Ασφαλώς, η πρώτη προϋπόθεση είναι η ήττα της Ν.Δ. στις επερχόμενες εκλογές, για να ανοίξει ο δρόμος για θετικές εξελίξεις. Αυτό, όμως, δεν αρκεί.
* Γράφει ο εκπαιδευτικός Γιάννης Ανδρουλιδάκης
Προϋποθέσεις για μια προοδευτική διακυβέρνηση:
- επαναφορά του κατώτατου μισθού
- αύξηση των χαμηλών συντάξεων
- ριζική αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος
- επανεκκίνηση του κοινωνικού κράτους, με την ενίσχυση του ΕΣΥ
- γενναία χρηματοδότηση της Παιδείας και τροποποίηση του ασφαλιστικού συστήματος
- κρατικός έλεγχος σε στρατηγικούς τομείς της οικονομίας
- κατάργηση της ρήτρας αναπροσαρμογής και ουσιαστική μείωση των τιμολογίων
- χάραξη μιας πολυδιάστατης αμυντικής και εξωτερικής πολιτικής
Η χώρα έχει μπει σε παρατεταμένη προεκλογική περίοδο μετά τις δηλώσεις του πρωθυπουργού, ο οποίος άφησε ανοικτό τον χρόνο διεξαγωγής των εκλογών. Τα κόμματα ετοιμάζουν πυρετωδώς τα ψηφοδέλτια και τα προγράμματά τους. Σ’ αυτήν την πορεία προς τις κάλπες θα ακούγονται όλο και περισσότερο όροι όπως προοδευτική διακυβέρνηση, πολιτική αλλαγή, σοσιαλδημοκρατική λύση κ.λπ. από την αντιπολίτευση. Μέσα από αυτόν τον συνθηματικό λόγο εκφράζουν την αντίθεσή τους στην πολιτική της Ν.Δ. και υπόσχονται λύσεις προς όφελος των πολλών. Αλήθεια, στις σημερινές εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, διεθνείς και εσωτερικές, τι θα ήταν προοδευτικό για τη χώρα και τους πολίτες της, οι οποίοι υποφέρουν από τη συντηρητική πολιτική της κυβέρνησης του κ. Μητσοτάκη;
Ασφαλώς, η πρώτη προϋπόθεση είναι η ήττα της Ν.Δ. στις επερχόμενες εκλογές, για να ανοίξει ο δρόμος για θετικές εξελίξεις. Αυτό, όμως, δεν αρκεί.Κι άλλες φορές η συντηρητική παράταξη έχασε, αλλά προοδευτικές λύσεις δεν είδαμε. Επομένως, το ζητούμενο δεν είναι τα ωραία και μεγάλα λόγια, αλλά συγκεκριμένες και ρεαλιστικές δεσμεύσεις, οι οποίες θα γίνουν πράξεις.
Πρώτα πρώτα, απαιτείται η επαναφορά του κατώτατου μισθού σε αξιοπρεπή επίπεδα διαβίωσης και η αύξηση των χαμηλών συντάξεων. Χρειάζεται η ριζική αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος, η οποία, σε συνδυασμό με την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, θα ανακουφίσει τις ασθενέστερες κοινωνικές ομάδες. Επανεκκίνηση του κοινωνικού κράτους, με την ενίσχυση του ΕΣΥ, γενναία χρηματοδότηση της Παιδείας και τροποποίηση του ασφαλιστικού συστήματος, με στόχο τη μείωση του ορίου συνταξιοδότησης, το οποίο σήμερα για πολλές κατηγορίες ασφαλισμένων αγγίζει τα 67 έτη.
Είναι αναγκαίος, επιπλέον, ο κρατικός έλεγχος σε στρατηγικούς τομείς της οικονομίας, όπως η ενέργεια, πράγμα που θα επιτρέψει την κατάργηση της ρήτρας αναπροσαρμογής και την ουσιαστική μείωση των τιμολογίων. Τέλος, σε μια περίοδο που η Τουρκία αμφισβητεί όλο και περισσότερο την κυριαρχία της Ελλάδας στα νησιά της μεθορίου, αναπτύσσει περαιτέρω τη στρατιά του Αιγαίου και ονειρεύεται τη «γαλάζια πατρίδα», με την ανοχή των ΗΠΑ και της Ε.Ε., προοδευτική διακυβέρνηση σημαίνει χάραξη μιας πολυδιάστατης αμυντικής και εξωτερικής πολιτικής, ακόμα και αν χρειαστεί να συγκρουστείς με τους «συμμάχους» σου, για την υπεράσπιση, με τρόπο αποφασιστικό, των συμφερόντων της χώρας. Προοδευτικό σήμερα είναι να εμποδιστεί με κάθε τρόπο ο εδαφικός ακρωτηριασμός της Ελλάδας και να μπει τέλος στην υποχωρητικότητα της κυβέρνησης και στον ρόλο του προθύμου, τον οποίο παίζει με μεγάλη επιτυχία ο Έλληνας πρωθυπουργός.
Πόσο έτοιμα είναι τα κόμματα;
Είναι, λοιπόν, έτοιμα τα κόμματα της αντιπολίτευσης -και αναφέρομαι, κυρίως, στον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, αφού το ΚΚΕ ακολουθεί τη δική του μοναχική πορεία και το ΜέΡΑ25 θα παλέψει για την επιβίωσή του- για μια τέτοια προοδευτική κατεύθυνση;
Το κόμμα στο οποίο ηγείται ο κ. Τσίπρας δεν έχει καταθέσει συγκεκριμένο κυβερνητικό πρόγραμμα, για να δούμε τα προοδευτικά του χαρακτηριστικά και αρκείται στο να εκφράζει αντιδεξιά ρητορική. Το ίδιο, όμως, έκανε και το 2015 με τα γνωστά αποτελέσματα. Σήμερα εξακολουθεί να κρατά χαμηλούς τόνους σε κρίσιμα θέματα, όπως εκείνα των σχέσεων με την Τουρκία και της ουσιαστικής εμπλοκής της χώρας στον πόλεμο στην Ουκρανία, με τις συνεχείς αποστολές στρατιωτικού υλικού. Προτιμά από την άλλη να «σηκώσει» ζητήματα, όπως τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων και της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, όπως φάνηκε και από την παρουσία του κ. Τσίπρα στις εκδηλώσεις περηφάνιας.
Το ΠΑΣΟΚ ταμπουρώνεται πίσω από τον αόριστο και γενικό όρο σοσιαλδημοκρατική διέξοδος, χωρίς να μπορεί ούτε ο αρχηγός του, ούτε το επιτελείο του να δώσουν ένα ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα. Το κόμμα αυτό, χρεωμένο με πολλές αμαρτίες από το παρελθόν, είναι ανάγκη να αποδείξει ότι αλλάζει. Δεν αρκεί γι’ αυτό η αντικατάσταση των προσώπων, απαιτείται διαφορετική πλεύση. Μέχρι στιγμής, πάντως, δεν έχουν φανεί οι προοδευτικές του δεσμεύσεις. Μάλλον, ο κ. Ανδρουλάκης, ακολουθώντας την πολιτική των κ.κ. Σημίτη και Βενιζέλου, αλληθωρίζει προς τη Ν.Δ. και μοιάζει να προτιμά να συγκυβερνήσει μαζί της.
Οι επόμενες εκλογές είναι, ίσως, οι κρισιμότερες των τελευταίων ετών. Ιδού η μεγάλη πρόκληση για τα κόμματα της αντιπολίτευσης: μια κυβέρνηση που παραπαίει θα πάρει παράταση ζωής ή θα υπάρξει ελπίδα ανακούφισης, έστω και μερικής, των ανθρώπων που σήμερα υποφέρουν από την πολιτική Μητσοτάκη; Η απάντηση προσεχώς.
* Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας
