Επιτυχία σημείωσε η συναυλία – αφιέρωμα στο πολιτικό τραγούδι, που διοργάνωσε το βράδυ της Παρασκευής, 8 Δεκεμβρίου, στην Καλαμάτα, η Τομεακή Επιτροπή Μεσσηνίας του ΚΚΕ, της ΚΝΕ και του Πολυχώρου Δημιουργίας «Μικρόβιο Γιώργος Βουβαλέας».
Στο Αμφιθέατρο του Εργατικού Κέντρου «Θόδωρος Αγγελόπουλος», όπου δόθηκε η συναυλία, επικράτησε το αδιαχώρητο. Η Ρίτα Αντωνοπούλου και ο Μανόλης Ανδρουλιδάκης ενθουσίασαν με τις ερμηνείες τους το κοινό που συμμετείχε στη ζωντανή παράσταση τραγουδώντας και χειροκροτώντας ρυθμικά. Ακούστηκαν τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, του Θάνου Μικρούτσικου, του Σταύρου Ξαρχάκου, του Γιάννη Μαρκόπουλου σε στίχους μεγάλων ποιητών και στιχουργών όπως ο Γιάννης Ρίτσος, ο Μάνος Ελευθερίου, ο Ναζίμ Χικμέτ, ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, ο Οδυσσέας Ελύτης κ.α.
Τη συναυλία άνοιξαν το μουσικό σχήμα «Ήχος του Νότου» με εξαιρετικά τραγούδια και στο τέλος της συναυλίας τραγούδησαν μαζί με τη Ρίτα Αντωνοπούλου και τον Μανόλη Ανδρουλιδάκη, ευχαριστώντας την ΚΝΕ για τη φιλοξενία και το κοινό για τη παρουσία του.
Την εκδήλωση άνοιξε εκ μέρους της ΤΕ Μεσσηνίας του ΚΚΕ, της ΚΝΕ και του Πολυχώρου Δημιουργίας «Μικρόβιο Γιώργος Βουβαλέας», ο Δημήτρης Οικονομάκος κάνοντας αναφορά στην ιστορία του πολιτικού τραγουδιού, τις κοινωνικές αιτίες που το γέννησαν και τους δημιουργούς που κατά καιρούς το υπηρέτησαν. Επίσης σημείωσε πως η συναυλία «αφιερώνεται στο λαό της Παλαιστίνης που θρηνεί 7.000 και πλέον παιδιά, 16.000 νεκρούς και υποφέρει κάτω από το βάρος της πείνας, της δίψας, χωρίς νοσοκομεία και φάρμακα ενάντια στη πανίσχυρη πολεμική μηχανή του Ισραήλ και την κατοχή 75 ετών».
Το σύνθημα «Λευτεριά στη Παλαιστίνη» δόνησε το αμφιθέατρο και έγινε υπενθύμιση για το συλλαλητήριο των σωματείων, την Παρασκευή 15/12, στις 6:30 μ.μ, στην πλατεία 23ης Μαρτίου, «ενάντια στον προϋπολογισμό της φτώχειας, στην ακρίβεια, στην πλήρη υποβάθμιση της υγείας, τη βαριά φορολογία των επαγγελματιών».
Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΟΙΚΟΝΟΜΑΚΟΥ
Είναι σημαντικό να απαντήσουμε τι εννοούμε πολιτικό τραγούδι το 2023, τι εκφράζει στο σήμερα αλλά και τη βαριά κληρονομιά που κουβαλάει. Πολιτικό τραγούδι εννοούμε το τραγούδι που εκφράζει την αντίθεση στη κατάσταση που επικρατεί, στους ισχυρούς, στη βαρβαρότητα, στη φτώχεια, στον πόλεμο, στην καταπίεση των γυναικών. Είναι το τραγούδι που εκφράζει τον πόνο για την προσφυγιά, την μετανάστευση, την ανεργία και την ανέχεια. Παράλληλα εκφράζει τον πόθο για μια καλύτερη ζωή, για ένα καλύτερο μέλλον όπου ο λαός θα είναι νοικοκύρης στο τόπο μου.
Το πολιτικό τραγούδι και εν γένει το έργο του καλλιτέχνη δεν ανήκει στον ίδιο αλλά ανήκει στο λαό, σε αυτούς που το τραγουδούν, σε αυτούς που το νιώθουν δικό τους, που τους συντροφεύει στις συναυλίες, στα στέκια, στις σχολές, στις πορείες. Το τραγούδι ξεφεύγει από το δημιουργό και παίρνει άλλες διαστάσεις. Ούτε βέβαια η σύνθεση ή στιχουργία ενός έξοχου πολιτικού τραγουδιού σημαίνει πως ο δημιουργός θα έχει αυτή τη στάση ζωής απαραίτητα. Στη τέχνη εκφράζεται η στάση, ή άποψη του εκείνη τη στιγμή αλλά παράλληλα εκφράζεται και η αντίφαση του καλλιτέχνη ορισμένες φορές, η αντίφαση και μέσα στο ίδιο του έργο πολλές φορές. Το αποδεικνύουν πολλά παραδείγματα από όλες τις τέχνες π.χ από το χώρο της λογοτεχνίας ο σφοδρός αντικομμουνιστής Στρατής Μυριβήλης που στα νεανικά του χρόνια έχει γράψει το έξοχο αντιπολεμικό έργο η Ζωή εν Τάφω και στο χώρο του πολιτικού σινεμά ο σπουδαίος Αμερικάνος σκηνοθέτης-ηθοποιός Κλιντ Ίστγουντ που αν και οπαδός των Ρεπουμπλικάνων καταγγέλλει στις ταινίες του τον ρατσισμό, τον πόλεμο στο Βιετνάμ, την καταπίεση των Ινδιάνων, των γυναικών κ.α. Στο χώρο του πολιτικού τραγουδιού στην Ελλάδα θα βρούμε δημιουργούς που γράφουν εξαιρετικά προοδευτικά πολιτικά τραγούδια αλλά η πολιτική τους στάση τους είναι αντίθετη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο συντηρητικός πολιτικά Μάνος Χατζηδάκης που στα νεανικά του χρόνια ήταν μέλος της ΕΠΟΝ, θα πάρει επαναστατική θέση για τις απαγορεύσεις των τραγουδιών του Μίκη, για τους νεοναζί, για τον αυριανισμό, παράλληλα θα συνθέσει τον αντιφατικό «Κεμάλ» σε στίχους του σπουδαίου Νίκου Γκάτσου θυμίζοντας πως «με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί».
Έχει συνδεθεί σε ένα μέρος του κόσμου ότι το πολιτικό τραγούδι είναι τα αντάρτικα, ο Μίκης και το τραγούδι της μεταπολίτευσης. Αυτή είναι η μία σημαντική πλευρά αλλά δεν είναι η μόνη.
Κάνοντας μια μικρή χρονολογική αναφορά στην ιστορία του πολιτικού τραγουδιού θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε από πολύ παλιά.
Πολιτικό τραγούδι μπορούμε να βρούμε από την αρχαιότητα, στο Βυζάντιο στη Τουρκοκρατία και τα μετέπειτα χρόνια αλλά δεν είναι σήμερα ο ρόλος μας να κάνουμε μια ολοκληρωμένη ανάλυση της ιστορίας του πολιτικού τραγουδιού αλλά να δώσουμε μερικές νότες της ιστορίας του πολιτικού τραγουδιού.
Δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε στο ρεμπέτικo τραγούδι και στους καημούς του λαού που τραγουδήθηκαν στο Πειραιά, στη Σύρο στη Θεσσαλονίκη κ.α εκεί που η εργατική τάξη ζούσε στην ανέχεια, στη φτώχεια κάτω από άθλιες συνθήκες. Ώθηση στο πολιτικό κομμάτι των τραγουδιών δίνουν οι πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία που κουβαλάνε μια άλλη παιδεία, κουλτούρα αλλά παράλληλα έχουν βιώσει τον ξεριζωμό, τον πόλεμο και την προσφυγιά που προκλήθηκε από τα συμφέροντα των μεγάλων Δυνάμεων με την άμεση συνενοχή της ελληνικής και τούρκικης αστικής τάξης. Πολιτικά εργατικά τραγούδια θα συναντήσουμε ή πινελιές πολιτικής κριτικής, αντιφατικές και πολλές φορές μη ολοκληρωμένες στις μεγάλες προσωπικότητες της προπολεμικής λαϊκής και ρεμπέτικης μουσικής (Παναγιώτης Τούντας, Κώστας Σκαρβέλης, Γιοβάν Τσαούς, Βαγγέλης Παπάζογλου, Ανέστης Δελιάς) και βέβαια στο μεγάλο Βαμβακάρη με χαρακτηριστικό παράδειγμα το αντιφατικό «Όσοι γεννούν πρωθυπουργοί». Σημαντική ώθηση και διαφορετική διαδρομή σε αυτό το χώρο και στο πολιτικό τραγούδι θα δώσουν ο Απόστολος Καλδάρας με το χαρακτηριστικό τραγούδι «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι» που λογοκρίθηκε και αναφέρεται στις συλλήψεις των κομμουνιστών –αριστερών στο Γεντί Κουλέ της Θεσσαλονίκης τα χρόνια του Εμφυλίου και ο Βασίλης Τσιτσάνης με σημαντικά ιστορικά πλέον τραγούδια όπως το «Κάποια μάνα αναστενάζει», «Της κοινωνίας η διαφορά», «Της Γερακίνας γιος» και βέβαια τη συγκλονιστική «Συννεφιασμένη Κυριακή».
Στην Ελλάδα της τριπλής κατοχής θα γεννηθούν τα πολιτικά τραγούδια του Μετώπου με τραγουδίστρια κυρίως τη Σοφία Βέμπο αλλά παράλληλα με την ίδρυση του Ελλάς και του ΕΑΜ θα γεννηθούν τα σπουδαία Αντάρτικα τραγούδια που μέχρι και τώρα μας συνεγείρουν και μας πάνε πολύ ψηλά. Δεν είναι τυχαίο πως βάση των αντάρτικών είναι δημοτικά και λαϊκά τραγούδια και γίνονται αμέσως αγαπητά από τον υποδουλωμένο λαό. Τι να πρωτοαναφέρουμε τον Ύμνο του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, το τραγούδι για τον Άρη και δεκάδες άλλα τραγούδια που είχαν και έντονο τοπικό χαρακτήρα στη Πελοπόννησο, στη Στερεά Ελλάδα κ.λ.π. Τέτοια τραγούδια συνεχίστηκαν και στον αγώνα του ΔΣΕ με αρκετά χαρακτηριστικό το τραγούδι για την κατάληψη της Νάουσας.
Οι απαγορεύσεις και η λογοκρισία τα χρόνια μετά το τέλος του εμφυλίου απαγορεύουν ουσιαστικά οποιαδήποτε τραγούδι πολιτικό και οι περισσότεροι προοδευτικοί καλλιτέχνες διώκονται ποικιλοτρόπως ή βρίσκουν καταφύγιο στο εξωτερικό. Σημείο επαναστατικής τομής με ανεξίτηλο το στίγμα του είναι ο δίσκος «Επιτάφιος» το 1959 που περιλαμβάνει το «Μέρα Μαγιού» «Γλυκέ μου εσύ δεν χάθηκες» κ.α σε ποίηση του μέγιστου κομμουνιστή ποιητή Γιάννη Ρίτσου, με μπουζούκι το Μανώλη Χιώτη και ερμηνευτή το Γρηγόρη Μπιθικώτση από το νέο συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη που δίκαια παίρνει τον τίτλο του Πατριάρχη του έντεχνου και πολιτικού τραγουδιού. Με αυτόν πρωτοπόρο και με την τεράστια προσωπική του συμβολή μέχρι το 1967 και τη χούντα θα κυριαρχήσει το πολιτικό τραγούδι στη νεολαία, στους αγώνες, στη πάλη γενικότερα του λαού. Θα βγάλει ουσιαστικά μέσα από τα φτερά του τον Μάνο Λοΐζο, τον Χρήστο Λεοντή, τον Διονύση Σαββόπουλο, δεκάδες τραγουδιστές και τραγουδίστριες και τους ποιητές στα χείλια των Ελλήνων.
Μην λησμονάμε ότι είναι η εποχή που «αν ακούσεις Θεοδωράκη μπαίνεις φυλακή» όπως γράφει χρόνια μετά η σημαντική στιχουργός Λίνα Νικολακοπούλου στο τραγούδι Ουρανία. Πριν την Χούντα ισοδυναμούσε με επαναστατική πράξη να παίρνεις δίσκους του Θεοδωράκη, να περιμένεις στο δισκοπωλείο δίπλα από τους ασφαλίτες, να πηγαίνεις σε συναυλίες που είτε χτυπιούνται από την αστυνομία είτε απαγορεύονται.
Αξίζει να σημειώσουμε την εξαιρετική και πολύ ριψοκίνδυνη πρωτοβουλία του Χατζιδάκι μαζί με το Σταύρο Ξαρχάκο το 1966 που με αφορμή την απαγόρευση των τραγουδιών κυρίως του Θεοδωράκη, με βάση τον κατοχικό νόμο για την προληπτική λογοκρισία πραγματοποίησαν εκστρατεία για την κατάργηση της λογοκρισίας στο πνευματικό έργο.
Στη Χούντα απαγορεύεται τελείως όπως είναι φυσικό το πολιτικό τραγούδι, η ποίηση, η λογοτεχνία κάθε έργο καλλιτεχνικό που αφήνει προοδευτικό υπονοούμενο ή λέει κάτι άλλο από τη δικτατορία. Μέσα εκεί όμως θα γεννηθούν αυτά που θα κυκλοφορήσουν μετά το 74. Παράνομα τραγουδιούνται στις μπουάτ τραγούδια παλιά και νέα με τους ρουφιάνους στη γωνία. Αξίζει όμως να σταθούμε ιδιαίτερα στο έργο «Το μεγάλο μας τσίρκο» την παράσταση του Κώστα Καζάκου και της Τζένης Καρέζη που πέρασε κάτω από τη μύτη της λογοκρισίας και αποτέλεσε βήμα ενάντια στην δικτατορία με τους συντελεστές της να φυλακίζονται. Η μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου σε στίχους του τεράστιου Ιάκωβου Καμπανέλλη που είχε φυλακιστεί και στο Μάουτχάουζεν με την ερμηνεία του αξέχαστου Νίκου Ξυλούρη θα μείνουν αλησμόνητα και στην αιωνιότητα.
Στη μεταπολίτευση με την καθοριστική στάση του ΚΚΕ και την άνοδο του κινήματος μέχρι το 1989 περίπου έχουμε την πλήρη άνθιση του πολιτικού τραγουδιού. Μπορούν να ακουστούν ελεύθερα ότι κρύβονταν τόσα χρόνια, να παραχθεί νέο έργο, να μπει στα σπίτια, στα αμφιθέατρα, στα σχολεία, στα γήπεδα ακόμα και στη ραδιοφωνία κουτσά στραβά. Πολλοί από τους καλλιτέχνες που δημιουργούν ήταν και πριν την χούντα αλλά τώρα πλέον ανοίγουν τα φτερά τους ή ακούγονται τα έργα τους. Στιχουργοί όπως Φώντας Λάδης με το «Πάγωσε η τσιμινιέρα», ο Γιάννης Νεγρεπόντης με τα Μικροαστικά και τα Μαθήματα Πολιτικής Οικονομίας, ο Νίκος Γκάτσος, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος με το «Σαββατόβραδo στη Καισαριανή», ο Μάνος Ελευθερίου με τα «Μαλαματένια Λόγια» ο Κώστας Τριπολίτης, η Κωστούλα Μητροπούλου με το «Στρατιώτη» και πολλοί άλλοι θα κάνουν την εμφάνιση τους στο λαό.
Παράλληλα θα μπουν σε πολλά σπίτια ξένοι κορυφαίοι ποιητές και αγωνιστές όπως ο δολοφονημένος από τους φασίστες Λόρκα, ο Μπρεχτ, ο Ναζίμ Χικμέτ, ο Μαξίμ Γκόρκι και βέβαια ο Πάμπλο Νερούντα με το συγκλονιστικό Κάντο Χενεράλ του Μίκη Θεοδωράκη. Την ίδια στιγμή που τραγουδιούνται στις ταβέρνες και στα αμφιθέατρα ο Βάρναλης, ο Ρίτσος, ο Ελύτης, ο Αναγνωστάκης, ο Λειβαδίτης, ο Γιάννης Θεοδωράκης, Καββαδίας, Κατσαρός, Σεφέρης. Όλα αυτά τα μεγάλα και σπουδαία τραγουδιούνται από φωνές όπως του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, του Γρηγόρη Μπιθικώτση, της Φαραντούρη, της Μαρίας Δημητριάδης, του Νίκου Ξυλούρη, της Χάρις Αλεξίου, της Σωτηρίας Μπέλλου, του Πέτρου Πανδή, του Νταλάρα, του Μανώλη Μητσιά, του Δημήτρη Μητροπάνου, του Μεράντζα, του Χαλκιά, του Μεσσήνιου Γιάννη Θωμόπουλου, και δεκάδες άλλων καλλιτεχνών που άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους στην πορεία του ελληνικού τραγουδιού.
Τα τραγούδια συνθέτουν οι «παλιοί» Θεοδωράκης-Ξαρχάκος – Χατζηδάκης-Λοΐζος-Λεοντής-Καλδάρας παράλληλα με τη νεότερη γενιά που παίρνει τη σκυτάλη: τον Δήμο Μούτση, τον Ανδριόπουλο, τον Μικρούτσικο, τον Γιάννη Μαρκόπουλο, τον Κηλαηδόνη, τον Κουγιουμτζή και άλλους.
Παράλληλα την ίδια περίοδο συνυπάρχουν από άλλο μετερίζι οι τρεις «ποιητές των δρόμων», ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ο Νικόλας Άσιμος και η Κατερίνα Γώγου. Κοινό τους στοιχείο όπως γράφει ο Ριζοσπάστης πρόσφατα ήταν η βαθιά ευαισθησία του χαρακτήρα τους, που είχε ευθεία αντανάκλαση και στο έργο τους. Η σαπίλα του συστήματος τους οδηγούσε να εκφράζουν την αποστροφή τους γι’ αυτό, όμως ο μοναχικός δρόμος που διάλεξαν να το αντιπαλέψουν, τους οδήγησε σε αδιέξοδα. Μας άφησαν όμως διαμάντια όπως ο «Μηχανισμός» του Νικόλα Άσιμου που αναφέρεται στο σύστημα και στις εταιρείες δίσκων και αναφέρει χαρακτηριστικά
«Με πείσανε να γίνω ρεβιζιονιστής
Και να γυρίσω δίσκο
Θα ‘ρθει όμως καιρός που κι εσύ θε να πειστείς Πως έτσι δεν τη βρίσκω
Και στην κομμούνα να είμαι οπορτούνα
Για να σας εκτονώνω
Με πλαίσιο το νόμο»
Μετά τις ανατροπές των σοσιαλιστικών χωρών και την βαθιά ήττα του παγκόσμιου κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος έχουμε και την υποχώρηση του πολιτικού τραγουδιού. Χρειάζεται όμως ιδιαίτερα να σταθούμε σε ένα δίσκο που έμοιαζε εκτός εποχής αλλά ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του. Αναφερόμαστε στο δίσκο «Ανεμολόγιο» με το εκπληκτικό τραγούδι που θα ακουστεί απόψε που αναφέρει «πως έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε είμαστε λάθος μες στο κεφάλαιο του λάθος λήμματος, ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανάτονώθηκε και οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος». Το τραγούδι ακούγεται σε μια εποχή που μας μιλούσαν «για το τέλος της ιστορίας» και δίνει το έναυσμα για την αντίσταση, την ανάταση, την πάλη του λαού σε μια εποχή απόλυτης μαυρίλας που δεν φαίνεται φως από πουθενά.
Όπως δεν σταματάει η ζωή έτσι δεν σταματάει και η τέχνη και το πολιτικό τραγούδι. Τα προβλήματα, τα αδιέξοδα, τα ψεύτικα οράματα για ένα καλύτερο και πιο ειρηνικό κόσμο μετά την πτώση του Τείχους όχι μόνο διαψεύδονται αλλά κάνουν και φοβερό κρότο. Τα σύγχρονα προβλήματα και τα ψεύτικά οράματα πρέπει να απαντηθούν και μέσα από το τραγούδι .
Τη σκυτάλη παίρνουν νεότεροι δημιουργοί –τραγουδοποιοί οπού θα βρούμε πολύ αξιόλογα κομμάτια στο έργο τους. Οι Κατσιμιχαίοι που «Γυρίζουν τις πλάτες τους στο μέλλον», ο αειθαλής Βασίλης Παπακωνσταντίνου που τραγουδάει για τον «Κόκκινο ορίζοντα στα χρόνια που απομένουν», ο Τσακνής με το Νοέμβρη του 73, ο Μαχαιρίτσας με το Διδυμότειχο Μπλουζ, ο Μίλτος Πασχαλίδης με τις εξαιρετικές «Ντομάτες» και βέβαια ο Θάνος Μικρούτσικος που δημιουργεί δεκάδες πολιτικά τραγούδια σε στίχους των Αλκή Αλκαίου και Οδυσσέα Ιωάννου.
Παράλληλα τα τελευταία 15 χρόνια με την κρίση, τα μνημόνια, τις δολοφονίες του Αλέξη Γρηγορόπουλου και Παύλου Φύσσα, τη μετανάστευση των Ελλήνων αλλά και τα καραβάνια των ξεριζωμένων που έρχονται στην Ελλάδα έχουμε μια σημαντική άνοδο του πολίτικου τραγουδιού στη σύγχρονη εκδοχή της ραπ, της χιπ χοπ σκηνής με δεκάδες συγκροτήματα που δίνουν ένα πολύ αξιόλογο έργο. Παράλληλα πολλοί νέοι τραγουδοποιοί παίζουν τα παλιά τραγούδια στις παραστάσεις τους ή δημιουργούν καινούργια. Η τέχνη δεν στέκεται σε φόρμες, αγκυλώσεις και δόγματα. Προχωρά, εξελίσσεται, ανανεώνεται και δίνει φωνή στο καταπιεσμένο, στον αγωνιστή, στο μετανάστη, σε όποιον αγωνίζεται ανιδιοτελώς ενάντια στη καταπίεση που ζούμε.
Λογοκρισία με άλλο πρόσωπο συνεχίζει να υπάρχει και σήμερα, είναι η λογοκρισία του κέρδους, των εταιρειών, των views της κατευθυνόμενης με χίλιους τρόπους τραπ που προβάλλει τον ανταγωνισμό, τη βία, το σεξισμό, τη θεοποίηση του χρήματος, τα ναρκωτικά και την αμορφωσιά.
