Η σιωπή μπορεί να είναι χρυσός, ίσως όμως και συνενοχή. Οι μεγάλοι ηγέτες αντιλαμβάνονται πότε πρέπει να σωπαίνουν και πότε να παρεμβαίνουν δημόσια.
Του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*
Οι εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ έλαβαν τέλος, όχι όμως και ο απόηχός τους, ο οποίος συνεχίζεται με ένταση. Ο κ. Κασσελάκης εξελέγη πρόεδρος μέσα από μια διαδικασία, η οποία θα πρέπει να προβληματίσει για την ποιότητά της, αφού όποιος ήθελε, με ή χωρίς πολιτικό κριτήριο, δίνοντας δύο ευρώ μπορούσε να ψηφίσει. Είναι βέβαιο ότι θα υπάρξουν σύντομα χιλιάδες νέα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία θα μείνουν ανενεργά. Πολλά γράφονται ακόμη και σήμερα για τη στάση του κ. Τσίπρα, ο οποίος είχε δηλώσει ότι δε θα αναμειχθεί στις εσωκομματικές εκλογές. Άραγε, η δημόσια σιωπή του όλο αυτό το διάστημα ήταν συμπεριφορά ουδετερότητας;
Ισχυρίζομαι ότι υπάρχουν τρεις σοβαρές παράμετροι, τις οποίες χρειάζεται να εξετάσουμε πριν να βγάλουμε βιαστικά συμπεράσματα. Άμεση εμπλοκή του τέως αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι στιγμής, δεν προκύπτει, με βάση τα στοιχεία που έχουν δημοσιευθεί. Έμμεση όμως;
Αρνητική εντύπωση έχει προκαλέσει το ότι σχεδόν όλος ο μηχανισμός του κ. Τσίπρα, άνθρωποι του περιβάλλοντός του και στενοί συνεργάτες του, στήριξε τον κ. Κασσελάκη. Δεν ήταν μόνο οι δηλώσεις τους ή οι υπογραφές που έβαλαν στο κείμενο της υποψηφιότητάς του, αλλά κυρίως ότι πήραν ενεργό μέρος στην προεκλογική εκστρατεία και μάλιστα μερικοί έγιναν καθοδηγητές και συμβουλάτορές του. Υποθέτω ότι, αν ο πρώην πρωθυπουργός θεωρούσε τον σημερινό αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ ακατάλληλο για την αρχηγία, θα προστάτευε με κάποιο τρόπο τους συνεργάτες του και θα επιχειρούσε να αποτρέψει έναν, ορατό διά γυμνού οφθαλμού, αρχόμενο πολιτικό εκφυλισμό, μια περαιτέρω αποδιοργάνωση και μια διαφαινόμενη διάσπαση του κόμματος στο οποίο ήταν επικεφαλής για δεκαπέντε περίπου χρόνια.
Επιπλέον, ο κ. Τσίπρας ανέχτηκε την εμπλοκή του ονόματός του στην προεκλογική εκστρατεία. Η κ. Αχτσιόγλου κατηγορήθηκε, ούτε λίγο ούτε πολύ, σε ένα παιχνίδι χτυπημάτων κάτω από τη ζώνη, ότι με ένα sms που του έστειλε τον οδήγησε σε παραίτηση. Ο Αλέξης Τσίπρας σιώπησε χαρακτηριστικά. Για βδομάδες άφησε να σέρνεται το θέμα, πράγμα που ευνόησε ξεκάθαρα τον κ. Κασσελάκη. Ακόμη και σήμερα δεν έχει απαντήσει, ως οφείλει να κάνει, με σοβαρότητα. Τον υπονόμευσε, ναι ή όχι, η κ. Αχτσιόγλου; Αυτός ήταν τελικά ο λόγος που, ενώ στην αρχή είχε δηλώσει ότι θα θέσει τον εαυτό του στην κρίση των μελών του κόμματος, άλλαξε γνώμη στη συνέχεια;
Έντονο προβληματισμό δημιούργησε, επίσης, το γεγονός ότι ο κ. Τσίπρας άφησε τον κ. Κασσελάκη να εμφανιστεί κατ’ επανάληψη σαν πολιτική σπορά του και ως συνεχιστής του έργου του. Ούτε ο κ. Τσίπρας, ούτε όσοι αρθρογραφούν εκ μέρους του αντέδρασαν στο ελάχιστο. Θα αρκούσε μια απλή δήλωσή του με την παράκληση να μη γίνεται εκμετάλλευση του ονόματός του. Αυτό σημαίνει ουδετερότητα. Άραγε, νιώθει τόσο άνετα ακόμη με τον άνθρωπο που «φύτεψε» στην πολιτική, με εκείνον που ισχυρίζεται ότι θα νικήσει τον κ. Μητσοτάκη, γιατί ξέρει καλύτερα αγγλικά, με τον άσχετο σόουμαν που επισκέπτεται δομή ΑμεΑ στην Καλλιθέα, τάζει και υπόσχεται με περίσσια δόση αλαζονείας και λαϊκισμού; Είναι τελικά ο κ. Κασσελάκης το «νέο κύμα», για χάρη του οποίου παραμέρισε για να περάσει; Εκτός κι αν είναι ικανοποιημένος ο κ. Τσίπρας, επειδή ο νέος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ μαθαίνει γρήγορα κι έτσι εμπέδωσε ότι υπάρχει τουρκική εισβολή και κατοχή στην Κύπρο.
Η σιωπή μπορεί να είναι χρυσός, ίσως όμως και συνενοχή. Οι μεγάλοι ηγέτες αντιλαμβάνονται πότε πρέπει να σωπαίνουν και πότε να παρεμβαίνουν δημόσια. Είναι προφανές ότι στα παρασκήνια ο κ. Τσίπρας έβαλε το χέρι του στην εκλογή του κ. Κασσελάκη, επομένως έχει και αυτός ένα μερίδιο ευθύνης για ό,τι θα συμβεί στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι, τέλος, πραγματικά λυπηρό, επειδή με τη δική του ανοχή, για να μην πω συμμετοχή, στήθηκε μια διαδικασία ξεκαθαρίσματος λογαριασμών, η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη, γνωστή και επαναλαμβανόμενη στην ιστορία της Αριστεράς, που θυμίζει τις χειρότερες σταλινικές πρακτικές.
* Eκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας
