Λοιπόν, εξ’ αρχής με απώθησε η χρήση της λέξης – έννοιας «γείωση» από πολιτικά στελέχη, κυρίως της αριστεράς, όταν αναφέρονται σε ανάγκη αποκατάστασης της (χαμένης) επαφής του κομματικού τους μηχανισμού με την Κοινωνία των Πολιτών, με τον Λαό.
Ίσως επειδή είμαι Ηλεκτρολόγος – Μηχανολόγος Μηχανικός, τους σκέφτομαι να επιχειρούν μηχανιστικά μια «γαλβανική σύνδεση σε ένα κομμένο σύρμα», ή να φυτεύουν στο έδαφος έναν «πάσσαλο γείωσης». Και στις δύο περιπτώσεις το όποιο ηλεκτρικό φορτίο από την μία άκρη, που υποτίθεται ότι διαθέτει υψηλότερο «δυναμικό» (π.χ. κομματικός μηχανισμός), εκφορτίζεται στην άλλη άκρη (π.χ. το έδαφος – Λαός), που υποτίθεται ότι μπορεί ή πρέπει να το «αφομοιώσει».
Δεν πρόκειται όμως για απλή «γαλβανική σύνδεση» και «μετάδοση ηλεκτρικού φορτίου», αλλά για κάτι πολύ συνθετότερο και δυσκολότερο να πραγματοποιηθεί, να μεταδοθεί και να αποδώσει: Πρόκειται για την εκπόνηση Πολιτικού Προγράμματος – Θέσεων – Προτάσεων – Κριτικής στην Κυβέρνηση και στα άλλα Κόμματα. Πρόκειται για τη συγκρότηση κομματικών οργανώσεων με συνειδητά και ενημερωμένα μέλη, που να μπορούν ανεμπόδιστα και αγωνιστικά να συμμετέχουν και να στηρίζουν τοπικές λαϊκές κινητοποιήσεις – δράσεις και εκδηλώσεις κατοίκων και πολιτών, χωρίς λογοκρισία και «προέγκριση» (συνιστωσών) του γραφειοκρατικού κομματικού μηχανισμού. Για ένα κόμμα όπου ΟΛΑ τα μέλη – τα στελέχη ΚΑΙ ο Πρόεδρος θα μπορούν να έχουν επαρκή ενημέρωση για «αδιαμεσολάβητη σχέση» με τους πολίτες, χωρίς «προέγκριση από τα Όργανα» – αυτά ας αναλάβουν την άρτια και αποτελεσματική εσωτερική οργάνωση και λειτουργία. Πρόκειται για την ανάδειξη Ηγεσίας ικανής να εμπνεύσει Ελπίδα – Αισιοδοξία – Εμπιστοσύνη στους πολίτες, καθώς και Ενότητα – Συνοχή – Αγωνιστικότητα στα στελέχη και μέλη του κόμματος. Πρόκειται για ένα Κόμμα ικανό να δώσει ένα σύγχρονο Όραμα – Στόχο στο Λαό, επαρκές για να δημιουργήσει όρους κινηματικής – συλλογικής προσπάθειας, που θα «σαρώσουν» το παρακμιακό κλίμα απάθειας – ηττοπάθειας – απογοήτευσης – ιδιώτευσης στην ελληνική κοινωνία.
Ο εικονικός συμβολισμός της «γείωσης» αδυνατεί να περιγράψει και να αντιμετωπίσει το αληθινό πρόβλημα στη (χαμένη) επικοινωνία ενός Κόμματος με το Λαό: οργανωτική – κινηματική, πολιτική – προγραμματική, θεωρητική – ιδεολογική, ανθρώπινη – συναισθηματική. Γιατί αν ο κομματικός μηχανισμός και τα στελέχη του, επί σειρά ετών δύσκολων για το Λαό (π.χ. λόγω κυβερνητικού αυταρχισμού, οικονομικής «λιτότητας», κοινωνικής αδικίας, εργασιακού μεσαίωνα, βίας, αστυνομοκρατίας, διάλυσης θεσμών υγείας – παιδείας – δικαιοσύνης – ανεξάρτητων αρχών, περιβαλλοντικής – κλιματικής κρίσης με φωτιές – καταιγίδες – πλημμύρες) ήταν απόντες από την καθημερινότητα και τις ανάγκες των πολιτών, το «τραύμα» δεν κλείνει με μια «γείωση»!
Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αν αυτή η διαρκής απουσία οφειλόταν σε ανικανότητα, ανεπάρκεια, αδιαφορία ή άλλες (συνήθως αδιαφανείς) «προτεραιότητες» των στελεχών: ήταν ΑΠΟΥΣΙΑ!
Όταν μάλιστα οι όποιοι «Ενεργοί Πολίτες» (π.χ. Σύλλογοι, Σωματεία, Εθελοντικές Οργανώσεις, Ομάδες Πρωτοβουλίας), αναζητώντας τη συνδρομή ευαισθητοποιημένων τοπικών μελών του Κόμματος, διαπίστωναν διαρκώς ότι το πρόβλημα δεν περιοριζόταν στην απουσία των βουλευτών, της «αριστερής νομενκλατούρας» και των στελεχών από την άμεση επαφή – επικοινωνία και υποστήριξη των πολιτών (νυν «γείωση»), αλλά συνοδευόταν από στείρα άρνηση του κομματικού μηχανισμού για έγκριση ακόμη και της απλής συμμετοχής μελών του Κόμματος σε πρωτοβουλίες «εξωκομματικών» εκδηλώσεων και δράσεων κατοίκων και πολιτών, το αρχικό τραύμα γινόταν «βαθιά πληγή»! Οι πολίτες ένοιωθαν ότι είχαν πλέον εγκαταλειφθεί από την (όποια) Αριστερά.
Δεν πρέπει λοιπόν να απορούν για την εκλογική συντριβή στις πρόσφατες πολιτικές αναμετρήσεις. Είχαν πάρει υψηλά συγκυριακά ποσοστά όταν «σέρφαραν πάνω στο κύμα» του μαζικού κινήματος κατά την οικονομική κρίση, ποτέ όμως δεν αποκατέστησαν σχέσεις αμοιβαίας εκτίμησης και εμπιστοσύνης του κομματικού τους μηχανισμού με την κοινωνία και τους πολίτες.
Όταν αποδείχθηκε ότι ήταν απρόθυμοι ή και ανίκανοι να ασκήσουν επαρκή και αποτελεσματική Αντιπολίτευση στη Βουλή και εξωκοινοβουλευτικά υπέρ λαϊκών συμφερόντων και διεκδικήσεων, αλλά ότι ασκούσαν (μερικοί εξακολουθούν να ασκούν) με νοσηρή επιμονή «Εσωκομματική Αντιπολίτευση» υπέρ των ποσοστών συνδιοίκησης και επιρροής των «συνιστωσών» (φραξιών), ότι προτεραιότητά τους δεν ήταν να αμφισβητήσουν την τυραννία και τον αυταρχισμό του Μητσοτάκη και της ΝΔ, αλλά τον εκάστοτε Πρόεδρο του κόμματός τους και τις όποιες πρωτοβουλίες ανοίγματος προς την κοινωνία και εγγραφής νέων μελών (που θα άλλαζαν εσωτερικές ισορροπίες), είχαν πλέον τελειώσει ως «Κόμμα Εξουσίας».
Η χώρα δεν χρειάζεται «συνιστώσες αριστερής καθαρότητας» αδιάφορες ή ανεπαρκείς για συγκρότηση ενός μαζικού – σύγχρονου – προοδευτικού – οικολογικού – δημοκρατικού – πατριωτικού Κόμματος. Νομίζω ότι είναι δευτερεύον αν θα προκύψει «Κυβερνώσα Αριστερά» ή «Κυβερνώσα Σοσιαλδημοκρατία». Το θέμα είναι να βγει η Χώρα οριστικά από το τέλμα παρακμής, εσωστρέφειας και ηττοπάθειας και να μπουν υγιείς και σταθερές βάσεις για κοινωνικά δίκαιη ανασυγκρότηση της οικονομίας, της εργασίας, της υγείας, της παιδείας, της δικαιοσύνης, των δημοκρατικών θεσμών, των ανεξάρτητων αρχών, της ελευθερίας και ανεξαρτησίας τύπου και ενημέρωσης.
