Η κυβέρνηση βγήκε απομονωμένη και λαβωμένη από την τριήμερη συζήτηση στη Βουλή. Στην απορία, εντούτοις, πολλών γιατί δεν χάνει την εξουσία και εξακολουθεί να εμφανίζεται ως πρώτο κόμμα στις δημοσκοπήσεις (αν πρέπει να τις πιστέψουμε), η απάντηση δεν είναι απλή.
Από τον Γιάννη Ανδρουλιδάκη*
Η κυβέρνηση της ΝΔ πήρε για μια ακόμη φορά, όπως ήταν άλλωστε αναμενόμενο, ψήφο εμπιστοσύνης. Αυτό σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να καταθέσει πρόταση δυσπιστίας ήταν λαθεμένη ή ότι αποτελούσε ένα άλλο πυροτέχνημα, όπως ισχυρίζονται κάποιοι. Αντιθέτως, δόθηκε η ευκαιρία στα κόμματα της αντιπολίτευσης να φωτίσουν ακόμη περισσότερο το σκάνδαλο των υποκλοπών, να αποδείξουν τις αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις του Μεγάρου Μαξίμου, να στείλουν μήνυμα υπεράσπισης της Δημοκρατίας και των ατομικών ελευθεριών και να υψώσουν τείχος προστασίας στον κ. Ράμμο. Ο κ. Τσίπρας, από τη στιγμή που είχε στα χέρια του επίσημα από την ΑΔΑΕ τα ονόματα έξι επωνύμων, οι οποίοι παρακολουθούνταν, δεν είχε άλλη επιλογή.
Το διάστημα που προηγήθηκε, το πρωθυπουργικό γραφείο και το σύστημα που στηρίζει την κυβέρνηση χρησιμοποίησε πρωτοφανείς μεθοδεύσεις, οι οποίες δεν πέρασαν, για να μη βγουν ονόματα και να θαφτεί το σκάνδαλο. Παράλληλα, στον πρόεδρο της ΑΔΑΕ, ο οποίος με γενναιότητα υπερασπίζεται τους νόμους και το Σύνταγμα, εξαπέλυσαν με σφοδρότητα επιθέσεις, οι οποίες, επίσης, έπεσαν στο κενό. Έτσι ο κ. Μητσοτάκης βρέθηκε στη Βουλή, όπου έζησε δύσκολες ώρες, ίσως τις δυσκολότερες της θητείας του. Εκεί, όχι μόνο δεν απάντησε σε κανένα από τα κρίσιμα ερωτήματα που ετέθησαν, αλλά προσπάθησε ανεπιτυχώς να μεταφέρει τη συζήτηση αλλού. Έτσι, ακούσαμε για τον κ. Παππά, τον προστατευόμενο μάρτυρα κ. Μάξιμο Σαράφη, για τη μικρή Μαρία του Έβρου κ.λπ. Ούτε μια λέξη, όμως, γιατί παρακολουθούνταν ο κ. Ανδρουλάκης, ο κ. Χατζηδάκης, ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ, στελέχη των ενόπλων δυνάμεων, δημοσιογράφοι και άλλοι. Ούτε μια κουβέντα αν ήταν ύποπτοι για χρηματισμό ή επικίνδυνοι για την εθνική ασφάλεια της χώρας.
Θλιβερή και η εικόνα των βουλευτών της πλειοψηφίας. Ασφαλώς δεν περίμενε κανείς, και μάλιστα σε προεκλογική περίοδο, να καταψηφίσουν την κυβέρνηση. Φάνηκε ότι το κόμμα της ΝΔ δεν διαθέτει μηχανισμούς αυτοκάθαρσης, όπως συμβαίνει σε συγγενικά της κόμματα στην Ευρώπη. Δεν ήταν, ωστόσο, αναμενόμενο να υιοθετήσουν με τόση θέρμη τις πρωθυπουργικές ασυναρτησίες και τα επιχειρήματα καφενείου του κ. Μητσοτάκη και να αποθεώνουν τον πανικό και την ενοχή του, που ήταν ολοφάνερη στα λεγόμενα και στη γλώσσα του σώματός του. Στην κοινοβουλευτική ομάδα στης ΝΔ υπάρχουν πολλοί σοβαροί και αξιοπρεπείς άνθρωποι, αλλά, δυστυχώς, χρεώθηκαν και αυτοί το σκάνδαλο των υποκλοπών και στο μέλλον δεν θα μπορούν να πουν ότι δεν άκουσαν και δεν ήξεραν.
Η κυβέρνηση, λοιπόν, βγήκε απομονωμένη και λαβωμένη από την τριήμερη συζήτηση στη Βουλή. Στην απορία, εντούτοις, πολλών γιατί δεν χάνει την εξουσία και εξακολουθεί να εμφανίζεται ως πρώτο κόμμα στις δημοσκοπήσεις (αν πρέπει να τις πιστέψουμε), η απάντηση δεν είναι απλή. Είναι δύσκολο να ξεριζώσεις ένα σύστημα, το οποίο μεθοδικά έχτισε το πρωθυπουργικό επιτελείο και το οποίο διαπλέκεται με οικονομικά συμφέροντα, χρησιμοποιεί την Υπηρεσία Πληροφοριών για παράνομες δραστηριότητες, απαξιώνει τη Βουλή και ελέγχει τα ΜΜΕ και τη Δικαιοσύνη. Στο ερώτημα γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ και γενικότερα η αριστερή αντιπολίτευση δεν φαίνεται να εισπράττουν, στο βαθμό που θα αναμενόταν, την όποια φθορά της ΝΔ, οι εκτιμήσεις είναι πολλές. Η σιωπή της κοινωνίας είναι δυσερμήνευτη. Βολεύεται με τα ψίχουλα της προεκλογικής επιδοματικής πολιτικής, που ακολουθεί η κυβέρνηση, ή δεν υπάρχει η πολιτική δύναμη που θα εκφράσει όλη αυτή τη δυσαρέσκεια; Φταίει, μήπως, ότι οι συλλογικές εκφράσεις τις κοινωνίας (συνδικάτα, ομοσπονδίες, σύλλογοι κ.λπ.) είναι απαξιωμένες και, επομένως, δεν μπορούν να παίξουν καταλυτικό ρόλο στις εξελίξεις;
Όπως και να έχει, ένα είναι βέβαιο. Η λογική της ανάθεσης, η οποία στηρίζεται στη φράση «ψηφίστε μας και θα σας λύσουμε τα προβλήματα σας», δεν βοηθά στην αλλαγή της πολιτικής κατάστασης και στην επίλυση των σύνθετων ζητημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα. Ούτε η εκτίμηση ότι οι ψηφοφόροι θα εκφραστούν σιωπηλά στην κάλπη. Έχει αποδειχθεί πολλές φορές ότι οι λύσεις για το συμφέρον των πολλών δεν έρχονται χωρίς τη συμμετοχή των πολιτών, με την αρχαιοελληνική σημασία της έννοιας. Ότι ο τροχός της Ιστορίας δεν γυρνά δίχως την κινητοποίηση του λαϊκού παράγοντα, ο οποίος για την ώρα κάθεται σιωπηλός στον καναπέ του. Κάνει δηλαδή ό,τι χρειάζεται για να τρίβει από ικανοποίηση τα χέρια του ο κ. Μητσοτάκης.
* Eκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας
