Κατ’ αρχάς, γιατί πρέπει επιτέλους να αποδείξουμε ότι ανήκουμε εν τοις πράγμασι στην ευρωπαϊκή κοινότητα. Ο θεσμός της τοπικής αυτοδιοίκησης στην Ευρώπη εξελίσσεται και απαγκιστρώνεται πλήρως από την κεντρική εξουσία (βλ. δύο βουλές στη Γαλλία, Ισπανία, Γερμανία, κράτος περιφερειών στην Ιταλία) και τροφοδοτεί με πόρους που ελέγχει η ίδια, βάσει των τοπικών αναγκών και ιδιομορφιών, την τοπική οικονομία.
Αντίθετα, εδώ, η κηδεμονία του κράτους ερμηνεύεται ως αδυναμία άσκησης ουσιαστικής διοίκησης και υποβάθμιση της πολιτικής ικανότητας εκ μέρους της κεντρικής πολιτικής σκηνής.
Αλήθεια το όραμα του πρωθυπουργού της χώρας εξαντλείται στην επικράτηση, ως περιφερειάρχη, ενός προσώπου και όχι στην παρουσίαση μιας επιτυχημένης συνεργασίας της «απλόχερης» κυβέρνησης με τον όποιον δημοκρατικά εκλεγμένο περιφερειάρχη;
Η ρητή προτροπή του Πρωθυπουργού και μελών της Κυβέρνησης να παραδοθεί η Περιφέρεια και οι αλλεπάλληλες επισκέψεις κυβερνητικών παραγόντων για να πιεστούν οι Πελοποννήσιοι να ψηφίσουν τον άνθρωπο του Σαμαρά και άλλοτε για να επιπλήξουν όσους αποφασίζουν να ψηφίσουν αυτοδιοικητικά:
α) έρχεται σε αντίθεση με την διάχυση της άποψης ότι η Πελοπόννησος είναι γι’ αυτούς δεδομένη και
β) αμφισβητούν κατάφωρα την αυτοδιοικητική ικανότητα του εκλεκτού τους κ. Πτωχού και γι’ αυτό τον πατρονάρουν.
Ας δούμε πώς έχουν τα πράγματα για δεδομένες κομματικά περιοχές, στις οποίες ξεχωρίζει το περίτρανο παράδειγμα της Λακωνίας μας, δοσμένης και δεδομένης στη ΝΔ από… γενέσεως κόσμου!
Στη Λακωνία, όμως, κανένα από τα έργα που δίνουν σύγχρονη ταυτότητα στη Λακωνία δεν εξασφαλίστηκαν από κόμματα που τη θεωρούσαν άλλοτε δεδομένη και άλλοτε εκ των προτέρων χαμένη.
Απεναντίας, έγιναν και εξασφαλίστηκαν από τον Πέτρο Τατούλη και όποιος το αμφισβητήσει, πλανάται στην άγνοιά του και γι’ αυτό είναι επιτακτική ανάγκη να παρατεθούν κάποια εμβληματικά ενδεικτικά:
- Λιμάνι Γυθείου
- Νέα είσοδος Σπάρτης
- Άγιος Φωκάς – Νεάπολη
- Φωκιανός – Κυπαρίσσι
- Γέφυρα Πόρου – Γερακίου
- Αλιευτικά καταφύγια
- Γήπεδα
- Σχολικά κτίρια
- Πρόγραμμα καταπολέμησης των κουνουπιών και επιδημιολογικής επιτήρησης της Ελονοσίας και νόσου του Δυτικού Νείλου που συνέβαλε στην οριστική εξάλειψη αυτών των κινδύνων για την περιοχή του Ευρώτα και άλλων περιοχών της Λακωνίας
- ΣΔΙΤ απορριμμάτων κ.α.
Το ότι εκτελέστηκαν πράγματι αυτά τα έργα σημαίνει:
α) Υπήρχε συγκροτημένος στρατηγικός σχεδιασμός πάνω στον οποίο ο Τατούλης διεκδίκησε τα έργα αυτά,
β) Γνώριζε τις προτεραιότητες των αναγκών των πολιτών και ανταποκρινόταν ταχύτατα,
γ) Προφανώς και συνεργάσθηκε άριστα με κάθε κυβέρνηση και κάθε υπουργό και σαφώς το «ψηφίστε δικό μας περιφερειάρχη για να συνεργαστούμε άψογα μαζί του» είναι ψευδοδίλημμα και φανερώνει έλλειψη επιχειρημάτων, καθώς είναι γεγονός ότι από τη στιγμή που ο πρωθυπουργός έχει ανάγκη τους περιφερειάρχες, θα συνεργαστεί άψογα με όλους (βλ. περίπτωση Αρναουτάκη στην Περιφέρεια Κρήτης κλπ),
δ) Ο Τατούλης δεν έδεσε καμία περιφερειακή ενότητα στο άρμα καμίας άλλης (ο νοών νοείτω),
ε) Καμία κυβέρνηση και κανένα κόμμα δεν ωφέλησε τόσο πολύ τη Λακωνία, όσο η τοπική αυτοδιοίκηση.
