δουλειά να ‘ναι κι ότι να ‘ναι”, δε λύνει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι οικογένειες μας, δεν καλυτερεύει τη ζωή μας. Φαίνεται όμως ότι δεν μας θέλουν μόνο με σκυμμένο το κεφάλι να μη διεκδικούμε, αλλά θέλουν ακόμη και την ψυχή μας. Η λύση βρίσκεται στην οργάνωση της πάλης μας σε κάθε χώρο δουλειάς με σκοπό να διεκδικήσουμε αυτά που δικαιούμαστε και αυτά που πραγματικά έχουμε ανάγκη».
