Είχα από πολύ νωρίς κυκλώσει την εκδρομή του Ε.Ο.Σ. Καλαμάτας στην Κέα (ή Τζιά) το τριήμερο 7-9 Σεπτεμβρίου, αφού συνδύαζε όλα όσα θα ήθελε κανείς από ένα τριήμερο αυτήν την εποχή. Όταν δε ανακοινώθηκε και η συναυλία της Καμεράτα του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών στην Αρχαία Καρθαία στις 8 Σεπτεμβρίου, τότε το γλυκό έδεσε. Το μενού ήξερα ότι θα περιείχε: πεζοπορίες, μπάνιο, αίσθηση ότι το καλοκαίρι παρατείνεται λιγάκι, γερή δόση πολιτισμού σε έναν κοντινό προορισμό, μόλις μια ώρα από Αθήνα, και φυσικά καλή παρέα. Τελικά το μενού τα είχε όλα αυτά, και ακόμα περισσότερα!
Να ‘μαι λοιπόν Παρασκευή βράδυ στην Ιουλίδα, την πρωτεύουσα της Κέας να συναντώ κάποια από τα παιδιά σε μια ωραία ταβέρνα – αφού λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων δεν μπορούσα να προλάβω το απογευματινό δρομολόγιο για Κέα. Στην εκδρομή συμμετείχαν πολλά παιδιά που δεν είχε τύχει να συναντήσω σε κάποια από τις προηγούμενες εξορμήσεις του συλλόγου, αλλά αυτό δεν αποτέλεσε ποτέ πρόβλημα αφού μετά τις πρώτες συστάσεις, η ατμόσφαιρα ζέστανε γρήγορα και όλοι γίναμε μια μεγάλη παρέα. Μετά το δείπνο συνεχίσαμε για μια χαλαρή βόλτα στην Ιουλίδα – η οποία παρεπτιπτόντως (όπως και όλη η Κέα) δεν έχει ιδιαίτερη κίνηση μετά τα μεσάνυχτα, και επιστρέψαμε στη βάση μας (το camping στην παραλία Ποίσσες) ευδιάθετοι, παρά το προχωρημένο της ώρας.
Το πρωί της επομένης αναχωρήσαμε για Ιουλίδα και από εκεί, αφού αφήσαμε τα οχήματά μας, ξεκινήσαμε την πεζοπορία γύρω στις 09.00 με πρώτο προορισμό τα Ελληνικά και τελικό προορισμό την Καρθαία, όπου και θα λάμβανε χώρα η συναυλία που θα παρακολουθούσαμε.
Η Κέα σήμερα διαθέτει ένα δίκτυο μονοπατιών που εκτείνονται σε δώδεκα σηματοδοτημένες διαδρομές συνολικού μήκους 81 χλμ. Αρκετά από αυτά είναι λιθόστρωτα και αποτελούν μέρος του αρχαίου οδικού δικτύου που κατά τον 6οαιώνασυνέδεετιςτέσσερις πόλεις – κράτη του νησιού μεταξύ τους, την Ιουλίδα (Ιουλίς), την Καρθαία, την Ποιήεσσα (σημερινές Ποίσσες, όπου και η βάση μας) και την Κορησσό (σημερινή Κορησσιά, όπου και το εμπορικό λιμάνι του νησιού).
Η διαδρομή που κάναμε το Σάββατο συνέδεε την αρχαία Ιουλίδα με την αρχαία Καρθαία. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής και ενώ απολάμβανα την όμορφη ενδοχώρα του νησιού, με είχε συνεπάρει η σκέψη ότι πεζοπορούσα στα μονοπάτια των αρχαίων Κείων! Το μονοπάτι ήταν στο μεγαλύτερο μέρος του λιθόστρωτο, αρκετά φαρδύ και συντηρημένο. Όπως και σε όλη την Κέα, η σήμανση ήταν άριστη και καλαίσθητη. Έχοντας πεζοπορήσει σε αρκετά νησιά, τολμώ να πω ότι η Κέα είναι το πιο φιλικό στους πεζοπόρους νησί από όσα έχω επισκεφτεί με κριτήριο τη σήμανση, το ενημερωτικό υλικό (χάρτες, οργάνωση και πληροφορίες διαδρομών, παρουσία στο internet) και την κατάσταση των μονοπατιών. Προφανώς οι τοπικοί φορείς του νησιού, έχοντας αντιληφθεί την αξία των πεζοπορικών διαδρομών για την ενίσχυση του τοπικού τουριστικού προϊόντος, έχουν κάνει άριστη δουλειά, η οποία αποφέρει ήδη καρπούς αφού τα μονοπάτια φαινόταν πατημένα. Εκτός των επισκεπτών όμως, τα μονοπάτια χρησιμοποιούν και οι ντόπιοι αγρότες με τα ζώα τους, τα οποία είχαν φροντίσει να αφήσουν τα «σημάδια» τους σε πολλά σημεία!