Νομίζω ότι είναι πρόδηλο πως, από τη στιγμή που, για να εξευμενιστεί ένας πολιτικός παράγοντας του τόπου, ο Πρωθυπουργός επιχειρεί να επιβάλει τον κ. Πτωχό, εκδιώκοντας τον πριν τέσσερα χρόνια εκλεκτό του, κ. Νίκα, όχι ως πρόσωπο (προσωπικότητα), αλλά ως εκπρόσωπο του κόμματος, κατά τη γνώμη μου, χαράσσει μια κόκκινη γραμμή: «θέλω κομματικό περιφερειάρχη» ή άλλως «περιφερειάρχη που κατά τη στιγμή της εκλογής του να υψώσει την κομματική σημαία, για να γίνει όλη η Ελλάδα μπλε».
Αυτομάτως, δηλαδή, αίρει κάθε δίλημμα του ψηφοφόρου που αναζητά την ακομμάτιστη και διεκδικητική αυτοδιοίκηση, και σίγουρα τη συντριπτική πλειοψηφία, καθώς το 50% που δεν ψήφισε, αποδοκίμασε ακριβώς αυτές τις πρακτικές χειραγώγησης, τις οποίες πιστεύει ότι δεν μπορεί να τις ανατρέψει.
Στην πραγματικότητα, ΟΜΩΣ, μπορεί με την προσέλευση του στις κάλπες και την ψήφο του στις 15 Οκτωβρίου να αναδείξει την ανεξάρτητη Περιφέρεια Πελοποννήσου.
Επιπρόσθετα, οι πολίτες της Πελοποννήσου πρέπει να σκεφθούν ποιον από τους δύο θα μπορούν να ελέγχουν ουσιαστικά: τον Τατούλη (αποφασιστική ψήφος) ή τον κομματικό υποψήφιο Πτωχό, που, αν κρίνουμε από το προηγούμενο Νίκα:
α) ήταν κλεισμένος στο γραφείο του και ουδείς εκτός του σκληρού στελεχιακού του πυρήνα μπορούσε να τον προσεγγίσει,
β) οποιαδήποτε επαφή μαζί του έπρεπε να εγκριθεί από φίλτρα κομματικών και κυβερνητικών,
γ) παρά την εμπειρία του ως Δημάρχου, δεν αφουγκράσθηκε ποτέ όλη τη διαστρωμάτωση της κοινωνίας της Πελοποννήσου.
Από την άλλη ο Τατούλης γνωρίζει, κατά κοινή ομολογία, όσο κανείς άλλος πολιτικός, την Πελοπόννησο, τους ανθρώπους της και τις ιδιαιτερότητες κάθε περιοχής, ώστε μπορεί πραγματικά να προάγει τα κάθε είδους (θεμιτά) συμφέροντα ενός εκάστου των πολιτών, την ίδια στιγμή που ο Πτωχός όχι μόνον δεν μπορεί, αλλά θα είναι απασχολημένος με την προαγωγή των συμφερόντων που εκπροσωπούνται στην κεντρική πολιτική σκηνή και είναι απρόσωπα.
Ο κανόνας είναι σαφής: Για να έχουν οι αιρετοί αυτοδιοικητικό όραμα, πρέπει να έχουν οικοδομήσει γνώση από την καθημερινή τριβή.
Ας θυμηθούμε μόνο οι αναγνώστες του Κάφκα ότι ο «Πύργος» του δεν οικοδομεί γνώση. Προσποιείται στείρα γνώση, προκειμένου να διοχετεύσει δυνάμεις προς εξυπηρέτηση συμφερόντων ξένων και απομακρυσμένων από την περιοχή στην οποία βρίσκεται.
Αν στην «Δίκη» ο Κάφκα περιέγραφε τον αγώνα του Γιόζεφ Κ. να γλιτώσει από μια απρόσωπη και παντοδύναμη εξουσία που επιδιώκει την εξόντωσή του, στον «Πύργο» αποτύπωσε την αντίστροφη διαδρομή: τον ανεπιτυχή αγώνα του Κ. να πλησιάσει μια εξουσία επίσης απρόσωπη και απόρθητη.
Συνεπώς, στο ψευδοεπιχείρημα: «Δεν με αφορά η εκλογή Περιφερειάρχη και δεν θα πάω να ψηφίσω», η Αντίκρουση είναι διμερής:
- Αφορά τον ψηφοφόρο πιο πολύ η επιλογή Περιφερειάρχη από την επιλογή Δημάρχου, διότι από τον περιφερειάρχη και την εύρυθμη λειτουργία της Περιφέρειας εξαρτάται άμεσα η χρηματοδότηση έργων, μελετών και ασφαλώς η χρηματοδότηση ιδιωτικών επενδύσεων και δράσεων κοινωνικής πολιτικής.
- Το αληθές ερώτημα δεν είναι αν μας αφορά, αλλά πώς τοποθετούμαστε εμείς οι ίδιοι στο ερώτημα τον Τατούλη ή τον άνθρωπο των απρόσωπων συμφερόντων και η απάντηση νομίζω ότι είναι προφανής…
Την Κυριακή 15 Οκτωβρίου ας εξασφαλίσουμε με την ψήφο μας την ηχηρή ανεξάρτητη φωνή για την Πελοπόννησο και τη Λακωνία μας.
Μαργαρίτα Σπυριδάκου
Υποψήφια Περιφερειακή
Σύμβουλος Πελοποννήσου
με τον Πέτρο Τατούλη