Φίλες και Φίλοι,
Πολλά από αυτά που ακούστηκαν μπορούν να αποτελέσουν δεκάδες εκδηλώσεις το καθένα και να ακουστούν πολλές απόψεις που θα φωτίσουν περισσότερο και πιο δημιουργικά τις σημερινές μας αναφορές. Σκοπός μας σήμερα είναι να υπάρξει μια βραδιά που θα δοθούν ερεθίσματα περαιτέρω μελέτης της ιστορίας του πολιτικού τραγουδιού και των συνθηκών που το γέννησαν αλλά κυρίως ανάτασης και αισιοδοξίας μπροστά στις μεγάλες μάχες που έρχονται. Είμαστε σίγουροι πως αυτό θα συμβεί αφού είναι μαζί μας η σπουδαία ερμηνεύτρια Ρίτα Αντωνοπούλου που ανάμεσα στα άλλα έχει σφραγίσει το έργο του Θάνου Μικρούτσικου και ο πολυπράγμων ενορχηστρωτής και από τους σπουδαιότερους συνθέτες της νέας γενιάς Μανόλης Ανδρουλιδάκης.
Παράλληλα θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε και το συγκρότημα «Ήχος του Νότου» που θα ανοίξει τη σημερινή εκδήλωση με εξαιρετικά κομμάτια.
Αυτή η συναυλία δεν γίνεται σε μια γυάλα και δεν είναι έξω από την υπόλοιπη δράση μας, δεν είναι έξω από τις αγωνίες μας, τους πόνους μας, τα προβλήματα μας και τη κατάσταση που επικρατεί. Αυτή τη στιγμή ο λαός μας βιώνει μια επίθεση άνευ προηγμένου στο εισόδημα του και στα δικαιώματα του με την ακρίβεια, τους νεκρούς εργάτες σε χώρους δουλειάς, την απλήρωτη εργασία, την ανεργία, την φορολογική μέγγενη στους επαγγελματίες που τους πνίγει στο λαιμό, την απαράδεκτη κατάσταση που βιώνουμε όλοι μας στο τομέα της παιδείας και της υγείας που αν δεν έχεις χρήματα και βοήθεια κινδυνεύεις να πεθάνεις. Για όλα αυτά διαδηλώνουμε, για όλα αυτά μπορούμε να συναντηθούμε παρά τις διαφορετικές μας προσεγγίσεις για μόλα αυτά, συναντιόμαστε την άλλη Παρασκευή 15/12 στις 6:30 στη πλατείας 23ης Μαρτίου ενάντια στον προϋπολογισμό της πείνας και της αφαίμαξης των λαϊκών στρωμάτων.
Φίλες και Φίλοι
Κλείνοντας θα θέλαμε να μιλήσουμε για το μελοποιημένο ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ «Αν η μίση μου καρδιά» σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου. Εμάς η μισή μας καρδιά είναι στη Παλαιστίνη, είναι στις οικογένειες και στο λαό της Παλαιστίνης που θρηνεί 7112 σκοτωμένα παιδιά και συνολικά 1600 νεκρούς. Είμαστε με το λαό που δεν έχει πατρίδα, δεν έχει νερό, φως, ελευθερία, αέρα να ανασάνει από την Ισραηλινή κατοχή 75 χρόνων που μαζί με τις ΗΠΑ – ΕΕ δολοφονούν ένα λαό αλλά την ίδια ώρα αποτελεί παράδειγμα μαχητικότητας, αγωνιστικού πάθους, και απαράμιλλης γενναιότητας. Η σημερινή συναυλία αφιερώνεται σε αυτό το λαό που τον εμποδίζουν να βαδίσει, που τον αλυσοδένουν αλλά αυτός συνεχίζει να τραγουδά τον εθνικό του ύμνο σε μουσική του Μίκη Θεοδωράκη που τον συνέθεσε όταν ήταν βουλευτής του ΚΚΕ.
Καλή δύναμη και υγεία σε όλους και όλες!
