Της Αντωνίας Μπούζα
Ιστορικά καταγράφεται πως επί αιώνες το τοπικό στοιχείο, εν προκειμένω η αυτοδιοίκηση, συγκροτούσε το βασικό κύτταρο της οργάνωσης των ανθρώπινων κοινωνιών.
Η νομή της εξουσίας ανέκαθεν υπήρξε στοιχείο που οδηγούσε σε αντιθέσεις, ανταγωνισμούς και προβλήματα τους εκπροσώπους των τοπικών κοινωνιών, με τους εκπροσώπους του πολιτικού συστήματος.
Υπήρξαν περίοδοι στην Ελλάδα όπως π.χ. στις αρχές του 20ου αιώνα, όπου η αντιπαλότητα του κεντρικού πολιτικού συστήματος με την αυτοδιοίκηση υπήρξε το εφαλτήριο για σημαντικές μεταρρυθμίσεις, όπως η μεταρρύθμιση του Ελ. Βενιζέλου το 1912. Η μεταρρύθμιση αυτή οδήγησε στην κατάργηση Δήμων και στη σύσταση χιλιάδων κοινοτήτων στη Χώρα, προκειμένου να αποκοπούν οι βουλευτές από τα τοπικά κέντρα εξουσίας, διότι είχαν δημιουργηθεί πολιτικές συσσωματώσεις, με στόχο να βρίσκονται σε συνεχείς συναλλαγές με τους αυτοδιοικητικούς της εποχής εκείνης, ώστε να διασφαλίζουν την επιρροή τους στις τοπικές κοινωνίες.
Από τότε μέχρι σήμερα στο επίπεδο των συναλλαγών, δυστυχώς λίγα άλλαξαν, καίτοι το Σύνταγμά μας, αναφέρεται ρητά στη θεσμοθέτηση του αυτοδιοίκητου των Ο.Τ.Α. Πρώτου και Δεύτερου βαθμού.
Όσα όμως συμβαίνουν στην Ελλάδα του 2024, όπου εσκεμμένα περιπλέκονται οι αρμοδιότητες Κεντρικού Κράτους, Περιφερειών και Δήμων, δημιουργείται η αίσθηση πως το Σύνταγμα αγνοείται και πως το πολιτικό σύστημα της Χώρας, ηθελημένα υποβαθμίζει την Περιφερειακή Δημοκρατία ,με στόχο μόνο την πολιτική του επιβίωση.
Όλα αυτά φυσικά παίρνουν σάρκα και οστά, με την ανοχή, την αποδοχή και συνέργεια των εκλεγμένων αυτοδιοικητικών.
Μέσω του φαινομένου της απόλυτης κομματικοποίησης της αυτοδιοίκησης και της άμεσης εμπλοκής τοπικών βουλευτών στην εκλογή αρεστών στο πολιτικό σύστημα που υπηρετούν, επιτυγχάνεται διττός στόχος.
Πρώτον η υποβοήθηση της προσωπικής τους πολιτικής πορείας και δεύτερον η στήριξη του κόμματος που επιβάλλει μέσω μηχανισμών, την επιβολή συγκεκριμένων προσώπων στις προσωποπαγείς θέσεις Περιφερειαρχών και Δημάρχων.
Δεν είναι εύπεπτα όσα διαδραματίζονται τα τελευταία χρόνια, με αρκετούς Περιφερειάρχες και Δημάρχους σε όλη τη Χώρα, σχεδόν «μαριονέτες» πολιτικών προσώπων, που δεν διστάζουν να αγνοήσουν μέχρι και τις Συνταγματικές επιταγές «περί αυτοδιοίκητου», προκειμένου να υπηρετήσουν το κόμμα ή κάποιο πολιτικό πρόσωπο.
Ξεχνούν δυστυχώς κάποιοι να διεκδικούν για τον τόπο, σιωπούν για όσα σημαντικά και αναγκαία καρκινοβατούν και αλλοιώνουν μέχρι και πραγματικά γεγονότα για να φανεί αποτελεσματικό το σύστημα που τους στηρίζει.
Οι περίοδοι δε, των διαφόρων εκλογικών αναμετρήσεων ξεπερνούν σε προκλήσεις κάθε όριο φυσιολογικής πολιτικής «συναλλαγής».
Φτάσαμε κάποιοι αυτοδιοικητικοί, ελαφρά τη καρδία να γίνονται το μακρύ χέρι της εκάστοτε Κυβέρνησης, μέχρι και πολιτικοί dealers υποψηφίων, όπου προκειμένου να ανταποδώσουν την ευεργεσία, πιστώνουν κάθε έργο, ενέργεια , δράση και πρωτοβουλία στους πολιτικούς τους φίλους και στα κόμματα που τους «τοποθέτησαν» επί της ουσίας στις θέσεις ευθύνης.
Π.χ. η πρόσφατη διαρροή στην Πελοπόννησο, περί αποτελεσματικότητας του Υπουργείου Πολιτισμού για την έγκριση της Αρχιτεκτονικής μελέτης της υπό κατασκευήν με ΣΔΙΤ, μαρίνας Ναυπλίου ή η δημιουργία θετικού κλίματος προς το Υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης για κάποιες Προγραμματικές Συμβάσεις ή για αποτελεσματικότητα του αρμόδιου Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας για το Χωροταξικό για τις ΑΠΕ κλπ, εντάσσεται στη λογική αυτή, όπως βέβαια και το αντίστροφο, δηλαδή οι παραινέσεις προς τους πολίτες και οι υπερβολές κορυφαίων Υπουργών, ακόμη και του ιδίου του Πρωθυπουργού της Χώρας, για την υποστήριξη μετ’ επιτάσεως που ξενίζει, υπέρ συγκεκριμένων προσώπων.
Βέβαια οι εντασσόμενοι αυτοδιοικητικοί στο σύστημα αυτό, π.χ. δεν διεκδικούν για τα δίκτυα του Φιλιατρινού φράγματος, δεν διεκδικούν για τον δρόμο Τσακώνα – Καλό Νερό, δεν διεκδικούν για το Αεροδρόμιο Καλαμάτας, δεν διεκδικούν για την υγεία, την αγροτική οικονομία, τον τουρισμό κ.α. πολλά.
Όλα τα ανωτέρω δείχνουν, πως το «ένα χέρι νίβει τ’ άλλο και τα δυο το πρόσωπο».
Με όσα γίνονται, οι πολίτες φυσικό είναι να παραπλανόνται, ο τόπος να χάνει ευκαιρίες πραγματικής ανάπτυξης και διεξόδου από τα μεγάλα αδιέξοδα στα οποία έχει οδηγήσει η απόλυτη κομματικοποίηση, ενώ συγχρόνως ηττάται και η πραγματική φιλοπατρία, η αξιοσύνη, το μεράκι και η ανιδιοτελής αγάπη για τον τόπο, όσων δεν αποδέχονται το σύστημα αυτό.
Εκείνο που μας μένει πλέον με όσα γίνονται δίπλα μας, είναι να βροντοφωνάξουμε δυνατά, το ως εδώ και μη παρέκει!
