Στη μια σελίδα «ξεπλένουν» τους ναζιστές του τάγματος Αζόφ, που «πολεμούν για την πατρίδα» και γι’ αυτό αξίζουν τη συμπάθεια όλων μας. Και στην επόμενη σελίδα, καλούν σε «δημοκρατικά μέτωπα» για να μη σηκώσει κεφάλι η ακροδεξιά, όπως στη Γαλλία με την Λεπέν. Αυτή είναι η εικόνα στην πλειοψηφία του αστικού Τύπου αυτές τις μέρες. Καμιά εντύπωση δεν προκαλεί. «Παιδί» του συστήματος είναι η ακροδεξιά σε όλες τις εκδοχές της. Γι’ αυτό την αξιοποιούν όπως τους βολεύει: Άλλοτε ως «σκιάχτρο», για να είναι ο λαός φοβισμένος στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας. Κι άλλοτε ως «εμπροσθοφυλακή» στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, παρουσιάζοντας τους νεοναζί ως «φλογερούς πατριώτες» απέναντι στα αντίπαλα στρατόπεδα. Πάντα όμως ενάντια στον «εχθρό λαό».
Με αφορμή το αποτέλεσμα του α’ γύρου των γαλλικών εκλογών, δίνουν και παίρνουν οι «αναλύσεις» αστικών κομμάτων και επιτελείων και στην Ελλάδα. Κοινή συνισταμένη τους είναι η εμφάνιση της αναμέτρησης Μακρόν – Λεπέν στον β’ γύρο ως μιας μάχης ανάμεσα στη «δημοκρατία», στις «ευρωπαϊκές αρχές και αξίες» από τη μία, και στην ακροδεξιά και τον «λαϊκισμό» από την άλλη.
Με έναν σμπάρο θέλουν να πετύχουν πολλά τρυγόνια: Το ξέπλυμα της αντιλαϊκής πολιτικής όλων των κυβερνήσεων και της ΕΕ, που φουσκώνει τα πανιά της αποκρουστικής ακροδεξιάς στη Γαλλία και αλλού. Την αναβίωση κάλπικων διλημμάτων, της χρεοκοπημένης λογικής του «μικρότερου κακού». Το λανσάρισμα αντίστοιχων «αναγνώσεων» με εφαρμογή εντός Ελλάδας, με στόχο την ενσωμάτωση της λαϊκής δυσαρέσκειας, τον εγκλωβισμό της σε επιλογές μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης.
Κι όμως, οι γαλλικές εκλογές επιβεβαιώνουν για άλλη μια φορά ακριβώς τα αντίθετα από τις «αναγνώσεις» των αστικών επιτελείων.
Η ίδια η πραγματικότητα επιβεβαιώνει ότι οι διάφορες… «δημοκρατικές πανστρατιές» όχι μόνο δεν αντιμετωπίζουν την άνοδο της ακροδεξιάς, αλλά υπηρέτησαν την παραπέρα ενσωμάτωση του λαού, «ξέπλυναν» την αντιλαϊκή πολιτική όλων των κυβερνήσεων, διαμόρφωσαν έδαφος για να προχωρήσει η αντιδραστικοποίηση ολόκληρου του αστικού πολιτικού συστήματος.
Χαρακτηριστικά είναι τα πεπραγμένα της διακυβέρνησης Μακρόν, του προβαλλόμενου ως «προοδευτικού πόλου». Μέσα σε πέντε χρόνια, σε συνθήκες μεγάλης όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, έδωσε τα ρέστα του για τα συμφέροντα των γαλλικών μονοπωλίων, με τον λαό της χώρας να πληρώνει με κάθε τρόπο.
Ενδεικτικά, σε συνέχεια όλων των προηγούμενων αντιλαϊκών κυβερνήσεων, προώθησε μια σειρά από αντεργατικά προεδρικά διατάγματα και νόμους (για διευκόλυνση των απολύσεων, διάλυση των Συλλογικών Συμβάσεων, παραπέρα υπονόμευση της συνδικαλιστικής δράσης και οργάνωσης).
Φρόντισε ταυτόχρονα να ενισχύσει και το οπλοστάσιο της καταστολής, μεταξύ άλλων με τον νόμο για την λεγόμενη «καθολική ασφάλεια». Και βέβαια, με κριτήριο τα συμφέροντα του γαλλικού κεφαλαίου, η κυβέρνηση Μακρόν πρωτοστατεί στα σχέδια παραπέρα στρατιωτικοποίησης της ΕΕ, ενισχύει τη γαλλική ιμπεριαλιστική επέμβαση στο Σαχέλ και τη βαθύτερη εμπλοκή της χώρας σε άλλους επικίνδυνους σχεδιασμούς.
Όλα αυτά καλούνται να τα στηρίξουν οι εργαζόμενοι και ο λαός της Γαλλίας στο όνομα του «κινδύνου για τις ευρωπαϊκές αρχές και αξίες»…
Τόσο στη Γαλλία όμως, όσο και στην Ελλάδα και παντού, οι λαοί δεν έχουν κανένα συμφέρον να διαλέγουν ανάμεσα στο «μικρότερο κακό», ανάμεσα σε δυνάμεις που διαγκωνίζονται για το πώς θα υπηρετήσουν καλύτερα τα συμφέροντα των μονοπωλίων.
Από τις ίδιες τις εξελίξεις, επιβεβαιώνεται η ανάγκη γα ένα ισχυρό εργατικό λαϊκό κίνημα, με αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό, που θα παλεύει για σύγχρονα δικαιώματα. Που δεν θα γίνεται βορά στους κάθε λογής «σωτήρες», σοσιαλδημοκράτες, φιλελεύθερους και ακροδεξιούς, δεν θα εγκλωβίζεται στα κάλπικα διλήμματα που αναπαράγουν τα αδιέξοδα για τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία.
Πέτρος Τσίτουρας,
μέλος της ΤΕ Μεσσηνίας του ΚΚΕ
