Γράφει ο Γιώργος Δημητρούλιας
Εκδότης «το Αντίδοτο»,
τέως δημοτικός σύμβουλος Καλαμάτας.
«Ο σημερινός φίλος, αύριο μπορεί να γίνει εχθρός και ο σημερινός εχθρός αύριο μπορεί να γίνει φίλος, ανάλογα με τις Εθνικές του προσδοκίες και τα συμφέροντά του».
Απόσπασμα από το βιβλίο του Δημήτρη Σούτζου «Έλληνες ενωμένοι και διχασμένοι».
Μετά τα τελευταία γεγονότα στο Ισραήλ έγιναν αρκετές εκδηλώσεις συμπαράστασης για τους Παλαιστίνιους σε όλο τον κόσμο αλλά και στην Ελλάδα. Κοιτώντας τις ντόπιες εκδηλώσεις σκέφτηκα ότι η αρτηριοσκλήρωση που είχε η εθνικοφροσύνη πριν το ’80 είναι ίδια με αυτή της αριστεροφροσύνης που είχαμε μετέπειτα.
Ελλαδισμός και Βυζαντινισμοί.
Μελετώντας την ιστορία σε βάθος, κάθε ημέρα που περνάει βλέπω ότι ενώ εμείς βράζουμε στο ζουμί του Ελλαδισμού, οι γείτονες Τούρκοι έχουν υιοθετήσει αρκετά στοιχεία της Ελληνικής Μεσαιωνικής Αυτοκρατορίας που ονομάστηκε μετέπειτα Βυζάντιο. Ισχυρός παγκόσμια ηγεμόνας, βλέπε Ερντογάν, βυζαντινισμοί όπως η προσπάθεια των στρατιωτικών να κάνουν πραξικόπημα, δυνατές ένοπλες δυνάμεις που προσπαθούν να στηριχθούν σε μια εγχώρια παραγωγή όπλων, ανεξάρτητη εθνική πολιτική (προμήθεια S400 από την Ρωσία), αναγνωρισμένη περιφερειακή δύναμη (επιβολή σε γειτονικές χώρες) και άλλα. Αυτά τα χαρακτηριστικά που εδράζονται; Στην καταγωγή των τούρκων αφού αρχίζουμε και βλέπουμε ότι σε μεγάλο ποσοστό έλκουν την καταγωγή τους από Έλληνες; Η κατοχή της Πόλης από την Τουρκία;, στην οποία βρίσκεται το Οικουμενικό Πατριαρχείο που σηκώνει ακόμα και στην Μόσχα το ανάστημά του, βλέπε Ουκρανικό, ή αλλού; Πραγματικά δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι έχουν ένα χαρακτηριστικό που τους απομακρύνει από την Δύση το Ισλάμ.
Η Ευρώπη αφυπνίζεται.
Παλιότερα στην Ευρώπη όποιος δήλωνε «ισλαμοφοβικός» αυτόματα κατατασσόταν στο στρατόπεδο της ακροδεξιάς. Τα ρεύματα που διαπερνούσαν την κοινωνία και ελεγχόταν πολιτισμικά από την Αριστερά, συναντήθηκαν με τους ιδεολογικούς διαμορφωτές της Παγκοσμιοποίησης, όπως ο Σόρος, που ονειρεύονταν μια Ευρώπη πολυπολιτισμική, χωρίς εθνικές ταυτότητες, αποκοίμισαν την Ευρώπη μπροστά στον υπαρκτό κίνδυνο του εξτρεμιστικού ισλάμ.
Μια σειρά εξελίξεων δείχνει ότι η Ευρώπη αρχίζει να αφυπνίζεται. Στην Γαλλία η Μαρίν Λεπέν έχει αποδοχή από το 42% των Γάλλων και είναι ένα βήμα πριν την προεδρία, στην Ισπανία που η διεθνιστική Αριστερά κυριαρχούσε μέσω των Ποδέμος γνώρισε μία άνευ προηγουμένου ήττα στις πρόσφατες εκλογές και ο αρχηγός της Πάμπλο Ιγγλέσιας παραιτήθηκε. Και το κερασάκι στην τούρτα έρχεται από την Γερμανική Αριστερά στην οποία οι νέοι Πράσινοι της Αναλένα Μπέρμποκ δεν έχουν σχέση με τους Πράσινους του Κον Μπεντίτ και του Φίσερ, που πρωτοστατούσαν στους βομβαρδισμούς των Σέρβων αλλά και στον φιλοτουρκισμό. Οι νέοι Πράσινοι ζητούν καθολικό εμπάργκο και να επιβληθούν σκληρά πολιτικά και οικονομικά μέτρα στην νεοθωμανική Τουρκία.