Απαιτείται τεκμηριωμένο και αξιόπιστο κυβερνητικό πρόγραμμα για ήπια και βιώσιμη ανάπτυξη, προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και του τοπίου, προστασία και ανάδειξη της υλικής και άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς, αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης, ενίσχυση παραγωγής – απασχόλησης και προστιθέμενης υπεραξίας σε όλους τους εγχώριους τομείς, ενεργό συμμετοχή σε εθνικά και διεθνή προγράμματα έρευνας και τεχνολογίας, για κράτος δικαίου αντί του πελατειακού κράτους, αξιοκρατία και αξιοπρέπεια αντί διαπλοκής και διαφθοράς, υπεράσπιση των ανθρώπινων και πολιτικών δικαιωμάτων, σοβαρή και αξιόπιστη εξωτερική πολιτική, κατοχύρωση κυριαρχικών μας δικαιωμάτων και ενίσχυση της εθνικής μας ανεξαρτησίας.
Κωνσταντίνος Α. Μαρκάκης
Ηλεκ/γος – Μηχ/γος Μηχανικός
Υ.Γ.: Αφού το σημείωμα ξεκίνησε με όρους ηλεκτρολογίας και φυσικής, για ένα ζήτημα που αφορά ενημέρωση από ένα κόμμα στην κοινωνία και επικοινωνία των στελεχών και μελών του με τους πολίτες, ας κλείσει με κάτι σχετικό: με την βασική προϋπόθεση για να μπορεί να μεταδοθεί ενέργεια και πληροφορία.
Διότι δεν είναι η όποια ενέργεια που χρειάζεται να μεταδοθεί για να λειτουργήσει ένα σύστημα, αλλά ενέργεια «χαμηλής εντροπίας», δηλαδή «εύτακτη» μορφή ενέργειας, με σύνθετη δομή, τάξη και οργάνωση, η οποία μπορεί να μετασχηματιστεί για να «τροφοδοτήσει» σύνολο με χαλαρότερη δομή, τάξη και οργάνωση. (Το αντίστροφο είναι αδύνατο κατά τον 2ο θερμοδυναμικό νόμο).
Ανάλογα ισχύουν για την ανάγκη «εύτακτης» ενημέρωσης, με οργανωμένο – σύνθετο – δομημένο περιεχόμενο «πληροφορίας», προς μετάδοση σε ένα σύνολο πολιτών «πελαγωμένο» μέσα σε χάος αλληλοσυγκρουόμενων ειδήσεων, ανεύθυνων διαδόσεων, fake news, ΜΜΕ ελεγχόμενων από ιδιοτελή συμφέροντα, σπανιότητα σοβαρής – ερευνητικής και ανεξάρτητης δημοσιογραφίας.
Επομένως, ένα κόμμα με χαοτική και άτακτη εσωτερική δομή, αλληλοαναιρούμενες «συνιστώσες» οι οποίες δεν δίνουν ισχυρή «συνισταμένη» με σταθερή κατεύθυνση «προς τον λαό», αλλά που χαρακτηρίζονται από εσωστρέφεια – διαμάχες – ιδιοτέλεια και τυχαιότητα, δεν μπορεί να ενώσει – να εμπνεύσει – να ενεργοποιήσει – να δώσει προοπτική – να δημιουργήσει ελπίδα και εμπιστοσύνη, σε έναν «Λαό βασανισμένο», «πάντα ευκολόπιστο και πάντα προδομένο».
Η ανασυγκρότηση λοιπόν με Πρόεδρο τον Στέφανο Κασσελάκη, ο οποίος υποσχέθηκε 3 φορές «δεν θα σας προδώσω», καθώς και ότι «θα σιάξει το Κράτος», είναι ελπιδοφόρα προοπτική!
