Του ΓΙΑΝΝΗ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗ,
Εκπαιδευτικού στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας
Την ώρα που γράφεται ετούτο το κείμενο η λωρίδα της Γάζας φλέγεται. Έκλεισε μια εβδομάδα συγκρούσεων και βομβαρδισμών με πολλούς νεκρούς και τραυματίες, ανάμεσά τους αρκετά παιδιά, κυρίως από την πλευρά των Παλαιστινίων.
Η διεθνής κοινότητα για μια ακόμη φορά αντιδρά με τρόπο χλιαρό στην εκ νέου επιχειρούμενη γενοκτονία ενός λαού. Θύτης και θύμα εξισώνονται στο όνομα οικονομικών, στρατιωτικών, πολιτικών σκοπιμοτήτων. Στη χώρα μας, επίσης, το υπουργείο Εξωτερικών αναφέρθηκε σε νόμιμη άμυνα του ισραηλινού κράτους.
Αλήθεια, ποια συμφέροντα οδήγησαν τα τελευταία χρόνια την ελληνική πολιτική σε αλλαγή πλεύσης και σε συνεργασία με το κράτος του Ισραήλ σε πολλά επίπεδα; Για ποιους λόγους εκτιμήθηκε ότι θα έπρεπε να εγκαταλείψουμε την παραδοσιακή υποστήριξή μας στους Παλαιστίνιους; Με ποια ανταλλάγματα το Ισραήλ εξαγόρασε τη σιωπή της κυβέρνησης του κ. Μητσοτάκη μπροστά στην ολοφάνερη καταπάτηση κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου στη γη της Παλαιστίνης; Όσοι προπαγανδίζουν ότι ο μονοδιάστατος αυτός εξωτερικός προσανατολισμός θα έχει οφέλη για τη χώρα και ότι ο εναγκαλισμός με το Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία θα αποβεί καθοριστικός για τις εξελίξεις στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, γρήγορα θα προσγειωθούν ανώμαλα.
Η ανάμειξη της χώρας στα πολεμικά σχέδια, που το ΝΑΤΟ προωθεί στην περιοχή, μόνο προβλήματα και συμφορές μπορεί να προκαλέσει. Επιπλέον, εκείνοι που πιστεύουν ότι έτσι απομονώνεται η Τουρκία και χτίζουμε μια ισχυρή συμμαχία, η οποία θα μας στηρίξει σε περίπτωση ελληνοτουρκικής εμπλοκής, σχεδιάζουν επί χάρτου. Η διεξαγωγή κοινών ασκήσεων με τις παραπάνω χώρες είναι για εσωτερική κατανάλωση. Την ώρα της κρίσης η χώρα θα μείνει μόνη, τραγικά μόνη, αποξενωμένη από μεγάλα τμήματα του αραβικού κόσμου και μακάρι να μην το πληρώσει πολύ ακριβά.
Η ιστορία του παλαιστινιακού έχει πολύ αίμα, εκατόμβες νεκρών, λάθη της PLO, πολλές αποτυχημένες προσπάθειες επίλυσης και μονίμως ζημιωμένο τον παλαιστινιακό λαό, ο οποίος από το 1948 και ύστερα έχει δει τα εδάφη του να χάνονται και την πατρίδα του να συρρικνώνεται. Ζει πρόσφυγας στην ίδια τη γη του σε βαθιά φτώχεια, με βία, καταπίεση και αδικία. Συνεχώς εκδιώκεται από τις πατρογονικές του εστίες και αναγκάζεται να επιβιώσει κάτω από πολύ πιεστικές συνθήκες σε προσφυγικά στρατόπεδα-γκέτο. Αν δει κανείς πόσο έχουν αλλάξει οι χάρτες της περιοχής από την δημιουργία του κράτους του Ισραήλ μέχρι σήμερα, είναι αρκετό να βροντοφωνάξει ότι οι Παλαιστίνιοι έχουν δίκιο, ότι πρέπει να αποκτήσουν κρατική οντότητα και ότι είναι ανάγκη να μπει τέλος στην αιματοχυσία.
Καμιά εχθρική ενέργεια από την πλευρά της ισλαμιστικής Χαμάς, καμιά τυχοδιωκτική πολιτική των ηγετών της δε δικαιολογεί τη διαχρονική συμπεριφορά των ισραηλινών κυβερνήσεων. Ο περήφανος παλαιστινιακός λαός συνεχίζει να συγκινεί με τον άνισο αγώνα που δίνει απέναντι σε ένα κράτος-πολεμική μηχανή, μόνος του, με όπλο το δίκιο του, σε μια περίοδο που η ηγεσία του είναι διασπασμένη και έχει φουντώσει ξανά η κόντρα ανάμεσα στη Φατάχ, που ελέγχει τη Δυτική όχθη, και τη Χαμάς, που κυριαρχεί στη λωρίδα της Γάζας.
Η αλληλεγγύη στον γενναίο αυτόν λαό, η καταδίκη της απάνθρωπης συμπεριφοράς του ισραηλινού κράτους, το οποίο ανταποδίδει συστηματικά μέρος όσων έπαθε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι, θεωρώ, πέρα από πολιτικές τοποθετήσεις και θα έπρεπε να προκύπτει από ανθρωπιστικούς λόγους και μόνο. Το πρόβλημα αυτό θα μας απασχολεί όσο δε μπαίνει σε διαδικασία επίλυσης, όσο δε γίνεται σεβαστό το διεθνές δίκαιο και οι αποφάσεις του Ο.Η.Ε., που προβλέπουν κράτος και για την Παλαιστίνη. Η παλαιστινιακή ψυχή, ακόμη και αν αιμορραγεί, κι αν βρίσκεται με το πιστόλι στον κρόταφο κάτω από τους σωρούς των ερειπίων στις βομβαρδισμένες περιοχές, θα συνεχίζει να εξεγείρεται, να σχηματίζει το σήμα της νίκης, να κινητοποιεί και να εμπνέει. Όπως συμβαίνει στην ιστορική διαδρομή με όλους τους λαούς που αγωνίζονται για την ανεξαρτησία και την αξιοπρέπειά τους.
