Της Αντωνίας Μπούζα
Επειδή πλησιάζουν οι σημαντικές εκλογές για την πατρίδα μας, δηλαδή οι εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο τον Ιούνιο τ.ε. θεωρώ χρήσιμη μία σύντομη και εντελώς επιγραμματική αναδρομή στην πορεία της ενωμένης Ευρώπης.
Εκείνο που μας αφορά σήμερα, είναι κυρίως η στασιμότητα της Ε.Ε., σε ρηξικέλευθες αποφάσεις, όπως πχ η Ομοσπονδοποίηση και η μετεξέλιξή της στο πέρασμα των χρόνων, σε άνευρη, γραφειοκρατική, αγκυλωτική και εν πολλοίς αναποτελεσματική συνομοσπονδία κρατών, στις αποφάσεις της οποίας, απόλυτη ισχύ έχει κυρίως ο πέραν του Ατλαντικού παράγοντας και τα συμφέροντά του.
Για να θυμόμαστε λοιπόν, μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το καθεστώς και οι όροι που επιβλήθηκαν στην ηττημένη Γερμανία δημιούργησαν τριβές στις σχέσεις των συμμαχικών δυνάμεων. Οι ΗΠΑ, οι σύμμαχοί τους και η τότε ΕΣΣΔ με τις χώρες επιρροής της, είχαν διαφορετικές απόψεις σχετικά με το γερμανικό ζήτημα. Το πρόβλημα, μετά την κρίση του Βερολίνου και τη διαίρεση της Γερμανίας, δυσκόλεψε κυρίως το Δυτικό μπλοκ.
Στην πορεία, η πεποίθηση πως οι εξελισσόμενοι Ευρωπαϊκοί θεσμοί ίσως βοηθούσαν στη διατήρηση της ειρήνης, στις εμπορικές συναλλαγές και γενικά στην οικονομική ανάπτυξη, οδήγησε τις εξελίξεις στην Ευρώπη και καθόρισε τις συνεργασίες των ευρωπαϊκών κρατών.
Η Ευρωπαϊκή ενοποίηση αρχικά, εξέφρασε τη βούληση των Ευρωπαίων για διαφοροποίηση και ανεξαρτησία από τη Σοβιετική Ένωση, αλλά και διατήρηση κάποιας αυτονομίας έναντι των Η Π Α.
Τα χρόνια πέρασαν και η Ευρώπη διευρύνθηκε, με την είσοδο σε αυτήν 27 κρατών, με ενίσχυση της εσωτερικής αγοράς και κοινή πολιτική σε καίριους τομείς.
Η δημοκρατία είναι απόλυτα σεβαστή, όμως δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε πως γενικά στο ζήτημα των εκλογών το Ελληνικό εκλογικό Σώμα, αντιδρά με παράδοξο τρόπο και οι επιλογές τους ενίοτε με την ελαφρότητα και αδιαφορία που ενεργούν, τείνουν να γίνουν ανέκδοτο.
Όλοι ξέρουμε πια, πως τα πάντα που αφορούν τη ζωή μας κρίνονται πλέον στην Ευρώπη, πως το Ευρωκοινοβούλιο νομοθετεί και ψηφίζει, πως από τις αποφάσεις του εξαρτάται απόλυτα, η ανάπτυξή μας, η οικονομική μας ευμάρεια, οι προοπτικές και το μέλλον μας.
Αντί όμως η Χώρα να αντιμετωπίσει με τη βαρύτητα που της πρέπει τις εκλογές για την Ευρωβουλή τι βλέπουμε;
Είτε επιλέγεται από δήθεν αγανακτισμένους πολίτες η αποχή, είτε προτείνονται από τα κόμματα κάθε καρυδιάς καρύδια ως υποψήφιοι, για να υπερασπιστούν τα συμφέροντά μας και να εκπροσωπήσουν το μέλλον και το αύριό μας.
Ποία σύνδρομα άραγε, ωθούν τους Έλληνες στην αδιαφορία και αυτοκαταστροφή;
Μετά δε, τη χθεσινή προκλητική πολιτική μεταπήδηση, τις προανακοινώσεις προσώπων των μίντια κλπ, για την Ευρωβουλή, πιστεύω πως τους νοήμονες τουλάχιστον, έχουν προβληματίσει τα κριτήρια που ακολουθούνται, στις διάφορες εκλογές.