Ο Ερντογάν ονειρεύεται ότι είναι ο νέος… Σαλαντίν!
Η πολιτική θεολογία του ισλάμ αμφισβητεί στους Εβραίους το δικαίωμα να διεκδικούν την Ιερουσαλήμ, διότι απελάθηκαν δυο φορές από αυτήν και ο Ναός τους καταστράφηκε. Η νηφαλιότερη άποψη της ισλαμικής θεολογίας για την αντιμετώπιση του ισραηλινού γεγονότος θεωρεί το Κράτος του Ισραήλ ένα «παροδικό φαινόμενο», παρόμοιο με το Κράτος που ίδρυσαν οι Σταυροφόροι.
Η Χαμάς ιδρύθηκε πριν από 34 χρόνια το 1987, ως τοπικό παρακλάδι των Αδελφών Μουσουλμάνων και εναλλακτική ισλαμιστική επιλογή στην Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης του Γιασέρ Αραφάτ, ενώ δηλωμένος στόχος της είναι η διάλυση του κράτους του Ισραήλ και η δημιουργία στην θέση του ενός ισλαμικού κράτους. Η Χαμάς στηρίζεται ενεργά από τον Ερντογάν, που σαν άλλος Σαλαντίν ονειρεύεται την απελευθέρωση της Ιερουσαλήμ και πρόσφατα τούρκοι ισλαμιστές ανεμίζοντας σημαίες της Παλαιστίνης αλλά και των Αδελφών Μουσουλμάνων, ζητούσαν να σταλεί τούρκικος στρατός στην Γάζα. Μέσω των ισλαμιστικών οργανώσεων η Τουρκία έχει διεισδύσει στην Παλαιστίνη και στην Γάζα, οικονομικά (με καταριανά κεφάλαια), πολιτιστικά και πολιτικά, έχει μεταβάλλει σε δορυφόρο της το πολιτικό προσωπικό της Φατάχ και κυρίως της Χαμάς: ο πρόεδρος των Παλαιστινίων Αμπάς θα εκφράσει την ικανοποίησή του για την μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, ενώ τα τελευταία χρόνια στη Γάζα γιορτάζεται ανοιχτά κάθε 29 Μαΐου η κατάληψη της Κωνσταντινούπολης το 1453.
Ο Ορθόδοξος Εβραϊσμός και ο Σιωνισμός που δημιούργησε το Ισραήλ.
Λίγοι ξέρουν ότι υπάρχει από δεκαετίες μία έντονη αντίθεση μεταξύ του παγκόσμιου ορθόδοξου Εβραϊσμού και του Σιωνισμού, δηλαδή του εβραϊκού εθνικισμού, που δημιούργησε το κράτος του Ισραήλ. Ο Ραβίνος της Νέας Υόρκης Μπέκ σε μια συνέντευξή του λέει: «Ο ορισμός του Εβραϊσμού είναι απλός. Οι Εβραίοι δέχθηκαν την Τορά του Θεού στο όρος Σινά. Μετέδωσαν την Τορά από την μία γενεά στην άλλη. Η προγονική αυτή γραμμή είναι ο μόνος ορισμός του Εβραϊσμού. Δεν υπάρχει άλλος.», δηλαδή ο Εβραίος στην ουσία είναι αυτός που διατηρεί, σέβεται και καλλιεργεί τον δεδομένο από τον Θεό Νόμο, δηλαδή την Τορά. Και «Ο Σιωνισμός είναι ένα νέο σχετικώς κίνημα, που θεμελιώνεται πάνω σε μια αιρετική άρνηση του Εβραϊσμού. Δυστυχώς, κατόρθωσε να γυρίσει τα μυαλά πολλών μελών της Εβραϊκής κοινότητος, τα οποία ακολουθούν πλέον τον δρόμο που υποδεικνύει».
