Του ΓΙΑΝΝΗ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗ *
Η κυβέρνηση της Ν.Δ. εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο τρόπο την πανδημία, το μούδιασμα του κόσμου, τον φόβο, την αδράνεια, την απουσία αντιδράσεων και ψήφισε μια σειρά από νόμους, οι οποίοι περιόρισαν τις συνδικαλιστικές ελευθερίες των πολιτών και τα δημοκρατικά τους δικαιώματα.
Οι βουλευτές του κ. Μητσοτάκη πήραν αποφάσεις οι οποίες πέρασαν θηλιά στην ίδια τη Δημοκρατία. Οι επιπτώσεις όλων αυτών δεν ήταν πολύ ορατές στον καιρό της καραντίνας. Τώρα, όμως, που άνοιξε η κοινωνία, γίνεται ολοφάνερο το ιστορικό πισωγύρισμα, καθώς σε λίγα χρόνια χάθηκαν κατακτήσεις αιώνων.
Τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί ο νόμος Χατζηδάκη, ο οποίος βάζει τέτοιες προϋποθέσεις για την πραγματοποίηση απεργίας, που σχεδόν την απαγορεύει. Αν εξετάσουμε την περίπτωση της απεργίας – αποχής των εκπαιδευτικών κατά της αυτοαξιολόγησης, θα δούμε δύο πράγματα. Το ένα είναι ότι η υποτιθέμενη ανεξάρτητη δικαιοσύνη για μια ακόμη φορά στηρίζει τις επιλογές της κυβέρνησης, την ίδια στιγμή που αποφυλακίζει με μεγάλη ευκολία στέλεχος της Χ.Α., και χαρακτηρίζει σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα πρωτόδικα και στο εφετείο την απεργία-αποχή παράνομη. Το δεύτερο ότι ψαλιδίστηκε ουσιαστικά το δικαίωμα στην απεργία, αφού σύμφωνα με τον νέο εργατικό νόμο, αν οι ομοσπονδίες των εκπαιδευτικών αποφάσιζαν να προκηρύξουν ξανά την απεργία – αποχή ακολουθώντας το γράμμα των διατάξεων, τότε χρειαζόταν να παραμείνει ως προσωπικό ασφαλείας σε κάθε σχολείο το 1/3 των εκπαιδευτικών. Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι τα 2/3 θα απείχαν από τις διαδικασίες αξιολόγησης, ενώ το 1/3 θα την υλοποιούσε, αφού δεν το κάλυπτε ο νόμος. Τόσο δημοκρατικά!!!
Στη χώρα, λοιπόν, που γέννησε την ελευθερία του λόγου η Δημοκρατία και ένα από τα κύρια συστατικά της στοιχεία, η πολυφωνία, πολλές φορές δεν είναι δεδομένες. Αν δει κανείς τον τρόπο λειτουργίας των Μ.Μ.Ε., θα καταλάβει πολλά. Η μεγάλη πλειοψηφία των εφημερίδων και των τηλεοπτικών σταθμών πρόσκεινται στην κυβέρνηση. Ποτέ κανένας πρωθυπουργός στη μεταπολιτευτική πορεία της χώρας δεν είχε τέτοια στήριξη. Η προπαγάνδα (και δεν αναφέρομαι μόνο στα κρατικά κανάλια) είναι τέτοια, που προσπαθεί να πείσει την κοινή γνώμη ότι αυτή η κυβέρνηση δεν κάνει λάθη, έχει μόνο θετικά και, αν κάτι πάει λίγο στραβά, παρεμβαίνει ο πρωθυπουργός – Μεσσίας και διορθώνει τις αστοχίες. Μια ομάδα ολίγιστων επιχειρηματιών ελέγχουν και κατευθύνουν την κοινή γνώμη. Ούτε στην εποχή του Μπερλουσκόνι στην Ιταλία δε συνέβαιναν αυτά. Στην Ελλάδα η διαπλοκή μεταξύ των ιδιοκτητών των Μ.Μ.Ε. και των κυβερνητικών στελεχών είναι διαχρονική. Το απόστημα δεν έχει σπάσει τόσα χρόνια. Είναι πολύ μεγάλα τα συμφέροντα, πολλά τα κέρδη, σκοτεινές οι διαδρομές του χρήματος και βαθιά ριζωμένα τα πλοκάμια της διαφθοράς, που όλα κουκουλώνονται. Φοβάμαι ότι το ίδιο θα συμβεί, αν δημιουργηθεί εξεταστική επιτροπή για τη διερεύνηση της λίστας Πέτσα.
Πρόκληση, επιπλέον, για τη Δημοκρατία αποτελεί το γεγονός ότι στην κυβερνητική παράταξη βρήκαν καταφύγιο και φώλιασαν ακραία στοιχεία. Αυτοί δεν αποτελούν σταγονίδια για να θυμηθούμε τον μακαρίτη τον Αβέρωφ, αλλά συμπαγή ομάδα με αρκετά μέλη. Κάποιοι μάλιστα ντύθηκαν με το κοστούμι του υπουργού, αν και στο παρελθόν ανοιχτά και απροκάλυπτα πολεμούσαν τη Δημοκρατία. Είδαμε με ποιο τρόπο ενοχλήθηκαν στη διαγραφή του κ. Μπογδάνου από την κοινοβουλευτική ομάδα της Ν.Δ. Παρακολουθήσαμε την προσπάθειά τους από την επόμενη κιόλας ημέρα να κρατήσουν ανοιχτό τον δρόμο για την επιστροφή του. Τους ακούμε κατά καιρούς να υμνούν και να στηρίζουν εκδηλώσεις για ιστορικά γεγονότα του εμφυλίου και για μετεμφυλιακές πρακτικές που πλήγωσαν, δίχασαν και ταλαιπώρησαν για πολλά χρόνια ετούτο τον τόπο. Κανείς, βεβαίως, δε νιώθει την ανάγκη στη Ν.Δ. να αποδώσει ευθύνες σε αυτούς που τους δέχτηκαν και τους προώθησαν σε βουλευτικά αξιώματα και κυβερνητικούς θώκους.
Γίνεται φανερό ότι συχνά η κυβέρνηση σπάει τα όρια του δημοκρατικού παιχνιδιού, προχωράει σε αντιδημοκρατικές πρακτικές και φλερτάρει με τη λογική ότι η λιγότερη Δημοκρατία είναι η καλύτερη Δημοκρατία. Χρέος των πολιτών και των συλλογικών τους εκφράσεων είναι να την υπερασπιστούν και να αγωνιστούν για το πλάτεμα και το βάθεμά της. Για να μη ζήσουμε προμεταπολιτευτικές καταστάσεις που θεωρήσαμε ότι ανήκουν οριστικά στο παρελθόν.
* Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας
