Του ΓΙΑΝΝΗ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗ
Εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας
Πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι υπολόγιζε κανείς ξεκίνησε η φθορά για την κυβέρνηση της Ν.Δ. Πολλοί εκτιμούν ότι, αν υπήρχε μια πειστική αντιπολίτευση, τα πράγματα θα ήταν πολύ σκούρα για τον κ. Μητσοτάκη. Διαφωνίες, προσωπικές στρατηγικές και αλληλοκαρφώματα δημιουργούν μια κατάσταση που μπορεί να γίνει ανεξέλεγκτη. Στο πλαίσιο αυτό ο πρωθυπουργός επιβάλλει σιωπητήριο, για να φιμώσει ισχυρούς και αδύναμους κρίκους, υπουργούς και στελέχη, σε κυβέρνηση και κόμμα. Αγνοεί, άραγε, ότι τα προβλήματα και οι διαφωνίες δε λύνονται με απαγορεύσεις ή αυτό είναι δείγμα αδύναμου ηγέτη;
Είναι γνωστό ότι την αρχή των διαφοροποιήσεων έκανε ο κ. Σαμαράς, ο οποίος εμπόδισε την επικύρωση της συμφωνίας με τη Βόρεια Μακεδονία από τη Βουλή και στη συνέχεια έδειξε την κάθετη διαφωνία του με την επανέναρξη των διερευνητικών με την Τουρκία. Ακούγεται ότι εκδηλώθηκε δυσαρέσκεια για τον κ. Κικίλια, γιατί πήρε την πρωτοβουλία, χωρίς να ενημερώσει προηγουμένως τον πρωθυπουργό, να προτείνει «κλείσιμο» της Αττικής. Φημολογείται ότι υπήρξε απειλή παραίτησης από την κ. Κεραμέως, αν έκλειναν τα σχολεία δύο εβδομάδες μόνο, αφότου είχαν ανοίξει. Μεγάλη είναι, γράφεται, και η ενόχληση για τον κ. Γεωργιάδη, ο οποίος μίλησε απαξιωτικά για τον πληττόμενο κλάδο της εστίασης. Φαίνεται ότι κάθε υπουργός προσπαθεί να προστατεύσει το μαγαζάκι του και να χρεωθεί όσο γίνεται λιγότερο την επερχόμενη κοινωνική και οικονομική κρίση. Η κυβερνητική παρέα μοιάζει να παίζει το παιχνίδι «γύρω – γύρω όλοι», μόνο που στη μέση βρίσκονται οι λοιμωξιολόγοι.
Τα πήγαινε-έλα και οι αντιφατικές δηλώσεις τους έχουν μπερδέψει πολλές φορές τους πολίτες. Δεν κολλάνε τη μια, μεταδίδουν τον ιό οι μαθητές την άλλη. Άνοιξαν τα σχολεία στην Αττική και σε άλλες κόκκινες περιοχές και ξαναέκλεισαν σε οκτώ ημέρες. Δεν αποφάσισαν γι’ αυτό την Παρασκευή, όταν τα κρούσματα άρχισαν να εκτοξεύονται, αλλά την Τρίτη, όταν βγήκε μπροστά ο κ. Κικίλιας. Αλήθεια, η επιτροπή δέχεται πολιτικές πιέσεις και από ποιους; Πιστεύω ότι χρειάζεται, προκειμένου να διαφυλάξει το επιστημονικό της κύρος, να ενημερώσει υπεύθυνα τον ελληνικό λαό. Δεν έχει κανένα δικαίωμα, όταν χάνονται ανθρώπινες ζωές, να αφήνει να αιωρούνται υποψίες και σκιές για τις αποφάσεις της και να εκτίθεται έτσι.
Το ισχυρότερο πλήγμα δέχτηκε, εντούτοις, η εικόνα του πρωθυπουργού με όσα έγιναν στην Ικαρία και με όσα ακολούθησαν. Ο ίδιος και το επιτελείο του αποφάσισαν ότι πρέπει να μιλήσει. Έτσι απηύθυνε διάγγελμα προς τον ελληνικό λαό και έδωσε συνέντευξη στον ΣΚΑΙ. Αποδείχτηκε, για μια ακόμη φορά, λίγος. Προχώρησε σε μια επιδερμική αναφορά για τα γεγονότα στον Εύδηλο λέγοντας ότι ήταν φάουλ. Με την χαρακτηριστική αλαζονεία της εξουσίας δε ζήτησε συγγνώμη για τη συμπεριφορά του, ούτε κι όταν του έκανε πάσα ο κ. Παπαχελάς, και δεν ένιωσε την ανάγκη να αποδοκιμάσει τη λογοκρισία της Ε.Ρ.Τ. Αντιθέτως, καλλιέργησε και πάλι ψεύτικες ελπίδες για τον εμβολιασμό και υποσχέθηκε καλή τουριστική περίοδο. Προσπάθησε να μας πείσει ότι η χώρα βρίσκεται ένα βήμα πιο μπροστά από τον ιό. Γενικόλογα και αοριστολογίες. Είναι, μάλλον, χαρακτηριστικό της πολιτικής του αντίληψης και της προσωπικότητάς του ότι χρησιμοποιεί πρώτο ενικό, όταν αναφέρεται στα θετικά, τα οποία οικειοποιείται, ενώ πληθυντικό, κάθε φορά κάνει νύξη στα αρνητικά, για να εξισώσει τα δικά του τραγικά λάθη με εκείνα των πολιτών. Ένα απλό φάουλ, λοιπόν, κ. Μητσοτάκη; Ποιο και πόσο σοβαρό θα είναι το επόμενο και ποιος θα το πληρώσει;
Συνεχίζοντας τις προκλήσεις, ο πρωθυπουργός μιλώντας στο Κοινοβούλιο παρομοίωσε, χωρίς ίχνος αιδούς, την διαρκή παρουσία της αστυνομίας στα Πανεπιστήμια με δροσερή πνοή Δημοκρατίας. Αυτό κι αν ήταν εκούσιο φάουλ. Τελικά, μέρα με τη μέρα, ο κ. Μητσοτάκης αποδεικνύεται ο πιο αδύναμος κρίκος της κυβέρνησης και του κόμματός του. Μέχρι εδώ δικό τους το πρόβλημα και ας το λύσουν. Διολισθαίνει, όμως, σε δρόμους επικίνδυνους για τη Δημοκρατία και τη χώρα. Και είναι πια ευθύνη των πολιτών να τον σταματήσουν.
