Είμαστε η Βασιλική και ο Δημήτρης και εδώ και έναν μήνα περίπου έχουμε αφήσει την Αθήνα και έχουμε μετακομίσει στη Σπάρτη. Ο Δημήτρης γνωστός φυσιολάτρης, μέλος του ΕΟΣ Καλαμάτας και έχοντας καταγωγή από την «Καλαματάρα», όπως την λέει ο ίδιος, έχει βαλθεί να με μυήσει στον μυστικό κόσμο και στα μονοπάτια κυριολεκτικά του Ταϋγέτου. Εγώ πάλι Ρουμελιώτισσα με καταγωγή από τα Βαρδούσια του έλεγα χαρακτηριστικά «σιγά το πράσινο που έχετε»… Ε, κάπως έτσι με έπεισε να πάμε κι εμείς στη μανιταροεξόρμηση που οργάνωνε ο ΕΟΣ Καλαμάτας με τη συμμετοχή των ΕΟΣ Σπάρτης, ΕΟΣ Τρίπολης και ΕΟΣ ΜΝΑ.Λ ( Μολάων και νοτιοανατολικής Λακωνίας).
Την Κυριακή το πρωί, αφού περάσαμε με τα αυτοκίνητα από το Γεωργίτσι Λακωνίας και συνεχίσαμε σε μια διαδρομή μέσα σε πυκνό δάσος, συναντηθήκαμε όλοι οι συμμετέχοντες, περίπου εκατό στον αριθμό, στον Άγιο Νικόλαο στον βόρειο Ταΰγετο. Από εκεί ξεκίνησε η πορεία για τον Άγιο Παντελεήμονα με μια μικρή ανηφόρα στο τέλος της διαδρομής που κατέληγε στον λόφο και την εν λόγω εκκλησία. Ήμασταν όλοι πολύ ενθουσιώδεις εξαρχής γιατί ανακαλύπταμε μανιτάρια σε διάφορα χρώματα, μικρά, μεγάλα, άλλα όμορφα, άλλα λίγο άσχημα, αλλά σίγουρα πιο εντυπωσιακά τα κόκκινα με τα άσπρα σχέδια, που μας θύμιζαν τα στρουμφάκια! Η διαδρομή δεν είχε κάποια ιδιαίτερη πεζοπορική δυσκολία, γεγονός που μας επέτρεψε να είμαστε πιο χαλαροί, να βγάζουμε φωτογραφίες και να απολαμβάνουμε τον ήλιο που έλουζε τα ψηλά έλατα και παρεισέφρεε μέσα από τα κλαδιά τους, δίνοντας μια μικρή λάμψη στα μανιτάρια που ανακαλύπταμε από πιθαμή σε πιθαμή.
Στην παρέα μας υπήρχαν και δύο μανιταρογνώστες, οι οποίοι μας υπέδειξαν από την αρχή της πορείας τον τρόπο που θα έπρεπε να μαζεύουμε τα μανιτάρια, των οποίων μάλιστα στο τέλος της διαδρομής θα γινόταν η ταυτοποίηση. Οι περισσότεροι μανιταρόφιλοι είχαν εφοδιαστεί με ωραία πλεκτά καλαθάκια για την περισυλλογή των μανιταριών. Πριν την ανηφόρα που κατέληγε στον Άγιο Παντελεήμονα κάναμε μια ολιγόλεπτη στάση στο λεγόμενο «τριεθνές», το σημείο όπου συναντώνται οι νομοί Μεσσηνίας, Λακωνίας και Αρκαδίας. Αφού ήπιαμε λίγο νερό ανηφορίσαμε αρκετά και καταλήξαμε στο μεγάλο πλάτωμα με το εκκλησάκι του Αγίου Παντελεήμονα, το πυροφυλάκιο και τον μεγάλο σταυρό στην άκρη του γκρεμού. Από εκεί θαυμάσαμε τη θέα προς όλες τις κατευθύνσεις. Μπροστά μας απλωνόταν ο κάμπος της Λακωνίας με τον Ευρώτα και από πάνω του ο Πάρνωνας φαινόταν ατελείωτος, ενώ η κορυφή του ξεχώριζε ακριβώς απέναντί μας.
Στα νοτιοδυτικά είδαμε ολοκάθαρα τη θάλασσα του μεσσηνιακού κόλπου, μπορέσαμε να διακρίνουμε την Καλαμάτα και το εμπορικό πλοίο που ήταν αραγμένο στο λιμάνι. Προς το νότο, ξεδιπλωνόταν επιβλητικός ο κεντρικός Ταΰγετος με τις ψηλές κορφές, το απότομο «Χαλασμένο», τη δύσκολη και αγαπημένη κορφή των ορειβατών και πιο πίσω την πιο ψηλή κορφή, τη γνωστή «Πυραμίδα», τον Προφήτη Ηλία. Ήμασταν στα 1600μ. υψόμετρο και λίγο παραπέρα στα 1612μ., το μεγαλύτερο υψόμετρο της διαδρομής μας, βλέπαμε και τα φουγάρα της Μεγαλόπολης και μεγάλο τμήμα της Αρκαδίας. Η στάση μας στον Άγιο Παντελεήμονα ήταν μεγάλη μέχρι να μαζευτούμε πάλι όλοι και να βγουν οι απαιτούμενες αναμνηστικές φωτογραφίες για όλους του συλλόγους.
Έπειτα αρχίσαμε να κατηφορίζουμε για μιάμιση ώρα περίπου μέχρι να καταλήξουμε στο χωριό Γεωργίτσι. Η κατάβαση ήταν σαν βγαλμένη από παραμύθι… Ο ήλιος στεκόταν ακόμη ψηλά και λαμπίριζε, εμείς περπατούσαμε πάνω σε στρώματα από φύλλα καστανιάς πλέον και κάθε θρόισμά τους αντηχούσε μέσα στο δάσος. Ήταν πραγματικά μαγευτική η εικόνα που αντίκριζα και ήταν εκείνη η στιγμή που παραδέχτηκα στον Δημήτρη «είναι τέλεια στον Ταΰγετο»… Όπως περιέγραφε χαρακτηριστικά και η Βαρβάρα στον «Βενιαμίν» της παρέας μας, περίπου 6 ετών, ο οποίος ανέβηκε την Κυριακή στον βόρειο Ταΰγετο και πήρε όοολη την δύναμη του βουνού μαζί του, μέσα του! (όποιος την ξέρει, θα γνωρίζει και την παραστατικότητα των λόγων της). Αυτό αισθάνθηκα κι εγώ λοιπόν την Κυριακή, την ώρα της κατάβασης… εισέπνεα ολοκληρωτικά την ενέργεια και τη δύναμη αυτού του βουνού, για το οποίο τόσο πολλά έχουν γραφτεί και όχι άδικα, αφού στέκει εκεί ζωντανό και ελπιδοφόρο για όλους εμάς!
Αφού λοιπόν η Βασιλική παραδέχτηκε… ότι είναι τέλεια στον Ταΰγετο, αυτό που θα ήθελα κι εγώ να συμπληρώσω, έχοντας συμμετάσχει σε εξορμήσεις του ΕΟΣ Καλαμάτας, είναι ότι είναι τέλεια σε όλη την ορεινή – και μη ορεινή- φύση της Ελλάδας και ότι ενώ όλα τα βουνά μπορεί να μοιάζουν σε πολλά πράγματα μεταξύ τους, τελικά το καθένα είναι μοναδικό και διαφορετικό, λες κι έχει τη δική του προσωπικότητα.
Σε μία τέτοια εξόρμηση, πριν από δύο χρόνια περίπου, σε ένα χωριό της Πέλλας κάτω από τον Βόρα και το Πίνοβο είχε πέσει η ιδέα να καθιερωθεί μία εξόρμηση με επίκεντρο τη συλλογή και την αναγνώριση μανιταριών. Άλλωστε κι εκείνη την ημέρα, πολλά μέλη του συλλόγου είχαν μαζέψει μανιτάρια και με τη βοήθεια του Κώστα (Δημόπουλου) γινόταν η ταυτοποίηση και όλοι μαζί το βράδυ δοκιμάσαμε νόστιμα φαγητά με μανιτάρια. Έκτοτε η μανιταροεξόρμηση, και μάλιστα στον βόρειο Ταΰγετο που ενδείκνυται για κάτι τέτοιο, τείνει πλέον να γίνει θεσμός και αυτό φαίνεται όχι μόνο από τη μεγάλη συμμετοχή πολλών πεζοπόρων, αλλά και από τη συμμετοχή τεσσάρων συλλόγων από την κεντρική και νότια Πελοπόννησο ( ίσως μάλιστα να ήταν ωραία ιδέα να γίνει και παμπελοποννησιακή συνάντηση του χρόνου…).
Στην πορεία αυτή από τον Άγιο Νικόλαο στο Γεωργίτσι, την αετοφωλιά του Ταϋγέτου, δεν απολαύσαμε απλώς την πεζοπορία μέσα στις άπειρες αποχρώσεις του φθινοπώρου, αλλά μοιραστήκαμε και τη γνώση για τον πλούσιο κόσμο των μανιταριών. Οι μανιταρογνώστες Στάθης Παπαδόπουλος και Αντώνης Δεμπεγιώτης μας μίλησαν για τα μανιτάρια, μας βοήθησαν στην ταυτοποίησή τους, μας είπαν ποια είναι ακίνδυνα και ποια δηλητηριώδη, καθώς και ποια μπορούν να καταναλωθούν από τον άνθρωπο. Στην όμορφη πλατεία του χωριού, η ταβέρνα ΠΛΑΤΑΝΟΣ του Γιάννη Γκλέκα μας φιλοξένησε και μας βοήθησε για να στήσουμε μια μικρή γιορτή! Εκεί απλώσαμε τα μανιτάρια που είχαμε μαζέψει και φάγαμε μανιταρόσουπα – και όχι μόνο- που έφτιαξαν στο καζάνι οι μανιταρόφιλοι – μανιταρογνώστες και σέρβιρε η «μανιταροβασίλισσα» Βαρβάρα με περίσσειο ενθουσιασμό! Σε ένα άλλο τραπέζι είχαν τοποθετηθεί μερικά μανιτάρια από κάθε είδος και κάτω από το καθένα είχε αναγραφεί η ονομασία του με πράσινα, μπλε ή κόκκινα γράμματα ανάλογα με το αν είναι φαγώσιμο, μη φαγώσιμο ή δηλητηριώδες αντίστοιχα. Οι πιο αδαείς απλώς τα κοιτάζαμε και προσπαθούσαμε να διαβάσουμε τις λατινικές ονομασίες τους. Οι πιο έμπειροι ή τουλάχιστον πιο τολμηροί τα συνέκριναν με αυτά που είχαν μαζέψει και έκαναν ερωτήσεις στους ειδήμονες, οι οποίοι πάντως μας τόνισαν αυστηρά ότι η κατανάλωση των μανιταριών είναι ασφαλής μόνο εφόσον υπάρχει πλήρης γνώση των ειδών καθώς και άλλων παραγόντων που μπορεί να επηρεάσουν τον βαθμό επικινδυνότητάς τους.
Το απογευματάκι αφήσαμε το χωριό για να πάρουμε τον δρόμο του γυρισμού και ήταν η πρώτη φορά που μετά από μια πεζοπορία δε θα γυρίζαμε πια σε ένα διαμέρισμα στην Αθήνα, αλλά σε ένα σπίτι, από το οποίο έχουμε την τύχη να βλέπουμε τον Ταΰγετο. Και συνειδητοποίησα ακόμη περισσότερο ότι αυτό που αντικρίζω δεν είναι μόνο μια δισδιάστατη εικόνα ενός επιβλητικού βουνού. Είναι πολύ περισσότερα, είναι τα δάση, είναι τα έμψυχα όντα, τα ζώα, που τρέχουν, που κρύβονται, τα πουλιά που πετάνε και βλέπουν κορφές, κάμπους και θάλασσες, οι άνθρωποι που περπατούν, που ανακαλύπτουν, τα δέντρα τα θεόρατα, αλλά και λουλουδάκια χαμηλά, ταπεινά και πανέμορφα, νερά, βότανα και μανιτάρια, μικροί θησαυροί, είναι ένας ολόκληρος κόσμος. Κι αυτό είναι κάτι μαγικό.
Βασιλική & Δημήτρης
