Του ΓΙΑΝΝΗ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗ
Εκπαιδευτικού στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας
Το σήριαλ για το πρόσωπο που θα προταθεί από την κυβέρνηση για την προεδρία της Δημοκρατίας καλά κρατεί. Ονόματα πέφτουν στο τραπέζι για να καούν ή για να μετρηθούν αντιδράσεις. Διατυπώνονται ερωτήματα ουσιώδη και επουσιώδη. Θα είναι άντρας ή γυναίκα; Ο κ. Παυλόπουλος ή κάποιος άλλος; Θα τηρηθεί για μια ακόμη φορά η μεταπολιτευτική τακτική που θέλει ο Πρόεδρος και ο πρωθυπουργός να μην προέρχονται από την ίδια παράταξη; Ό, τι και να ισχύει ένα είναι φανερό: γύρω από τον θεσμό παίζονται πολιτικά παιχνίδια.
Σίγουρα γι’ αυτό έχει μεγάλη ευθύνη ο πρωθυπουργός, ο οποίος με ελαφρότητα ανεπίτρεπτη για τη θέση του δήλωσε ότι θα αποφασίσει για το πρόσωπο την περίοδο των διακοπών του στο βουνό. Έτσι ξεκίνησε η ονοματολογία. Οι διακοπές πέρασαν και όνομα δεν ανακοίνωσε τραυματίζοντας τη διαδικασία εκλογής και τον ίδιο το θεσμό. Πολλοί αναρωτιούνται γιατί ο κ Μητσοτάκης κρατά αυτή τη στάση και δεν προχωρά στην εκλογή του κ. Παυλόπουλου, όταν έχει τη δεδομένη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ και όταν κατά γενική ομολογία ήταν ένας καλός Πρόεδρος (με εξαίρεση για κάποιους την περίοδο του δημοψηφίσματος)και είναι άριστος γνώστης της νομικής επιστήμης, της διεθνούς διπλωματίας και των ελληνοτουρκικών θεμάτων.
Οι λόγοι μπορεί να είναι πολλοί. Θα σταθώ σε τρεις. Πρώτα-πρώτα ο κ Μητσοτάκης ούτε την προηγούμενη φορά τον ψήφισε ως απλός βουλευτής για δικούς του λόγους και, πιθανώς, οι λόγοι αυτοί δεν έχουν εκλείψει σήμερα. Δεύτερον φαίνεται ότι έχει συμφωνήσει με την κα Γεννηματά στην επιλογή προσώπου από τον λεγόμενο κεντροαριστερό χώρο(με πιθανότερο τον κ. Βενιζέλο) με αντάλλαγμα τη στήριξη του ΚΙΝΑΛ στην αλλαγή του εκλογικού νόμου και σε άλλα συντηρητικής κατεύθυνσης νομοσχέδια ή γιατί όχι ανάλογα και με τις εξελίξεις τη συμμετοχή του με μια κυβέρνηση που θα βαφτιστεί εθνικής ενότητας. Και ο τρίτος και βασικότερος συνδέεται με τα ελληνοτουρκικά.
Οι εξελίξεις στο πεδίο αυτό δεν προοιωνίζονται θετικές για τη χώρα είτε βγει στα χωρικά ύδατα της Ελλάδας τουρκικό ερευνητικό σκάφος είτε όχι. Το πρόσφατο ταξίδι του πρωθυπουργού απέδειξε για μια ακόμη φορά τον βρώμικο ρόλο της Αμερικής και φανέρωσε την απόλυτη έγκριση της στις κινήσεις του κ. Ερντογάν. Φάνηκε ξεκάθαρα ότι δεν έχει συμμάχους, αλλά υποτελείς τους οποίους χρησιμοποιεί ανάλογα με τα συμφέροντα της. Αν αληθεύει μάλιστα η πληροφορία ότι οι ΗΠΑ θεωρούν πως μόνο τα κατοικημένα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα και όχι τα ακατοίκητα, τότε φουσκώνουν τα πανιά του κ. Ερντογάν και δίνουν άλλο αέρα στα σχέδια του. Ο κ Παυλόπουλος, όπως έχουμε δει, δε χάνει την ευκαιρία να στηλιτεύει τις τουρκικές προκλήσεις και αυτό, ίσως, ενοχλεί όσους πιστεύουν πως με αστειάκια και τσουγκρίσματα ποτηριών γίνεται διπλωματία. Εκείνους που δήλωναν ότι τα γεωτρύπανα των Τούρκων στην κυπριακή ΑΟΖ βγάζουν λάσπη και αντιλήφθηκαν πολύ αργά τα γεωπολιτικά παιχνίδια στην Ανατολική Μεσόγειο. Κυρίως, όμως, εκείνους που οδηγούν τη χώρα στον ακρωτηριασμό και είναι έτοιμοι να αποδεχτούν αναθεώρηση της συνθήκης της Λοζάνης και συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων με την Τουρκία για χάρη των πολυεθνικών. Η μέχρι τώρα ρητορική του κ. Παυλόπουλου βρίσκεται σε άλλη κατεύθυνση. Επομένως είναι ακατάλληλος και χρειάζεται ένας πρόθυμος.
Ο θεσμός του ΠτΔ, ωστόσο, δεν προσφέρεται για μικροκομματικές σκοπιμότητες. Η συναίνεση στα ελληνοτουρκικά, που είναι αναγκαία αυτές τις κρίσιμες ώρες, δε χτίζεται με την πολιτική που ακολουθεί η ΝΔ γενικά, αλλά και ειδικά στο θέμα της εκλογής του Προέδρου. Οι μεγάλοι ηγέτες σε όποια παράταξη κι αν ανήκουν χαρακτηρίζονται όχι για την εμπάθεια τους και το πρόσκαιρο πολιτικό συμφέρον, αλλά για την ικανότητα τους να κάνουν υπερβάσεις, να εργάζονται για την ενότητα του ελληνικού λαού και να προασπίζονται με τρόπο νηφάλιο και αποφασιστικό τα συμφέροντα και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας. Αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο τις δύσκολες μέρες που έρχονται.