Ψηφίζονται αβλεπώς, ποδοσφαιριστές διότι αρέσει η ομάδα που έπαιζαν, ηθοποιοί διότι είχαν κάποιο σεξ απήλ, τραγουδιστές διότι έκαναν κάποιο σουξέ, ευειδείς κυρίες διότι γοήτευσαν και επειδή κάποιο πολιτικό ή κοινωνικό σύστημα life style τις προωθεί, γιατροί διότι εξυπηρετούν σε θέματα υγείας και χειρουργείων, παίκτες ριάλιτυ και influencers διότι έχουν πολλούς followers, θύματα βίας που ίσως η περιπέτειά τους συγκλόνισε την Ελληνική κοινή γνώμη κλπ
Αποτέλεσμα; Εκτός της ανυπαρξίας προτάσεων, παρεμβάσεων και σκληρής δουλειάς υπέρ των Ελληνικών συμφερόντων, έχουμε να αντιμετωπίσουμε τα τελευταία χρόνια παραβατικές συμπεριφορές και σκάνδαλα, που μας εκθέτουν ως Χώρα.
Το υπάρχον πολιτικό σύστημα, συνήθως σφυρίζει αδιάφορα, αφού τα πρόσωπα που επιλέγει, πρέπει να πληρούν, μόνο μία προϋπόθεση. Να είναι απόλυτα πειθήνια στις κομματικές εντολές, άσχετα αν είναι ικανά ή όχι κι αν ακόμη «παραστρατήσουν», σπεύδουν να τα προστατεύσουν, με τη δική μας ανοχή.
Κάποια στιγμή όμως θα πρέπει κι εμείς οι πολίτες, να αναρωτηθούμε, τι εκπροσωπούν τα κόμματα που σήμερα απαρτίζουν την Ελληνική πολιτική σκηνή.
Ποίες οι ιδεολογικές συγκλίσεις και ποίες οι ιδεολογικές διαφορές τους;
Ποίο το προτασσόμενο διακύβευμα του καθενός;
Ποίος είναι άραγε σήμερα, μετά το απόλυτο «ξεχείλωμα», ο «ζωτικός χώρος» στον οποίο κινείται π.χ. ο ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός, η ριζοσπαστική αριστερά, ο σοσιαλισμός, ο κομμουνισμός, η άκρα δεξιά, αλλά και οι ψαρεύοντες ψήφους διαμαρτυρίας ανάμεσα σε χριστιανούς, υπέρ πατριώτες, αντιεμβολιαστές, συνομωσιολόγους, αναρχικούς, πολιτικά trash τύπους κλπ;
Όμως επειδή το οικονομικό δέλεαρ των Ευρωεκλογών είναι μεγάλο, ωθεί εκτός των celebrities, αθλητών κλπ και άλλοτε στελέχη πρώτης γραμμής διαφόρων κομμάτων να υπερβαίνουν ξεδιάντροπα ιδεολογικούς διαχωρισμούς και να κινούνται σύμφωνα με τα συμφέροντά τους, βάζοντας στην άκρη, ιδεολογίες και αξίες.
Οι πολίτες είναι αυτοί που πρέπει να κατανοήσουν πως το μέλλον της δικής τους ζωής, δίδεται χωρίς βάσανο σε χέρια που δεν θα νοιαστούν, ούτε θα ματώσουν για τα δικά τους συμφέροντα.
Αυτό ισχύει για κάθε εκλογική αναμέτρηση, αλλά για την Ευρώπη των λαών, οι απαιτήσεις έπρεπε να είναι μεγάλες.
Οι πολίτες θέτουν την ατζέντα, οι πολίτες κρατούν και το μαχαίρι και το πεπόνι, αρκεί να μην πατήσουν την «πεπονόφλουδα» της μιντιακής προπαγάνδας που ανθεί και των δήθεν ιδεολογιών που επενδύουν στη λογική της εσαεί ένταξης σε κάποιο κομματικό χώρο.