Όλα τα χαρακτηριστικά της σημερινής Παγκοσμιοποίησης, δηλαδή του υλικού ωφελιμισμού, της αποθέωσης της κοινοβουλευτικής ασυδοσίας και του μαζανθρώπου, της θεοποίησης της οικονομίας και του κέρδους, του κοσμοπολιτισμού και του ισοπεδωτικού διεθνισμού, έχουν εβραϊκή ρίζα. Αυτά δεν τα λέει κάποιος ακροδεξιός, αλλά ο διάσημος κοινωνιολόγος Max Weber, όταν στο θαυμάσιο βιβλίο του «Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού» γράφει: «Αυτό το μεγάλο ιστορικό προτσές στην εξέλιξη των θρησκειών, η εξαφάνιση του μαγικού στοιχείου από τον κόσμο, που είχε αρχίσει με τους αρχαίους Εβραίους προφήτες και μαζί με την ελληνιστική επιστημονική σκέψη, απέρριπτε όλα τα μαγικά μέσα για την σωτηρία σαν δεισιδαιμονία και αμαρτία, έφτασε εδώ στη λογική κατάληξή του» και «την ορθολογοποίηση του κόσμου, τον παραμερισμό της μαγείας σαν μέσου για την σωτηρία οι καθολικοί δεν τα προήγαγαν ούτε κατά διάνοια στην έκταση που έκαναν οι πουριτανοί και πριν από αυτούς οι Εβραίοι». Η εβραϊκή ηθική πέρασε στους Άγγλους Πουριτανούς που την εξέλιξαν, στην κατά Max Weber «Αγγλική εβραϊκότητα», και μετέπειτα στην καπιταλιστική ηθική.
Κοιτώντας ρεαλιστικά την Γεωπολιτική σκακιέρα.
Οι Εβραίοι πάντα υπήρξαν ένας νομαδικός και εμπορικός λαός, αντίθετα με τον μύθο που τους παρουσιάζει σαν ευσεβείς βοσκούς ή χωρικούς, ποτέ δεν ήταν κυρίαρχοι και αυτεξούσιοι και από τότε που αναφέρονται στην ιστορία έζησαν πάντοτε υπό την κυριαρχία ξένων. Παρόλα αυτά, μετά τον 2ο ΠΠ εκμεταλλεύτηκαν την πολιτική της αποικιοκρατικής Βρετανίας στην περιοχή και αδυνατώντας αυτή να ελέγξει τις Εβραϊκές εθνικιστικές ομάδες (η μία από αυτές είναι το Λικούντ του Νετανιάχου που κυβερνά σήμερα) δημιούργησε το κράτος του Ισραήλ.
Σήμερα οι σχέσεις Ισραήλ – Τουρκίας βρίσκονται σε ένταση και ο Ερντογάν αποκάλεσε το Ισραήλ «κράτος – τρομοκράτη» και ότι η επίθεση εναντίον των Παλαιστινίων είναι «επίθεση εναντίον μας», ενώ το Ισραήλ διατυπώνει έντονη ανησυχία για τις σχέσεις του Ερντογάν με την Χαμάς.
Αφετέρου, η Ελλάδα φιλοδοξεί να μετατραπεί σε κόμβο μεταφοράς φυσικού αερίου που θα εξάγεται από την Αίγυπτο και το Ισραήλ προς την Ευρώπη, μέσα από διάφορους διαύλους.
Το πνεύμα της υποτέλειας.
Έτσι σήμερα που τα ισλαμικά μαντρόσκυλα αρχίζουν και σπάνε τις Νατοϊκές και αμερικάνικες αλυσίδες και είναι έτοιμα να μας κατασπαράξουν, αφού δεν πρόκειται να μας σώσει κανένας όπως γινόταν στο παρελθόν (θυμηθείτε το «Ευχαριστούμε τους Αμερικάνους» που είπε ο Σημίτης στην Βουλή μετά την κρίση των Ιμίων), καθίσταται γεωπολιτική αναγκαιότητα η συμμαχία με το Ισραήλ και την Αίγυπτο του δικτάτορα Αλ Σίσι.
Σε αυτά τα πλαίσια οι ισραηλινοί ζήτησαν το πολεμικό αεροδρόμιο της Καλαμάτας 120ΠΕΑ να γίνει κέντρο εκπαιδεύσεως πιλότων και οι μαθητευόμενοι κονδυλοφόροι της ντόπιας αριστεροφροσύνης προέβαλαν αντιρρήσεις γιατί εμποδίζει το «όνειρό» τους της τουριστοδίαιτας (όπως το όνειρο των Ελλήνων την εποχή του Παπανδρεϊσμού της κρατικοδίαιτας), συμπορευόμενοι με τους συντρόφους τους του ΣΥΡΙΖΑ που διαδήλωσαν έξω από την πρεσβεία του Ισραήλ για το δικαίωμα της Χαμάς να ρίχνει ρουκέτες στο Τελ-Αβίβ.
Σήμερα η Δύση βρίσκεται σε ανάλογη θέση με αυτήν του Ισραήλ όταν βλέπουν την επιθετική πολιτική πίσω από τον ιμάμη που με το σπαθί στο χέρι λειτούργησε πρόσφατα μέσα στην Αγία Σοφία. Έχει να κάνει με τις πολιτισμικές αξίες του δυτικού πολιτισμού και τις δυνατότητες τους να επιβιώσουν στο περιβάλλον του μετα-αποικιακού κόσμου μας.
