Της Αντωνίας Μπούζα
‘Έχω αναφερθεί πλειστάκις στον πάλαι ποτέ, σπουδαίο ρόλο της αυτοδιοίκησης για την πρόοδο, ανάπτυξη, προοπτική, απασχόληση και ευημερία των πολιτών ενός τόπου.
Τα τελευταία χρόνια το μοντέλο Κράτος-Αυτοδιοίκηση-Κόμμα, ταυτίστηκε σε υπερθετικό βαθμό, με αποτέλεσμα η στρέβλωση που δημιουργήθηκε από αυτήν την ανίερη συμπόρευση, να εντείνει αδιέξοδα, να αδυνατεί να δώσει λύσεις στην κοινωνία και να αρκείται στο να περιχαρακώνει πολίτες γύρω από ένα σαθρό αφήγημα, περί «ιδεολογίας» και «ημετέρων».
Τα αποτελέσματα δυστυχώς από αυτήν την ταύτιση είναι ιδιαίτερα οδυνηρά, αφού καθημερινά χάνονται κεκτημένα, χάνονται ευκαιρίες, χάνεται εν κατακλείδι η αξιοπιστία της πολιτικής και της αυτοδιοίκησης και διογκώνονται συμφέροντα που ξεκινούν από πολλές και διαφορετικές αφετηρίες.
Το πρόβλημα παραγωγής έργου, αφορά ολάκερη την Πελοπόννησο στην οποία ισχύουν τα ίδια και χειρότερα, αλλά ως Μεσσήνια θα επικεντρωθώ περισσότερο στη Μεσσηνία και στα πεπραγμένα αυτοδιοίκησης και Κυβέρνησης τα τελευταία χρόνια.
Δυστυχώς χορτάσαμε ανέξοδα λόγια και εξαγγελίες χωρίς ουσία, υποσχέσεις και χαμένες ευκαιρίες, διότι οι αργές διαδικασίες που ισχύουν, οδηγούν σε καθυστερήσεις, επιφέροντας σημαντική απώλεια πόρων για τον τόπο.
Συνήθης πρακτική έργα, να περνούν ως έργα «γέφυρες» σε επόμενες Προγραμματικές περιόδους.
Για αυτήν όμως τη χαλαρότητα και ασυνέπεια στην ευθύνη των υπόχρεων, που δεν διορθώνεται, ουδείς μιλά, ουδείς ρωτά, ουδείς εγκαλεί. Αντιμετωπίζεται ως κάτι φυσιολογικό, ενώ πρόκειται για σοβαρή αδυναμία προγραμματισμού και διοίκησης.
Πρωτοφανής όμως είναι και η στασιμότητα και η οπισθοχώρηση στα δημόσια έργα, ενώ καμία αναπτυξιακή πρωτοβουλία προς ενίσχυση της επιχειρηματικότητας και της αγροτικής οικονομίας αναλαμβάνουν οι αρμόδιοι φορείς, αρκούμενοι σε μία υποτυπώδη και επικοινωνιακή διαχείριση.
Εξαγγέλλουν Κράτος και Αυτοδιοίκηση έργα, τα οποία στη συνέχεια απεντάσσουν και είτε τα αφήνουν εντελώς στο περιθώριο, είτε καθυστερούν πληρωμές σε όσα έχουν ήδη ξεκινήσει, με αποτέλεσμα τα έργα να σέρνονται, ενώ ουδείς πλέον διεκδικεί, ζητώντας έστω και τα αυτονόητα.
Ως ενδεικτικά έργα που καρκινοβατούν στην υπόλοιπη Πελοπόννησο αναφέρω την παράκαμψη Λαγκαδίων, την παράκαμψη Σκάλας-Βλαχιώτη, το φράγμα Ασωπού και Αναβάλου, την αποκατάσταση Διώρυγας Κορίνθου και πολλά ακόμη, ενώ η κατάσταση στη Μεσσηνία πάει από το κακό στο χειρότερο.
Μιναγιώτικο φράγμα, δίκτυα Φιλιατρινού φράγματος, οδικός άξονας Καλαμάτα – Ριζόμυλος – Πύλος – Μεθώνη, οδικός αξονας Τσακώνα – Καλό Νερό, παράκαμψη Πύλου, παράκαμψη Χαρακοποιού, παράκαμψη Κάμπου-Σταυροπηγίου, οδικός άξονας Λάμπαινα – Αρχαία Μεσσήνη, βιολογικός καθαρισμός Πεταλιδίου, Ναυτική Ακαδημία στη Μπούκα, παραχώρηση Αεροδρομίου Καλαμάτας, Μουσείο Αρχαίας Μεσσήνης, αρδευτικό έργο Τρικόρφου, αλιευτικό καταφύγιο Μαράθου και πολλά ακόμη σημαντικά έργα, είτε απεντάσσονται, είτε περνάνε σε επόμενες προγραμματικές περιόδους είτε μένουν μόνο εξαγγελίες από Υπουργούς, βουλευτές και αυτοδιοικητικούς.
Όλα τα παραπάνω ερχόμενα σε συνάφεια με την πρωτοφανή ανάμειξη και κινδυνολόγηση κορυφαίων Υπουργών της Κυβέρνησης, το φθινόπωρο του 2023, για αναγκαιότητα υπερψήφισης του εκλεκτού Περιφερειάρχη του συστήματος, αλλιώς… θα χαθούν ευρωπαϊκοί πόροι και έργα, καθώς και με τη δήλωση –παραδοχή του νέου Περιφερειάρχη Πελοποννήσου, πως στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ), μέχρι τέλος του 2025 δεν μπορεί να ενταχθεί κανένα έργο στην Πελοπόννησο διότι δεν υπάρχουν καθόλου χρήματα, θέτουν επιτακτικά το ερώτημα:
Τι κέρδισε και τι έχασε η Πελοπόννησος από την προπαγανδιστική επέλαση λίγο πριν κάθε εκλογική διαδικασία, των κάθε λογής συμφερόντων;
Τι ακριβώς μπορεί να προσφέρει στον τόπο κάποιο αυτοδιοικητικό πρόσωπο που δεν διεκδικεί για τον τόπο, όντας της ίδιας κομματικής παρέας;
Αλλά και οι λαλίστατοι βουλευτές, που περιόδευαν κι αυτοί στις Περιφερειακές εκλογές κινδυνολογώντας και εξαγγέλλοντας ουτοπικά έργα, προκειμένου να στηρίξουν το αφήγημα της ανάγκης ψήφισης εκλεκτών τους προσώπων, γιατί μπορούσαν να κερδίσουν δήθεν περισσότερα για τον τόπο όντας στον ίδιο κομματικό χώρο, τι έχουν να πουν σήμερα στους Μεσσήνιους και λοιπούς Πελοποννησίους;
Αν στην απόλυτη καθίζηση και απραξία, προστεθούν και τα προβλήματα στην υγεία, στους αγρότες μας, στην επιχειρηματικότητα και στη δυσκολία επιβίωσης των πολιτών λόγω της πρωτοφανούς ακρίβειας, τότε το μείγμα για την κοινωνία γίνεται απόλυτα εκρηκτικό και οι αντοχές όλων μας λιγοστεύουν.
Ελπίζω έστω και την ύστατη στιγμή κάποιοι να κατανοήσουν πως οι κομματικές καμαρίλες δεν βοηθούν τον τόπο και να σταθούν στο ύψος της αποστολής που ανέλαβαν.
