Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΗΜΗΤΡΟΥΛΙΑΣ,
εκδότης «το Αντίδοτο»,
τέως δημοτικός σύμβουλος Καλαμάτας
«Σε μια εποχή παγκόσμιου ψεύδους, το να λες την αλήθεια είναι μια πράξη επαναστατική».
George Orwell, 1903-1950
Η κρίση της πανδημίας ήρθε για να ολοκληρώσει την διαδικασία αποσύνθεσης μιας μάλλον παρασιτικής οικονομίας, διαλύοντας τις οικονομικές και κοινωνικές δομές, πλευροκοπώντας τον τελευταίο μεγάλο τομέα της οικονομικής δομής, τον τουρισμό.
Όταν ξεκίνησε η επιδημία του covid-19, όλοι δουλικά τήρησαν τα μέτρα των ειδικών ιατρών που σε συνεργασία με το κράτος έβαλαν κυριολεκτικά στον γύψο έναν ολόκληρο λαό. Όποιος πρόβαλε την παραμικρή αντίσταση, για την κατάλυση των εθνικών και θρησκευτικών δρωμένων ή εορτών, κατηγορείτο σαν «ψεκασμένος», «σκοταδιστής» ή «φασίστας» (αν και ετυμολογικά ο φασισμός ορίζεται σαν αυθαιρεσία της εξουσίας, δηλαδή κρατική επιβολή).
Ακόμα και οι πιστοί ακόλουθοι της ελληνικής Αριστεράς που έμπρακτα διαδήλωσαν το πιστεύω τους (όπως στις 17 Νοέμβρη, για τον Κουφοντίνα, κλπ) και ένοιωσαν στην πλάτη τους τις γκλοπιές των ματατζήδων, είδαν την ηγεσία τους (τον σύντροφο Κουτσούμπα, τον σύντροφο Τσίπρα και λοιπούς συντρόφους) να εμβολιάζονται on camera εκτελώντας τις εντολές των αφεντικών τους.
Ένας «ψεκασμένος» από τα Αριστερά.
Έλα όμως που ανακάλυψα ότι κυρίαρχοι μέντορες της διεθνούς Αριστεράς αμφιβάλλουν και αντιτάσσονται στις ενέργειες της κρατικής αυθαιρεσίας εξαιτίας της πανδημίας. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τον πιο επιδραστικό σήμερα Ιταλό φιλόσοφο Τζόρτζιο Αγκάμπεν που επηρεάζει σημαντικά την σκέψη της ριζοσπαστικής Αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου. Είχε προσκληθεί στην Ελλάδα από το αριστερό «Ινστιτούτο Νίκος Πουλατζάς» και την Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ. Γράφει στο κείμενό του «Η επινόηση μιας πανδημίας»:
«…γιατί τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και οι αρχές προσπαθούν με όλα τα μέσα να δημιουργήσουν ένα κλίμα πανικού προκαλώντας έτσι, μια πραγματική κατάσταση εξαίρεσης;
Πρώτο απ’ όλα, εκδηλώνεται για μια ακόμα φορά η αυξανόμενη τάση να χρησιμοποιείται η κατάσταση εξαίρεσης ως το κανονικό υπόδειγμα διακυβέρνησης. Το νομοθετικό διάταγμα που εγκρίθηκε από την κυβέρνηση, «για λόγους υγιεινής και δημόσιας ασφάλειας», καταλήγει σε μια πραγματική στρατιωτικοποίηση…
Η δυσαναλογία των μέτρων (που ελήφθησαν) απέναντι σε μια κανονική γρίπη … είναι προφανής … μετά την εξάντληση της τρομοκρατίας ως δικαιολογίας για την λήψη μέτρων εξαίρεσης, η εφεύρεση μιας επιδημίας θα μπορούσε να προσφέρει το ιδανικό πρόσχημα για την απεριόριστη διεύρυνση ανάλογων μέτρων».
Την ίδια στιγμή που άλλοι, υποτίθεται, αιρετικοί φιλόσοφοι της Αριστεράς, σαν τον αγαπημένο διανοητή του συντρόφου Τσίπρα, Σλαβόι Ζίζεκ, έχουν προσκυνήσει τα αφεντικά της Παγκοσμιοποίησης, ο Αγκάμπεν γράφει στο “Μολυσματική νόσος”:
«Ακόμη πιο θλιβερή από τους περιορισμούς των ελευθεριών που συνεπάγονται οι πρόσφατες αποφάσεις είναι, κατά την γνώμη μου, η δυνατότητα εκφυλισμού των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων. Ο άλλος άνθρωπος, όποιος και αν είναι, ακόμα και αγαπημένος, δεν θα πρέπει να πλησιαστεί ή να αγγιχθεί… Η έννοια του πλησίον έχει καταλυθεί».
Και συνεχίζει στις «Διευκρινίσεις»: «… το πρώτο πράγμα που αποκαλύπτει το κύμα πανικού που παραλύει την χώρα είναι ότι η κοινωνία μας δεν πιστεύει πλέον σε τίποτα εκτός από την γυμνή ζωή. Είναι σαφές ότι οι Ιταλοί, μπροστά στον κίνδυνο να αρρωστήσουν, είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν σχεδόν τα πάντα, τις κοινωνικές συνθήκες διαβίωσης, τις κοινωνικές σχέσεις, την εργασία, ακόμα και τις φιλίες, τα συναισθήματα και τις θρησκευτικές και πολιτικές πεποιθήσεις…».
Και άλλος «καθώς πρέπει» Αριστερός «ψεκασμένος».
Τον πρώην σύμβουλο του Φρανσουά Μιτεράν, Μπερνάρ Ανρί Λεβί, οι περισσότεροι θα τον ξέρουν από τις στήλες του έγκυρου «Βήματος» και ο οποίος συστρατεύεται με τον Αγκάμπεν. Αυτός προσφεύγει προνομιακά στο ιερό τέρας της Γαλλικής φιλοσοφίας Μισέλ Φουκώ:
«Ο Μισέλ Φουκώ, στο τέλος της ζωής του, έδειχνε μια αληθινή εμμονή σε αυτό που αποκαλούσε θρίαμβο της “ιατρικής εξουσίας” και της γενικευμένης “ιατρικοποίησης” της κοινωνίας.
Σχεδόν σαράντα χρόνια αργότερα, με τον κορωνοϊό, φθάσαμε εκεί ακριβώς. Με την ιατρικοποίηση, εννοούσε πρώτα απ’ όλα τη σχεδόν θρησκευτική πίστη στον λόγο του θεραπευτή και την αντικατάσταση του κυβερνήτη από τον γιατρό στον ρόλο του αγαθού ποιμένα που καθοδηγεί τις κοινωνίες. Ειλικρινά, είμαστε τόσο μακριά όταν βλέπουμε παγκόσμιους ηγέτες να περιβάλλονται από επιστημονικά συμβούλια με ένα φωτοστέφανο κύρους που θα ήθελαν να χρησιμοποιούν σαν φυλαχτό; Απαγορεύεται να παίρνεται προκαταβολικά τον λόγο χωρίς να έχετε προκαταβολικά την έγκριση αυτής της νέας εξουσίας; …η δημοκρατική συζήτηση, η δημοκρατική απόφαση, εν ολίγοις η πολιτική, δεν αξίζουν τίποτε εάν δεν έχουν επικυρωθεί αναλόγως από την ιατρική εξουσία;
Είμαστε άραγε τόσο σίγουροι ότι η διατήρηση της υγείας αποτελεί την τελευταία λέξη της ζωής; Δεν υπάρχουν άλλες αξίες- η ελευθερία, για παράδειγμα, η δικαιοσύνη, η αλληλεγγύη- που μετράνε τόσο όσο η επιβίωση ή ακόμα και η ζωή;».
Η νέα θρησκεία της νεοφιλελεύθερης ιατρικής.
Στο Αγκαμπενικό αφήγημα, η πανδημία συνιστά «ένα νέο θρησκευτικό πόλεμο» ανάμεσα στην θρησκεία, το Χρήμα και την ιατρική. «Η λατρευτική πρακτική δεν είναι πλέον ελεύθερη κα εθελοντική, υποκείμενη μόνο σε κυρώσεις πνευματικής φύσης, αλλά πρέπει να επιβληθεί ως υποχρεωτική… Η κοσμική εξουσία πρέπει να διασφαλίζει ότι η λειτουργία της ιατρικής θρησκείας, η οποία συμπίπτει πλέον με το σύνολο της ζωής, τηρείται όντως αυστηρά».
Ένας Έλληνας επιστήμονας διεθνούς κύρους, ο Γιάννης Ιωαννίδης, καθηγητής στο πανεπιστήμιο Στάνφορντ της Καλιφόρνιας, καθώς και άλλοι γιατροί λοιμωξιολόγοι της ομάδας του ισχυρίζονται ότι η πανδημία του covid-19 είναι μια μορφή γρίπης με ανάλογα θύματα. Το ίδιο ισχυρίζονται και άλλοι γιατροί, ειδικοί επί του θέματος, παγκοσμίως, όπως ο Γάλλος λοιμωξιολόγος Ντιντιέ Ραούλτ με μεγάλη επιδραστικότητα και μηντιακή προβολή. Ο Γιάννης Ιωαννίδης αποκάλυψε τους δεσμούς των γιατρών με τις φαρμακευτικές εταιρείες.
Στο μυαλό μου ήρθε αμέσως το σκάνδαλο Novartis, όταν οι πολιτικοί αλληλοκατηγορούνταν για μίζες, αλλά πηγαίνοντας ακόμα πιο πέρα σκέφτηκα την πρόσφατη συγχώνευση των εταιριών γιγάντων Monsanto με την Bayer και την άλλη όψη του νεοφιλελευθερισμού που είναι η σύμπλευση του κράτους με το παγκόσμιο μεγάλο κεφάλαιο που αναπτύχθηκε, συγκεντροποιήθηκε και έδρασε στην συγκεκριμένη περίοδο της πανδημίας. Γιατί μπορεί να χάθηκαν τρισεκατομμύρια από την μεσαία τάξη αλλά οι ελίτ έβγαλε δισεκατομμύρια και το μόνο που απομένει είναι η παγκόσμια κυριαρχία τους.
Στην «Ιατρική ως θρησκεία» ο Αγκάμπεν γράφει:
«Η επιδημία όπως υποδηλώνει η ετυμολογία του όρου (δήμος σημαίνει στα ελληνικά ο λαός ως πολιτικό σώμα και πόλεμος επιδήμιος είναι στον Όμηρο ο εμφύλιος πόλεμος), είναι πρωτίστως μια πολιτική έννοια, η οποία ετοιμάζεται να γίνει το νέο έδαφος της παγκόσμιας πολιτικής – ή της μη-πολιτικής».
Οι νενέκοι της Παγκοσμιοποίησης, οι ελίτ πέρα και πάνω από τους λαούς και τα Έθνη, θέλουν να σχεδιάσουν και να επιβάλλουν μια παγκόσμια δικτατορία. Θα τους αφήσουμε;