Κάτι άλλο που με εξέπληξε στην διαδρομή ήταν ότι παρά την εντύπωση που οι περισσότεροι έχουμε για τις Κυκλάδες ως ξερονήσια με θαμνώδη κυρίως βλάστηση, η Κέα είναι αρκετά πράσινη. Κατά τη διάρκεια της πεζοπορίας μας είδα τις περισσότερες βελανιδιές που έχω δει ποτέ στη ζωή μου, εκτός δρυοδασών, φυσικά. Στη συνέχεια έμαθα ότι για την Κέα, το βελανίδι υπήρξε μέχρι τη δεκαετία του ’60 ό,τι για την Χίο η μαστίχα : κύριο εξαγώγιμο προϊόν της (κυρίως προς τα βυρσοδεψεία της Γερμανίας, αφού το καπάκι του βελανιδιού χρησιμοποιούνταν για την κατεργασία και τη βαφή δερμάτων) και βασικός υποστηρικτής της οικονομίας του νησιού (από τον καρπό παραγόταν αλεύρι και ζωοτροφή. Σήμερα πράγματι το νησί βρίθει βασιλικών βελανιδιών, ένα τόσο όμορφο και αρχοντικό δέντρο, ενώ από το 2000 έχει χωροθετηθεί στο νησί προστατευόμενη περιοχή Natura.
Μετά από δύο περίπου ώρες φτάσαμε στα Ελληνικά όπου υπήρχε -δημόσιο- πλυσταριό και βρύση, οπότε πού ιδανικότερο μέρος να ξεκουραστούμε! Στη συνέχεια μια μικρή ομάδα αποσπαστήκαμε και κατεβήκαμε το μονοπάτι προς τον Άγιο Φίλιππο. Η διαδρομή ήταν φανταστική – μέσα σε φαράγγι με πολύ πράσινο που κατέληγε σε μια απρόσιτη παραλία με ελαφρύ βότσαλο, στην οποία δεσπόζει το ομώνυμο εκκλησάκι. Για να είμαστε εγκαίρως στην Καρθαία, επιλέξαμε να μην επιστρέψουμε από το μονοπάτι προς Αγ. Συμεών, προκειμένου να βρούμε το μονοπάτι προς Καρθαία αλλά από ένα δρόμο που φαίνεται να ανοίγεται αυτήν την περίοδο. Το τίμημα ήταν να πρέπει να ανέβουμε την μεγαλύτερη συνεχόμενη ανηφόρα που έχω περπατήσει ποτέ μου, με τον ήλιο να μας χτυπάει αλύπητα και τα αποθέματα νερού να έχουν εξαντληθεί.
Μετά κόπων, βασάνων και μετά από μια ατυχή μας συνάντηση με ντόπιο ο οποίος αρνήθηκε να μας δώσει νερό, γιατί ισχυρίστηκε ότι πεζοπορήσαμε μέσα από ιδιωτική περιοχή (!), φτάσαμε εντέλει έγκαιρα στην Καρθαία. Την κούρασή μας εξαφάνισε μια απολαυστική βουτιά στην παραλία, οπότε στις 16.00 ήμαστε έτοιμοι για την ξενάγηση στον αρχαιολογικό χώρο. Η αρχαιολόγος μας έδωσε πολύ χρήσιμες πληροφορίες για την αρχαία Κέα και την Καρθαία, ενώ πολύ παραστατικά μας μετέφερε 2.500 χρόνια πριν, εξηγώντας πώς ήταν η καθημερινότητα στην αρχαία Καρθαία στην ακμή της, περί τα 500 π.χ.
Ακολούθησε συναυλία της Καμεράτας του Μεγάρου Μουσικής στο αρχαίο θέατρο της Καρθαίας. Δυστυχώς οι πρώτες σταγόνες βροχής διέκοψαν τη συναυλία λίγο πριν το προγραμματισμένο τέλος της), οπότε και εμείς πήραμε το δρόμο της επιστροφής από το μονοπάτι προς Σταυρουδάκι, όπου μας περίμεναν τα οχήματά μας.
Το βράδυ ήμαστε όλοι πολύ κουρασμένοι οπότε περιοριστήκαμε να δειπνήσουμε στην παρακείμενη του camping ταβέρνα στις Ποίσσες και πέσαμε όλοι για ύπνο μετά από μια γεμάτη ημέρα.
Το επόμενο πρωί επισκεφθήκαμε το αρκετά ενδιαφέρον και πλούσιο σε ευρήματα αρχαιολογικό Μουσείο της Κέας και με αφετηρία ξανά την Ιουλίδα – με την απαραίτητη στάση για να φωτογραφηθούμε στον περίφημο Λέοντα της Κέας – φτάσαμε μετά από 1,5 ώρα στον Οτζιά, όπου αμέσως βουτήξαμε στα ρηχά νερά της οργανωμένης παραλίας. Στη συνέχεια επισκεφτήκαμε το μοναστήρι τη Μονή της Παναγίας της Καστριανής, προστάτιδος της Κέας, το οποίο ιδρύθηκε γύρω στα 1700 μ.Χ. σε έναν απόκρημνο βράχο με καταπληκτική θέα.
Η ώρα πέρασε γρήγορα και στις 19.30 ήμαστε ήδη μέσα στο καράβι της επιστροφής για Λαύριο, φτάνοντας αργά το βράδυ στην Καλαμάτα.
Τι έμεινε τελικά από το τριήμερο; Κουραστήκαμε σωματικά, αλλά ξεκουραστήκαμε ψυχικά. Ανανεωθήκαμε, αποκτήσαμε νέους φίλους. Και φυσικά γνωρίσαμε ένα νησί – έκπληξη στο οποίο θα ήθελα να επιστρέψω κάποιον Οκτώβρη, όταν στο νησί διοργανώνονται γιορτές βελανιδιού και επισκέπτες από όλη την Ευρώπη έρχονται για να περπατήσουν, να βοηθήσουν εθελοντικά στη συγκομιδή και να δοκιμάσουν ντόπια εδέσματα από βελανίδι. Εις το επανιδείν!
Νίκος Λύτρας
